Του Παύλου Ανδριά - Δημοσιογράφου και συγγραφέα
Μπορεί να προκαλεί απορία σε κάποιους ο τίτλος, μπορεί να στεναχωρεί άλλους, αλλά αν το συζητήσουμε έστω και για λίγο με καθαρό μυαλό και δίχως ωχαδερφισμούς, όλοι θα καταλήξουμε στο ότι, αφού μια κοινωνία αδυνατεί να εφοδιάσει με τα απαιτούμενα «αγαθά» ένα νέο που θέλει ν’ ανοίξει τα φτερά του, η στασιμότητα γίνεται τρόπος ζωής, γίνεται σαράκι που του τρώει τα σωθικά…
Μέχρι πριν μερικά χρόνια, όλοι έκαναν λόγο για το «Σύνδρομο της άδειας φωλιάς», τη στιγμή δηλαδή του αποχωρισμού των γονιών και των παιδιών από την πατρική κατοικία, με όλα τα όσα ακολουθούσαν… σε κάθε περίπτωση.
Σήμερα όμως, που η κοινωνία μας στο μεγαλύτερο ποσοστό ακροβατεί πάνω σ’ ένα τεντωμένο σκοινί αβεβαιότητας και εξαθλίωσης, δεν είναι λίγοι εκείνοι οι νέοι που βάζουν «φρένο» στα όνειρά τους, μένοντας πίσω… όταν οι καταστάσεις και οι συνθήκες οικονομικής φύσεως, δεν τους επιτρέπουν να κάνουν το επόμενο βήμα.
Οι γονείς «θρηνούν» βλέποντας τα παιδιά τους να υποφέρουν, δίχως να έχουν δουλειά, δίχως ενδιαφέροντα, δίχως να μπορούν να τους καλύψουν έστω τις βασικές τους ανάγκες, δίχως να είναι χρήσιμοι γι’ αυτά!
Το ίδιο όμως βιώνουν και τα παιδιά, βλέποντας έναν τοίχο να υψώνεται μπροστά τους και μια «εξουσία» να αδιαφορεί για το μέλλον τους, λες και είναι παιδιά ενός κατώτερου Θεού…
Και αν μέχρι χθες οι γονείς τρόμαζαν και μόνο στην ιδέα της «Άδειας φωλιάς», τώρα υποφέρουν βλέποντας τα παιδιά τους να μην μπορούν να αναπτύξουν μια ξεχωριστή οντότητα, να μην ενδιαφέρονται να φτιάξουν τη δική τους ζωή, να μην έχουν κοινωνική ζωή, να μένουν καθηλωμένα μπροστά σ’ έναν υπολογιστή, ζώντας με ψευδαισθήσεις και εκατοντάδες like.
Το «Δεν πάω πουθενά», έγινε κατάρα για τις νέες γενιές και αν δεν αλλάξει ριζικά η δομή της κοινωνίας, ίσως καταλήξει να γίνει «ταφόπλακά» της, με τα όσα δυσάρεστα γεγονότα ακολουθήσουν…
Αν λοιπόν μας νοιάζει το μέλλον των παιδιών μας, αν θέλουμε να κρατήσουμε ζωντανή αυτή τη χώρα, ας ξεκινήσουμε έστω και τώρα την «αντίδραση», μιας και το παραμύθι με τα πράσινα άλογα, τις μεταξωτές κορδέλες, της Μυκόνου τα μπαράκια και της Αράχοβας τα σαλέ, δεν μας βγήκε τελικά σε καλό!
Ας κάνουμε σύνθημά μας το «Σύνδρομο της ελευθερίας» και ας πάμε με το κεφάλι ψηλά… ενάντια στη μιζέρια και την κακομοιριά.
