Του Παύλου Ανδριά - Δημοσιογράφου και συγγραφέα
Έντεκα χρόνια μετά τις καταστροφικές φωτιές στην Ηλεία, ο «χάρος» επέστρεψε και πάλι… έχοντας βάλει ως στόχο θρήνου, την Αττική.
Η τραγωδία μεγάλη, ο πόνος τεράστιος, όπως και η καταστροφή, εκεί που μέχρι πριν λίγες μέρες, άκουγες χαρούμενες φωνές και ξέγνοιαστες κουβέντες, κάτω από τα πεύκα…
Δεκάδες άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους, άγνωστος ακόμα ο αριθμός των συνανθρώπων μας που αγνοούνται και ο Θεός να βάλει το χέρι του, τόσο γι’ αυτούς στην Κινέτα που έχασαν τις περιουσίες τους, αλλά και εκείνους στο Μάτι που «ζουν» στο απόλυτο σκοτάδι και ένα απίστευτο κρατικό «κατηγορώ».
Γιατί αν περιμένουμε από κάτι «ανθρωπάκια» που δεν ντρέπονται και πάνω από τις στάχτες «αυτοβαπτίζονται» αθώες περιστερές, στους επόμενους μήνες κινδυνεύουμε όλοι μας, μιας και η καρέκλα της εξουσίας, θέλει φώτα, μακιγιάζ, κάμερες και αναλύσεις εκ του ασφαλούς, μιας και μας έχουν μπολιάσει εδώ και χρόνια, με το παπαρουνόσκονη και την πρόστυχη φιλοσοφία «κοίτα την πάρτι σου ρε»!
Έτσι δεν είναι;
Άσχετα λοιπόν από το τι πιστεύει ο καθένας, γιατί το πολύ το Κύριε ελέησον το βαριέται κι ο Θεό, αυτό που πρέπει να καταλάβουμε είναι ότι είμαστε άνθρωποι και ο ένας έχει την ανάγκη του άλλου.
Αυτό άλλωστε το είδαμε αυτές τις ημέρες, που από κάθε γωνιά ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ, πονάει και προσπαθεί να στηρίξει όπως μπορεί ΑΥΤΟΝ που έχει ανάγκη…
Από την άλλη, πρέπει να συμφωνήσουμε όλοι κάποια στιγμή, πως τα «ανθρωπάκια» δεν έχουν θέση στην κοινωνία μας.
Τα «ανθρωπάκια» βέβαια που εμείς οι ίδιοι τα κάναμε «εξουσιαστές» και «ρυθμιστές» της ζωής μας.
Εμείς τους δώσαμε αξία και εξουσία, να λένε το κοντό και το μακρύ τους… αφού συνεχίζουμε να τους έχουμε χαλαρό το σκοινί.
Ε, δεν είναι καιρός να ξυπνήσουμε και να αρχίσουμε να απαιτούμε και να διεκδικούμε αυτό που μας ανήκει;
Τη ζωή μας, την αξιοπρέπειά μας, την τιμή μας… τη χώρα που γεννηθήκαμε και οφείλουμε να παραδώσουμε «σώα» στα παιδιά μας… καθώς δεν είμαστε άβουλα πλάσματα για να τα καταδικάσουμε με τη σιωπή μας.
Ας αναλάβουμε τις ευθύνες μας, όποιες μας αναλογούν και ως υποχρέωση σ’ αυτούς τους αθώους που έχουν χαθεί αυτά τα χρόνια, υπερήφανοι να προχωρήσουμε με ψηλά το κεφάλι, δίχως προσωπικές «αμοιβές»…
Το χρωστάμε σε ΕΚΕΙΝΟΥΣ.
