όλοι ζούσαν μέσα στο ψέμα κα τα «μεταξωτά βρακιά», όλα πλέον άλλαξαν… με πιθανότερη κατάληξη το χειρότερο!
Οι μάσκες έπεσαν, οι υποσχέσεις κατέβασαν αυλαία και οι θεατές αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το «θέατρο» και να βγουν στο δρόμο.
Στο δρόμο με τα σκουπίδια, το φόβο, την ανασφάλεια, την πείνα και την κοινωνική εξαθλίωση.
Εκεί που η ίδια η ζωή σε αναγκάζει να βρεις τρόπους για να ζήσεις, να «κλέψεις» ένα πιάτο φαϊ, για να σταθείς στα πόδια σου!
Ρακένδυτοι τύποι, με το που νυχτώνει και η πόλη ερημώνει, αρχίζουν τον κλεφτοπόλεμο, όχι για να περάσει η ώρα ή επειδή συμμετέχουν σε κάποιο σόου, αλλά για να φάνε ό, τι βρούνε.
Πρώτος στόχος τα νοσοκομεία, εκεί που υπάρχουν μαγειρεία, εκεί που από την πίσω πόρτα, η έφοδος είναι… πιο εύκολη!
Όταν όμως και αυτή είναι κλειστή, βλέπεις η κάθε μέρα που περνάει προσφέρει μάθηση στους παθόντες, δεν διστάζουν οι «σύγχρονοι Άθλιοι» των πόλεων να μπουκάρουν όταν υπάρχουν εφημερίες και να το παίζουν ασθενείς, για να φάνε κάτι της προκοπής.
Δηλώνουν ότι έχουν έντονο πονοκέφαλο με μόνιμη ζαλάδα, πόνους στην καρδιά, και διάφορα τέτοια, μέχρι να δουν τους δίσκους με το φαγητό να κυκλοφορούν στους διαδρόμους!
Εκεί, ξαφνικά αποκτούν σβελτάδα, έρχονται στα χέρια μερικές φορές με τις τραπεζοκόμους, αρπάζουν ό, τι υπάρχει στους δίσκους και σαν «κλέφτες» φεύγουν τρέχοντας.
Φεύγουν για να επιστρέψουν στην κοινωνία που ακόμα υπάρχουν κάποιοι θρασύτατοι που συνεχίζουν να σπαταλάνε αλόγιστα το δημόσιο χρήμα και να τοποθετούν ταμπέλες με ύφος χιλίων καρδιναλίων!
Να επιστρέψουν εκεί που σε λίγο όλοι θα βλαστημάμε την ώρα και τη στιγμή που πιστέψαμε κάποιους τυχάρπαστους και αφήσαμε τις τύχες μας, στα χέρια τους.
Δυστυχώς είμαστε δειλοί και ανίκανοι για να κάνουμε το πρώτο βήμα και γελοίοι μπροστά στα μάτια των παιδιών μας…
