και την ανοχή της «σκιώδες ομάδας» κρούσης του ΠΑΣΟΚ, έβαλε το δίσκο στο γραμμόφωνο και το κράτος μπήκε στο χορό και επίσημα χορεύουμε στους ρυθμούς της γερμανικής αηδιαστικής κουλτούρας.
Ήρθε ο τύπος λοιπόν με το βαμμένο το μαλλί και μας μπαστακώθηκε μέρα μεσημέρι για να μας κάνει λέει κράτος.
Να μας μάθει πως γίνεται η οικονομία, να μας πει τι εστί πειθαρχία, να μας τονίσει ότι τίποτα πλέον δεν μας ανήκει από τη στιγμή που αυτός που εκλέξαμε, είναι ανίκανος των περιστάσεων.
Και όχι μόνο αυτός! Μαζί του αυτοί που τρώνε με χρυσά κουτάλια, αυτοί που κάποτε το έπαιζαν αντιστασιακοί, αλλά και εκείνοι που κάθε μέρα του κάνουν πλάτη ώστε να διαπράξει τα αίσχη του, αρκεί να μη χάσουν τον τίτλο του βουλευτή ή του υπουργού, που θα πάνε στα χωριά, στους πελάτες τους και θα το παίξουν «Αγίες Τερέζες».
Που θα είναι πρώτη μούρη στις τοπικές εφημερίδες με τα άρθρα τους, τις τοποθετήσεις τους, τις εμφανίσεις στα τοπικά κανάλι και τους ραδιοφωνικούς σταθμούς, γιατί ο εκδότης – καναλάρχης έχει να λαμβάνει από αυτόν, έστω μια διαφήμιση λοσιόν για οπίσθια!
Γιατί αυτά μας φάγανε! Η προβολή, η δήθεν «πολιτική κουλτούρα», η καθημερινή ενασχόληση με τα κοινά για την καταπολέμηση του κόμπλεξ της κατωτερότητας.
Και τώρα, έρχεται ο υπερπρωθυπουργός Χορστ με μια ομάδα 500 ατόμων να μας κυβερνήσει, με εντολή Γιωργάκη.
Με αυτόν που έφτασε να κάνει ευχέλαιο μήπως και έτσι τον λυπηθεί ο Θεός και τον σώσει από τα νύχια των ανθρώπων που οδήγησε στη ταπείνωση και τον κοινωνικό εξευτελισμό.
Με εντολή ενός ανθρώπου… μαριονέτα. Ενός ανθρώπου που δεν δάκρυσε, έστω και ψεύτικα για την Ελλάδα και που με ένα τσαλακωμένο χαμόγελο την παρέδωσε στο Δ’ Ραϊχ, τρώγοντας κότα με χυλοπίτες κάτω από την Ακρόπολη!
Λυπάμαι που το μελάνι είναι γεμάτο πίκρα, αλλά πιο πολύ λυπάμαι για την Ελλάδα που πια δεν έχω, για την Ελλάδα που λατρεύω, για την Ελλάδα που ο Θεός με αξίωσε να ζώ.
