Μια συνάδελφός μου, δασκάλα ειδικής αγωγής από τα Τρίκαλα στέλνει στην ελληνική κοινωνία ένα ηχηρό μήνυμα το οποίο αισθάνομαι την ανάγκη να το μεταφέρω σε όλους τους Ηλείους συμπατριώτες μου. Πρόκειται για την Κατερίνα Μπλέτσα με την οποία είχα τη χαρά και την τιμή να μιλήσω για το όραμά της και το μήνυμα που στέλνει σε όλους τους Έλληνες μέσα από το διαδίκτυο .
Η Κατερίνα Μπλέτσα, είναι δασκάλα ειδικής αγωγής και τα τελευταία τέσσερα χρόνια διδάσκει στο τμήμα ένταξης του 2ου δημοτικού σχολείου Τρικάλων σε μαθητές που έχουν ειδικές εκπαιδευτικές ανάγκες, φωτογραφίζεται, σε μια φωτογραφία που έχει κάνει πάταγο στο διαδίκτυο, πάνω στο αναπηρικό της αμαξίδιο προκειμένου να συμμετάσχει σε διαγωνισμό φωτογραφίας Σπάνιων Παθήσεων που διοργανώνει ο Ευρωπαϊκός Οργανισμός Σπάνιων παθήσεων Eurodris αλλά και σε μία ακόμη με το γυμναστή του σχολείου της, στο προαύλιο του Δημοτικού στο οποίο διδάσκει.
Η δασκάλα ειδικής αγωγής αναφέρεται στο πρόβλημα της υγείας της. Τη νευροπάθεια που αντιμετωπίζει και μιλά ακόμη και για το πώς αποφάσισε να ακολουθήσει το συγκεκριμένο επαγγελματικό μονοπάτι.
«Και οι δύο γονείς μου είναι φιλόλογοι. Πάντα προωθούσαν και την αδερφή μου και εμένα στα εκπαιδευτικά επαγγέλματα, αλλά, εγώ, ούτε καν είχα στο μυαλό μου ότι θα με ενδιέφερε ποτέ να γίνω δασκάλα ειδικής αγωγής. Ούτε είχα ακούσει ότι υπάρχει αντίστοιχο επαγγελματικό κομμάτι», λέει και παραδέχεται ότι μέχρι την ενηλικίωσή της κανείς δεν της είχε μιλήσει για την αναπηρία.
«Η αναπηρία και το διαφορετικό γενικότερα ξενίζει. Και οι περισσότεροι άνθρωποι, θεωρούν ότι η αναπηρία είναι κάτι το μακρινό …και όμως είμαστε όλοι οι άνθρωποι εν δυνάμει άτομα με αναπηρία. Ο οίκτος και τα περίεργα βλέμματα είναι καθαρά θέμα παιδείας. Δυστυχώς, μεγαλώνουμε με τα πρότυπα του υγιούς και του αρτιμελούς και η εικόνα της αναπηρίας μας ξενίζει- φοβίζει, γι’ αυτό και οι περίεργες αντιδράσεις απέναντι στο μη συνηθισμένο.
Είμαι δασκάλα ειδικής αγωγής, στο 2ο δημοτικό σχολείο και είμαι πολύ περήφανη που οι μαθητές μου, είναι εξοικειωμένοι μέσω εμού …και στη μετέπειτα ζωή τους δε θα είναι απ ’αυτούς με τα περίεργα βλέμματα στη θέα ενός αναπήρου. Εντελώς τυχαία είδα στο Facebook τον Ευρωπαϊκό διαγωνισμό του οργανισμού των Σπανίων παθήσεων, το πρότεινα στη φίλη μου τη φωτογράφο Λένα Μαγκούτα και ιδού το αποτέλεσμα. Η πρώτη θέση δεν είναι αυτοσκοπός, προωθούμε τη φωτογραφία για να βάλουμε ένα λιθαράκι στο να εξοικειωθούν οι άνθρωποι με την εικόνα της αναπηρίας. Δεν αξίζει να το βάζουμε κάτω για τίποτα γιατί όσο κοινότυπο και να ακούγεται, το να έχεις την υγεία σου και να είσαι καλά είναι το σημαντικότερο πράγμα.»
Τη ρώτησα αν έχει έρθει ποτέ στην Ηλεία και μου απάντησε πως δεν έχει έρθει ποτέ στην Πελοπόννησο καν. Την κάλεσα λοιπόν με την πρώτη ευκαιρία να έρθει και να επισκεφθούμε μαζί με τους μαθητές της και τους μαθητές και δικού μου σχολείου μου τόσο την Αρχαία Ολυμπία όσο και το νέο Αρχαιολογικό Μουσείο της πόλης του Πύργου.
