σε συνδυασμό με τον πρωτοφανή ερασιτεχνισμό της ελληνικής κυβέρνησης φαίνεται ότι δεν επιτρέπουν ιδιαίτερη αισιοδοξία για το μέλλον της ελληνικής οικονομίας. Το δημοσιονομικό έλλειμμα συνεχίζει να είναι ανεξέλεγκτο παρ’ όλες τις θυσίες τις περικοπές και την αύξηση των φόρων.
Το πιο δυσάρεστο είναι ότι κανένας δεν μπορεί να δώσει μια λογική ερμηνεία για αυτή την δημοσιονομική εκτροπή. Το τραπεζικό σύστημα ψυχορραγεί προσθέτοντας σημαντικά προβλήματα ρευστότητας σε μια οικονομία που πλήττεται από μια πρωτοφανή ύφεση.
Η ΟΝΕ δείχνει στοιχεία απομονωτισμού και εσωστρέφειας μη δυνάμενη να διαχειριστεί το ελληνικό χρέος. Ετσι, νομίζω ότι άμεσα και με ρεαλισμό πρέπει να προετοιμαστούμε με μια δέσμη πολιτικών με την οποία θα αποφύγουμε τα ακόμα χειρότερα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα ακυρώνεται και χρειάζεται ένα νέο σχέδιο που με μεγαλύτερο ρεαλισμό θα συνδυάσει μια δέσμη πολιτικών για την διάσωση της οικονομίας.
Σ’ αυτό το σχέδιο άμεσα πρέπει να υλοποιηθούν πολιτικές για την θωράκιση του τραπεζικού και ασφαλιστικού συστήματος. Πανω απ όλα όμως το νέο σχέδιο πρέπει να αποφύγει τον οποιοδήποτε εξωραϊσμό της κατάστασης και να πεί την αλήθεια στον λαό.
Η ωραιοποίηση της κατάστασης μέχρι σήμερα είχα σαν αποτέλεσμα την αδυναμία επίτευξης της κοινωνικής συναίνεσης. Με την προβολή μιας επίπλαστης ευμάρειας ενεργοποιούνταν τα κοινωνικά αντανακλαστικά διαφορετικών κοινωνικών και επαγγελματικών ομάδων με αποτέλεσμα να ακυρώνονται στην πράξη οι μεταρρυθμίσεις.
Η ανάπτυξη μέχρι σήμερα έχει αφεθεί στην επιχειρηματική δραστηριότητα των ξένων επενδύσεων. Περιμέναμε αρκετό καιρό να εμφανισθούν οι επενδύσεις από το Κατάρ για το ελληνικό από το Μπαχρέιν για τον Αστακό από την Κίνα για τα λιμάνια, από την Γαλλία για τον σιδηρόδρομο κ.λ.π..
Αποδείχθηκαν φρούδες όλες αυτές οι ελπίδες. Επομένως πρέπει να ενεργοποιήσουμε τις εγχώριες επιχειρηματικές δυνάμεις. Οι πολλές και μικρότερες επενδύσεις έχουν μεγαλύτερα πολλαπλασιαστικά αποτελέσματα από μια μεγάλη επένδυση.
Το σημερινό οικονομικό πρόγραμμα είτε με την μορφή του μνημονίου είτε με την μορφή του μεσοπρόθεσμου δημιουργεί περισσότερα προβλήματα απ αυτά που προσπάθησε να επιλύσει. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι είκοσι μήνες η οικονομική πολιτική και ο δημόσιος διάλογος περιχαρακώθηκαν αποκλειστικά και μόνο στην εφαρμογή περιοριστικών και σταθεροποιητικών πολιτικών.
Νομίζω ότι τα αποτελέσματα της εφαρμογής του μας υποδεικνύουν την κατεύθυνση της αλλαγής αλλά και τον τρόπο διαπραγμάτευσης ενός άλλου προγράμματος.
* Ο Διονύσης Χιόνης κατάγεται από την Ηλεία και είναι καθηγητής Οικονομικών στο Δημοκρίτειο Πανεπιστήμιο Θράκης
