αλήθεια στο "πλάκα κάνω"... Όπως κρύβεται λίγο συναίσθημα στο "δε με νοιάζει"... που λένε άλλοι, λίγος πόνος στο "δεν πειράζει"... και λίγο "σε χρειάζομαι" στο "άσε με μόνο μου"...
Το νοιώθω έντονα αυτό από προχτές που είχα ένα διάλογο με την κόρη μου.
Μου είπε: «Ο Παππούς έζησε μόνο την Κατοχή. Εσύ πατέρα έζησες μόνο τη Χούντα. Τώρα θα τα ζήσουμε μαζί Χούντα και Κατοχή. Και τα δυο δεινά μισού αιώνα… Κουράγιο πατέρα, γιατί εσύ ζεις Χούντα για δεύτερη φορά…»
Της είπα: Επειδή «έφυγε» ο παππούς το 1964, μου άφησε καιρό να μάθω πολλά κι έτσι είμαι προπονημένος καλά, θα το αντέξω... Εσύ να θυμάσαι ότι την καλή διάθεσή σου πρέπει να τη δημιουργείς η ίδια, την κακή θα σου την εξασφαλίζουν οι κατακτητές...
[Πρέπει να ανεβάσουμε την ψυχολογία των παιδιών!
Η ελπίδα είμαστε εμείς! Η ελπίδα για μένα, είσαι εσύ! Η ελπίδα σου είμαι εγώ! Η ελπίδα είναι τα παιδιά μας! Αν κάνεις πίσω εσύ, αν κάνω πίσω εγώ, τότε θα χάσουμε την ελπίδα μας...]
Και συνέχισα:
«Ελενάκι διάβασες που ο Βενιζέλος είπε ότι γυρίζουμε στα επίπεδα ζωής του 2004; Δεν με χαλάει καθόλου, αν είναι να είμαι η Γιάννα (Αγγελοπούλου) του 2004…
Ο αθεόφοβος είπε και τ’ άλλο: οι ευρωπαίοι θα είναι εδώ (διάβαζε Δ Ράϊχ…) για να επικοινωνούμε εύκολα...
Τελικά –αναρωτιέμαι- μήπως γι αυτό είχαν έρθει και παλιά (το 1940) κάποιοι Ευρωπαίοι αλλά τους είχαμε παρεξηγήσει;
[Πού είσαι τώρα και σ' έχω χάσει, μικρέ μου ήρωα Γιώργο Θαλάσση…]
Στα σοβαρά κάθε φορά που ακούω το Βενιζέλο σκέφτομαι ότι ο καθένας έχει τρεις χαρακτήρες: αυτόν που δείχνει, αυτόν που έχει και αυτόν που νομίζει ότι έχει!...»
Δεν αμφιβάλω καθόλου πως η μέρα του λαϊκού ξεσηκωμού πλησιάζει με άλματα! Εκείνο που με ανησυχεί είναι ότι θα έλθει αφού πρώτα θα έχουν καταφέρει να μας διχάσουν και να μας κάνουν κομμάτια…
Ήδη μας χώρισαν σε κλειστά και ανοιχτά επαγγέλματα, σε δημόσιους ενάντια σε ιδιωτικούς… σε μεγαλοσυνταξιούχους ενάντια σε μικροσυνταξιούχους κ.τ.λ και… φυσικά το κλασικό: σε οπαδούς του ενός ή του άλλου αντιπολιτευόμενου κόμματος… και τρέχει ο καθένας να ξεκατινιάσει τον άλλο κλάδο (ή το άλλο κόμμα). Μήπως (λέω μήπως) ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΕΝΑΣ;… ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΟ 99%!!!
Κι ενώ έγραφα αυτές τις σκέψεις ήλθε και η ΛΑΪΚΗ ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ ΤΗΣ 28ης ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2011 και η αναμενόμενη καταδίκη από τα ΜΜΕ…
Λέω, τώρα που πέρασαν οι «πανηγυρισμοί» για τις επιτυχημένες δράσεις διαμαρτυρίας, να πούμε μια «δύσκολη» αλήθεια:
Όλοι αυτοί που καταγγέλλουν τον δάκτυλο ΣΥΡΙΖΑ σε επεισόδια θα έπρεπε να «εύχονταν» να ήταν ελεγχόμενα από κόμματα τα επεισόδια και με πολιτικό στόχο. Τουλάχιστον τότε θα μπορούσαν να νιώσουν σωματικά ασφαλείς.
Δυστυχώς γι’ αυτούς (και σε λίγο για όλους μας) όλα αυτά είναι αρκετά μακριά από την πολιτική. Είναι ένα κλικ πριν το ανεξέλεγκτο λιντσάρισμα. Είναι αρκετά κοντά στην λυσσασμένη οργή, χωρίς κανένα άλλο αίτημα εκτός από την φυσική εξόντωση του "άρχοντα"…και προσεχώς όχι μόνο...
Δεν θα με ενδιέφερε η επίθεση των καθεστωτικών ΜΜΕ στους πολιτικούς και στα κόμματα αν δεν επώαζε το «αυγό του φιδιού». Εξισώνοντας πολιτικές και γηπεδικές αντιδράσεις στρώνουν το χαλί της λαϊκής νομιμοποίησης των δεύτερων και όχι της απονομιμοποίησης των πρώτων…
Το λιντσάρισμα όμως είναι ο φυσικός χώρος στρατολόγησης της Χρυσής Αυγής…
Κι όλα αυτά να διαχειρίζονται και να εκστομίζονται - ακόμα και τώρα - από τα ίδια παπαγαλάκια, από τα ίδια κανάλια, των ίδιων νταβατζήδων…
Καλημέρα Ελλάδα. Ας είναι ελαφριά η λάσπη που σε σκεπάζει…
