Τον είδα μια μέρα λίγο στενοχωρημένο...
Kαι μου εξήγησε πως βλέπει την μικρή μας πόλη εγκαταλελειμενη... Ήθελε να κάνει κάτι γι’αυτο...
Είχε και πτυχίο πολιτικής.....
Μακάρι του λέω και όπου χρειαστώ φώναξε με...
Μια μέρα τον είδα τυχαία να κόβει καλάμια σε κάτι γρανες και χάρηκα που καθάριζε την πόλη...
Μια άλλη μέρα τον είδα στο γραφείο του να γράφει σε κάτι μικρά χαρτάκια και μου είπε πως ετοιμάζει τον λόγο του...
Πήγε κάτι να μου πει και τον σταμάτησα... Άσε του λέω Θα σε ακούσω στην πλατεία...
Καλα μου λέει και μέχρι τότε σκέψου πως να στολίσουμε την πόλη με τα καλάμια...
Και μετά την ομιλία αρχίσαμε τα έργα στην πόλη... Με καλάμια και σανό που ταίριαζαν ωραία στις καλύβες...
Με ωραία καλάθια που γεμίζαμε λουλούδια... Και με μια μπλε χαντρα για το μάτι....
Και η πόλη άλλαξε... Είδες μου λέει ποσο εύκολο ειναι...
Φαντασία θέλει η ζωή για ν’αλλαξει... Και ιδέες...
Και σανό του λέω... Και ανθρώπους να μας δοξάζουν...
Και τον είδα που κοίταξε τα καλάμια και αφού έκανε μερικά βήματα πήρε το ποιο γερό και έφτιαξε ένα άλογο... Και βγήκε στην πόλη για να τον θαυμάσουν...
Το άλογο έτρωγε το σανό...
Και όλοι έψαχναν το καλάμι... Ποιος θα το καβαλήσει... Για να φανει...
Και έμεινα σιωπηλός... Σκεφτόμουν πως γίνονται όλα αυτά στην μικρή μου πόλη...
Μήπως φταίει το νερό;...
Μέχρι που ακουσα μια κραυγή....
Δοξάστε με...
Και κατάλαβα. Εσεις;
Καλημερα