-Δίνεις ένα μήνυμα στην κοινωνία δυνατό σαν εκπαιδευτικός που είσαι. Τι θα έλεγες στους πολιτικούς μας και στους τοπικούς μας άρχοντες για να τους πείσεις για τις ενέργειες που είναι υποχρεωμένοι να κάνουν ώστε να μην αποκλείεται κανένας άνθρωπος;
«Θα μιλήσω πρώτα από την πλευρά του εκπαιδευτικού και μετά απ την πλευρά του πολίτη με κινητική αναπηρία. Η εκπαίδευση είναι δικαίωμα όλων αλλά δυστυχώς τα περισσότερα δημόσια σχολεία στην Ελλάδα δεν είναι φτιαγμένα-σχεδιασμένα για όλους. Παντού σκαλιά, κτήρια χωρίς ασανσέρ, χωρίς αναπηρικές τουαλέτες κτλ. Είναι υποχρεωτικό να αλλάξει ο σχεδιασμός αυτός και η πρόσβαση να είναι εφικτή για όλους. Επειδή είμαστε λίγοι δεν σημαίνει πως πρέπει να αποκλειστούμε από την εκπαίδευση και μιλάω για την πρόσβαση στα σχολεία, είτε είναι μαθητές με αναπηρία, είτε εκπαιδευτικοί με αναπηρία, είτε και γονείς με αναπηρία. Θα ήθελα επίσης να τονίσω πως όλα είναι θέμα Παιδείας.
Για να αλλάξει η νοοτροπία και ο τρόπος που αντιμετωπίζονται οι ανάπηροι θα πρέπει και στα σχολεία να παρουσιάζεται η αναπηρία. Γιατί οι μαθητές είναι οι αυριανοί πολίτες και από εκεί πρέπει να ξεκινάει η ενημέρωση.»
Ένα όραμα σαν το δικό σου, κινδυνεύει να μείνει ένα όνειρο, αν δεν υπάρξει σχέδιο στο οποίο να εμπλακούν όλοι οι φορείς. Σε λίγους μήνες έχουμε δημοτικές και περιφερειακές εκλογές. Ποιο μήνυμα στέλνεις στις παρατάξεις και τους υποψήφιους που σχεδιάζουν τα προγράμματά τους;
«Αν και ο σκοπός της φωτογραφίας στο διαγωνισμό δεν είναι να ασκήσω κριτική στην πολιτική,επειδή έχει πάρει δημοσιότητα το θέμα, ως πολίτης με αναπηρία,θα τους έλεγα να σκύψουν πάνω στα προβλήματα των αναπήρων, για να διευκολύνουν τη ζωή των ανθρώπων αυτών.Να μεριμνήσουν για τα αυτονόητα.Δρόμοι,δημόσιες υπηρεσίες,σχολεία, αθλητικά κέντρα, εργασία. Δυστυχώς ένας άνθρωπος με αναπηρία έχει και πολλά έξοδα για την καθημερινότητά του. Το επίδομα που δίνεται είναι ευτελέστατο. Εγώ σαν Κατερίνα με τη σπάνια νόσο, έχω πολλά έξοδα, αν δεν δούλευα ή αν δεν είχα την οικογένειά μου τι θα έκανα;
Ο καθένας θα μπορούσε να είναι στη θέση μου. Στο εξωτερικό η Πολιτεία είναι δίπλα στους αναπήρους, εδώ μας αγνοούν. Το δωρεάν wi-fi μας μάρανε!!
Στο εξωτερικό δεν είναι ανίκανος όποιος έχει μια αναπηρία, δυστυχώς στην Ελλάδα η αναπηρία σημαίνει ανικανότητα και δυστυχώς αντιμετωπίζεται έτσι.
Στο εξωτερικό δεν υπάρχει διαχωρισμός, όλοι είμαστε ίσοι και έχουμε ίδια δικαιώματα είτε είσαι καθιστός είτε όρθιος έξω όλα είναι αυτονόητα, εδώ στην Ελλάδα δεν ισχύει αυτό.»
Η κοινωνία μας οφείλει να αφουγκραστεί το μήνυμα της Κατερίνας. Οφείλουμε όλοι μαζί να αλλάξουμε νοοτροπία…
Τη φωτογραφία της Κατερίνας μπορείτε να την ψηφίσετε εδώ https://www.facebook.com/eurordis?sk=app_7337165394&app_data=view-vote%2Cfor-1571977
