Της Καλλιόπης Γραμμένου
Δημοσιογράφου - Συγγραφέα - Παιδαγωγού - Εμψυχώτριας
Μετά την οικογένεια, το νηπιαγωγείο καλείται να βοηθήσει το παιδί να αναπτύξει την προσωπικότητα του και να ενταχθεί ομαλά στην κοινωνία.
Τη ζεστή αγκαλιά της οικογένειας και της μητέρας έρχεται να αναπληρώσει η νηπιαγωγός και η παρέα που θα δημιουργηθεί στο νέο περιβάλλον, το νηπιαγωγείο.
Η προσχολική αγωγή, αποτελεί το πρώτο στάδιο προσπάθειας που κάνει ο άνθρωπος για να μορφωθεί. Οι επιδράσεις που δέχεται στη ηλικία των δυο με πέντε χρονών, καθορίζουν σε μεγάλο βαθμό την κοινωνική, συναισθηματική και διανοητική του εξέλιξη.
Η προσαρμογή των περισσότερων παιδιών στο νέο περιβάλλον, γίνεται χωρίς δυσκολία. Ωστόσο υπάρχουν και περιπτώσεις που αρνούνται να γίνουν μέλη αυτής της νέας ομάδας.
Είναι αυτά τα παιδιά που ζουν παράμερα, τόσο κατά τη διάρκεια του παιχνιδιού, όσο και κατά τη διάρκεια διαφόρων δραστηριοτήτων. Γι’ αυτά η μετάβαση από την οικογένεια στο σχολείο είναι αρκετά δύσκολη. Είναι μια ιδιάζουσα περίπτωση, που το παιδί περνά μια βαθιά συναισθηματική κρίση και χρειάζεται ιδιαίτερη προσοχή.
Η απομάκρυνση από τα αγαπημένα του πρόσωπα, που του παρέχουν σιγουριά και ασφάλεια, τα κάνει ευαίσθητα, νευρικά, οξύθυμα και αντιδραστικά.
Η αλλαγή περιβάλλοντος, ο νέος τρόπος ζωής, η συνύπαρξη με περισσότερα άτομα (που χάνεται η αποκλειστικότητα), οι υποχρεώσεις, οι υποχωρήσεις, γεμίζουν αρκετά παιδιά με άγχος και ανησυχία, οδηγώντας τα σε δυο μορφές απομόνωσης.
Στη μια περίπτωση η απομόνωση είναι προσωρινή και διαρκεί από ορισμένες μέρες ως μερικές βδομάδες. Συνήθως αυτό συμβαίνει, όταν τα παιδιά είναι σε πολύ μικρή ηλικία και αποχωρίζονται για πρώτη φορά την οικογένεια.
Στην άλλη περίπτωση είναι διαρκείας, που μπορεί να κρατήσει όλη τη διάρκεια της σχολικής περιόδου. Αυτό γίνεται περίπου στην ηλικία των τριών ετών, που το παιδί τα θέλει όλα δικά του, ζει για τον εαυτό του, αγνοώντας τους γύρω του. Αυτά τα παιδιά εκδηλώνουν επιθετική συμπεριφορά προς τους συνομήλικούς του και ιδιαίτερη προσκόλληση με τη νηπιαγωγό τους.
Σημαντικό ρόλο σ’ αυτές τις περιπτώσεις, παίζει ο βαθμός αυτονομίας του παιδιού με τη μητέρα, η ποιότητα ζωής στο σπίτι, οι προσωπικές σχέσεις του και η αδιάφορη-αδέξια νηπιαγωγός.
