Η πόλη των αθλίων

Η πόλη των αθλίων
Μία μικρογραφία είμαστε, ένα "χωριό" που ψοφάει να μοιάσει στη σαπίλα της μεγαλούπολης! Μεταφράζω με δικά μου λόγια την καθώς πρέπει έκφραση φίλης.
Γιατί εγώ δεν είμαι καθώς πρέπει! Πάρε ανάσες να αντέξεις τη φρίκη, τη δυστυχία, την καταραμένη ανοησία, τα ''παιχνίδια'' τους. Κλείσε τα μάτια να προστατεύσεις το μυαλό σου μα πρόσεχε, να τα έχεις ανοιχτά όταν στέκονται απέναντι σου!

Θα συμβιβαστούμε όλοι την κατάλληλη στιγμή μα τι θα κάνουμε όταν θα έρθουμε αντιμέτωποι με την τόση, Θεέ μου, ανοησία;Έγινε κι εκείνη η σιωπή μας τόσο βολική....
Πρόσφατα ενημερώθηκα, με τρόπο λυρικό και υβριστικό ταυτόχρονα(γιατί όταν είσαι μελό είσαι ακόμη κι όταν θυμώνεις),ότι δεν έχουν χρόνο. Δεν έχουν λίγο χρόνο να διαθέσουν για να ακούσουν, να δουν, να αντιμετωπίσουν, να, να, να...

Εντελώς συμπτωματικά ανακάλυψα πως ούτε κι εγώ διαθέτω χρόνο για να δικαιολογήσω πράξεις, λέξεις και ορμές. Τώρα που το σκέπτομαι δεν είχα χρόνο ούτε στα 5 μου, ούτε στα 15 μα κυρίως δεν έχω χρόνο τώρα. Στα 55 μου ελπίζω να έχω το μυαλό να βρίσκω χρόνο για να ρουφάω κάθε "μίζερο" δευτερόλεπτο της ζωής μου.

Μαζεύτηκα στη γωνιά μου ήσυχα - ήσυχα γιατί μόνο εκεί αυτά που αγαπώ παραμένουν ιδανικά. Όσο τα πλησιάζω λερώνονται και μου αδειάζουν την ψυχή. Όσο με πλησιάζουν με πονάνε και χάνουν την "γυαλάδα" τους. Δεν έχω λοιπόν το χρόνο να σκεφτώ, να αποφασίσω, να ακούσω, να πολεμήσω, να φωνάξω, να κλάψω, να γελάσω. Δεν έχω χρόνο να ζήσω!

Θλιβερή διαπίστωση η απουσία χρόνου όταν μέχρι χθες νόμιζα πως τα καταφέρνω μια χαρά. Πως οι φωνές μου, ακόμη κι αν δεν είναι δυνατές, φτάνουν εκεί που πρέπει. Πως έστω και για ένα λεπτό έκανα κάποιον να σκεφτεί πως φέρεται άδικα, άτιμα, απάνθρωπα. Πως ίσως θα είμαι από εκείνους τους αφανείς μαχητές που κάποτε ο χρόνος που ξόδεψαν να αντισταθούν σε κάτι φάνηκε ωφέλιμος σε κάποιες ψυχές.

Μα τι να σου κάνουν οι επιθυμίες όταν δεν είσαι αρκετός για τα δεδομένα μιας άλλης "εποχής". Και να φανταστεί κανείς ότι απέφευγα την "αγέλη" για να μην τυποποιηθώ και χάσω την ουσία μου, την ανθρώπινη...ουσία μου!

Επιστρέφω λοιπόν στην αγαπημένη μου γωνιά, εκεί που τα φύλλα του βασιλικού μου ψηλώνουν, που το αεράκι που ανακατεύει τα μαλλιά, που ακούω τις μελωδίες που μου θυμίζουν...να ψάξω λίγο χρόνο!

Να βρω το χρόνο, μέσα σε μια πόλη που συνεχώς χάνει, χάνει γιατί ξέχασε να δει τα ωραία του! Αγνόησε τους ωραίους της ανθρώπους, έδωσε βήμα σε ''ανθρωπάκια'' και παίνεψε γελοία τυπάκια! Σε μία πόλη που είναι πολύ ''ωραία'' ρε για να σας ανέχεται!
Β.Σ.

Ακολουθήστε το ilialive.gr στο Google News και μάθετε πρώτοι όλες τις Ειδήσεις