Του Γιώργου Παναγιωτόπουλου - Επικ. Καθηγητή Πανεπιστημίου Πατρών - Δημοτικού Σύμβουλου Ανδραβίδας Κυλλήνης
Το τελευταίο διάστημα η χώρα βρίσκεται αντιμέτωπη με την πρόκληση της πιθανής διάδοσης του επικίνδυνου κοροναϊού.
Η κοινωνία, μάλλον μέχρι χθες, αντιδρούσε παθητικά, λες και αφορούσε ο κίνδυνος κάποιους άλλους πολύ μακριά. Χωρίς την ανάλογη υπευθυνότητα, δίκην αντίδρασης στις άνωθεν οδηγίες επιστημόνων και με παραπομπή της ουσίας, σε ανεύθυνες κραυγές περί συμφερόντων που υποκρύπτονται ή επιπόλαια ανάγνωση της ζωής, συνέχισε σε ρυθμούς «καρναβαλιού» την πορεία της, αψηφώντας την γνώμη των ειδικών.
Εκδρομές, διασκέδαση και ανυπαρξία σχεδόν, μέτρων ατομικής προφύλαξης και ανάλογης συμπεριφοράς, χαρακτήριζαν την καθημερινότητά μας.
"Επώνυμες" αντιδράσεις με ακραίες εκφράσεις όπως «Άει σιχτίρ κύριε ειδικέ», συνέθεσαν το τοπίο μέσα στο οποίο καλλιεργήθηκε η συλλογική ερμηνεία του κινδύνου και διατηρήθηκε η παθητικότητα όλων. Με το κίνδυνο ορατό στους επιστήμονες και προ των πυλών της ελληνικής κοινωνίας, όλοι μας σε κατάσταση «μακαριότητας» και με εγωιστική βεβαιότητα του παντογνώστη, συμμετέχουμε και πολλαπλασιάζουμε την αρρωστημένη στάση έναντι του κινδύνου.
Η πολιτεία από την άλλη μεριά, αδύναμη να εφαρμόσει τις οδηγίες και τους όποιους περιορισμούς, στέκεται με περίσσευμα απάθειας στην ουσία και περιορίζεται στην κυριαρχία της προβολής, εκτιμώντας ότι εκπληρώνει το καθήκον της.
Ανακοινώνει επιχειρησιακούς σχεδιασμούς και ενέργειες του κράτους, μένοντας όμως, όπως δυστυχώς αποδεικνύεται, μόνο στο εύκολο κομμάτι των δηλώσεων, των φωτογραφιών και της επικοινωνίας ως προνομιακός χώρος λόγω σχέσεων και συνθηκών.
Η εξέλιξη των γεγονότων δυστυχώς επιβεβαιώνει σε μεγάλο βαθμό τον παραπάνω προσωπικό προβληματισμό.
Το περιστατικό με τον φίλο και συνάδελφο από την Αμαλιάδα, έσκισε το περιτύλιγμα της επικοινωνίας και αποκάλυψε την γύμνια του συστήματος για την διαχείριση ενός τόσο σοβαρού κινδύνου.
Χωρίς εφαρμογή ή μήπως χωρίς πρωτοκόλλα ενεργειών από τους υγειονομικούς του ΕΣΥ, με έκθεση στον κίνδυνο όλων, αναδύεται μια άνευ προηγουμένου κατάσταση που ας ευχηθούμε να μην εξελιχθεί μοιραία.
Εύκολο θα ήταν να ρίξουμε βαριά την ευθύνη στους γιατρούς και νοσηλευτές των νοσοκομείων που διαχειρίστηκαν τον ασθενή.
Όχι όμως. Η ευθύνη εδώ, ανήκε και ανήκει στην πολιτεία και τους βραχίονες υλοποίησης των μέτρων που η επιστημονική κοινότητα εδώ και πολύ καιρό προτάσσει.
Ερωτήματα πλανώνται σε σχέση με την περιβόητη θωράκιση της χώρας.
Η δραματική εξέλιξη στην γείτονα χώρα Ιταλία και ο ταχύτατος ρυθμός εξάπλωσης οδήγησε στην αναπλαισίωση του αρχικού σχεδιασμού; Αν ναι, γιατί δεν έφθασε μέχρι τις περιφερειακές νοσοκομειακές δομές;
Υπήρχαν ρητές εντολές για εφαρμογή σχεδίου αντιμετώπισης πιθανών κρουσμάτων από τα νοσοκομεία; Αν ναι, γιατί δεν εφαρμόστηκαν;
Θα μπορούσα να θέσω ίσως, πολλά ερωτήματα ακόμα για διαστάσεις της οργανωμένης ζωής και σε άλλους τομείς της κοινωνίας και της πολιτείας. Δεν το κάνω διότι, στόχος μου είναι μόνο ο προβληματισμός.
Δεν είμαι ειδικός για να δώσω οδηγίες ούτε αναπτύσσω κάποιο προσωπικό κατηγορητήριο για την κρίσιμη κατάσταση που εξελίσσεται στην περιοχή μου.
Αναρωτιέμαι όμως, πόσο τελικά ώριμοι, ως κοινωνία, είμαστε και πόσο θωρακισμένη είναι η χώρα και ο τόπος μου απέναντι στην απειλή του κοροναϊού.
