Ένας ωραίος Οκτωβρης... μου χτύπησε την πόρτα νωρίς το πρωί...
Στα μαλλιά του είχε τα χρώματα του δάσους και κρατούσε δυο κυκλάμινα κρυμμένα πίσω από σύννεφα ...
Ξέρω πως ξυπνάς νωρίς μου είπε και πέρασα να πάμε μια βόλτα πριν η πόλη ξυπνήσει...
Φόρεσα κάτι πρόχειρο και ανεβήκαμε την μικρή ανηφόρα μέχρι την πλατεία...
Κοιτούσε τα ξεραμένα φύλλα και μου είπε πως η φύση έχει τα πιο ωραία χρώματα...
Πως η φύση ειναι η ζωή μας με τις εποχές πως η βροχή κάνει κύκλους που σκορπάνε στον αέρα πως τα φιλια του καλοκαιριού ειναι τα δάκρυα του χειμώνα πως ο ψίθυρος νικάει την κραυγή...
Πως είμαστε όλοι ένα κομμάτι της φύσης...
Πως ο άνθρωπος πολεμαει τη φύση για να ξεπεράσει τον εαυτόν του και ψάχνει ουρανό για να πετάξει...
Και χάνει την ομορφιά της ζωής...
Κουβέντα στην κουβέντα γυρίσαμε στο σπίτι άφησε τα κυκλάμινα στο τραπέζι και καθίσαμε στον καναπέ ...
Άγγιξα το χέρι του και το δωμάτιο μύρισε βρεγμένο χώμα ...
Καλο μήνα
Καλημερα
