Του Παύλου Ανδριά - Δημοσιογράφου και συγγραφέα
«Ελληνάρας: χαρακτηρισμός που προσφέρεται απλόχερα σε πολίτες τούτης της χώρας, που δυστυχώς το μόνο που τους νοιάζει είναι ο εαυτούλης τους, η τσεπούλα τους και η ικανοποίηση του «εγώ» τους, μηδενίζοντας κάθε ίχνος ανθρωπιάς στη ζωή τους, δηλώνοντας γνώστες και δικαστής των πάντων»…
Και μη μου πείτε πως δεν έχετε συναντήσει κάποιον στη ζωή σας μ’ αυτά τα χαρακτηριστικά;
Είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, αυτός που χαίρεται με τον πόνο σου και αρρωσταίνει όταν η ζωή σου κυλάει ομαλά, όταν δεν βρίσκει «τρόπο» να σε πιάσει στο στόμα του!
Είναι εκείνος που ρουφάει το αίμα όποιου πέσει στην ανάγκη του, είναι εκείνος που το ελεεινό σύστημα λειτουργίας τούτου του κράτους, του επιτρέπει να κακοποιεί και να ασελγεί πάνω στο κορμί του συνανθρώπου του…
Τελευταίο κρούσμα αυτής της «κατάντιας» του, η ενοικίαση διαμερισμάτων στην Ανατολική Αττική, όπως αναφέρει και σημερινή εφημερίδα σε δημοσίευμά της, όπου από πυροπαθή ζητήθηκε το ποσό των 700 ευρώ για ένα τριάρι που ζητήθηκε να νοικιάσει, με μικρότερο ποσό στην απόδειξη και δέκα ενοίκια μπροστά!!!
Και επειδή σε τούτη τη χώρα, όλοι λίγο πολύ ξέρουν και από δημοσιογραφία, και επειδή γνωρίζουν σημεία και τέρατα της καθημερινότητας, όπως ευθαρσώς δηλώνουν… το δημοσίευμα θα θεωρηθεί υπερβολικό.
Όσο υπερβολική ήταν η αναισθησία κάποιων, που την επόμενη ή τη μεθεπόμενη της πυρκαγιάς στο Μάτι, πήγαν για μπάνιο στο Κόκκινο Λιμανάκι, σα να μην έγινε τίποτα…
Γι’ αυτούς του ανθρώπους μιλάω, γι’ αυτούς που όλοι γνωρίζουμε, γι’ αυτούς που μια ζωή άλλοι πληρώνουν για τα λάθη τους, γι’ αυτούς που η ανθρωπιά και η παιδεία είναι άγνωστες έννοιες, γι’ αυτούς που υπάρχουν στη ζωή μας για να μας θυμίζουν πως άνθρωπος γεννιέσαι, δεν γίνεσαι.
Πρέπει όμως κάποια στιγμή αυτά τα «εκτρώματα» να εξαφανιστούν από τη ζωή μας, να σταματήσουν να μας ρουφάνε το αίμα, να αποφασίζουν για εμάς… να καταστρέφουν και να δηλητηριάζουν εμάς, με το φαρμάκι που ρέει στο αίμα τους.
Περιφρόνηση, αδιαφορία και αναφορά στις Αρχές της κάθε «αρρωστημένης» απειλής, κακοποίησης και εκμετάλλευσης, αν θέλουμε κάποια στιγμή να ζήσουμε πραγματικά σε μια κοινωνία με αξιοπρέπεια.
Νομίζω ότι είναι καιρός να αναλάβουμε τις ευθύνες μας, πετώντας τις «βρωμιές» στα σκουπίδια… επιτρέποντας στην αγάπη και την ανθρωπιά να γίνουν τρόπος ζωής, ελπίδα και ασπίδα για τις γενιές που ακολουθούν.
