Να φύγουμε γιατί δεν υπάρχει κάτι να μας κρατά εδώ. Γιατί δεν αντέχω να ξυπνάω το πρωί και να κοιτάω με αγωνία το παιδί μου, να σκέφτομαι το μέλλον για αυτό και μόνο για αυτό. Και να βουρκώνω…
Να φύγουμε γιατί αυτοί που στα πόδια τους, με την ψήφο μας, εναποθέσαμε τις ελπίδες και τα όνειρά μας, μας πρόδωσαν… Μας τσαλαπάτησαν.
Εκεί που πιστεύεις ότι δεν μπορεί, με τόσα απανωτά χαστούκια, στην πολιτική σκηνή, οι πρωταγωνιστές και οι κομπάρσοι επιτέλους θα αλλάξουν ρότα, εκεί βλέπεις να σε ξεπουλάνε για το τομάρι τους. Γιατί όσο και «διαστρεβλωμένα» να τα ακούμε τα πράγματα, δεν μπορεί μέσα σε όλα που ακούγονται υπάρχει και η αλήθεια.
Είναι καιρό τώρα που δεν θέλω να γράψω άρθρο… Συνειδητά, από άποψη… Φοβάμαι πως στο τέλος του κειμένου, θα γίνεται πόλεμος, το τοπίο θα είναι βομβαρδισμένο.
Είναι η πρώτη φορά μέσα στους τόσους μήνες της κρίσης… από το Σεπτέμβρη του 2009, που φοβάμαι. Φοβάμαι γιατί βλέπω γύρω μου ανθρώπους άβουλους, παρτάκηδες, ή βολεμένους γρανάζια του συστήματος, που μπορεί τώρα να μην έχουν ρόλο… αλλά παραμένουν γρανάζια… Στραβούς που δεν θέλουν να δουν το φως τους, γιατί είναι εκτυφλωτικό για αυτούς. Φοβάμαι γιατί κάθε μέρα έρχεται και πιο χειρότερη.
Είδα και χθες τις πορείες στον Πύργο… Μα ποιους κοροϊδεύουμε…; Τους εαυτούς μας…; Και βλέπω και εκείνους που θέλουν ακόμα και τώρα που θέλουν να το παίξουν πατέρες και αφεντικά του τόπου… Πλάκα μας κάνουν, πρέπει να είναι το λιγότερο ηλίθιοι με το να νοιώθουν ικανοποίηση διαφεντεύοντας την καμένη γη.
Δεν περιμένω κάτι να αλλάξει σε αυτό τον τόπο… Πρώτον γιατί δεν θέλουμε ούτε εμείς. Δεύτερον γιατί δεν θέλουν ούτε οι άλλοι. Τότε προς τι αυτή η υπερπροσπάθεια, αυτή της μετακίνησης από το γραφείο στην καφετέρια που θα δούμε τους τελευταίους ρομαντικούς να περνούν στο δρόμο, φωνάζοντας συνθήματα και ανάμεσά τους και αρκετούς από εκείνους που πάντα ακολουθούσαν το ρεύμα, για να είναι αρεστοί μη πιστεύοντας σε τίποτα παρά μόνο στη βολή τους…; Γιατί ναι υπάρχουν και τέτοιοι ανάμεσά μας.
Και όλο τούτο μοιάζει μάταιο, με εμάς να φωνάζουμε προδότες τους άλλους, τους μεγάλους, ενώ στην ουσία προδοθήκαμε από τον περίγυρό μας. Και θαρρώ πως το μεγαλύτερο κακό σε αυτή την προσπάθεια ανατροπής, ενός σαρκοβόρου κατεστημένου είναι η ίδια η δημοκρατία. Αυτή η ελευθερία της έκφρασης, που αντί να ισχυροποιείται, αποδυναμώνεται. Δεν φιμώνεται αλλά ακούγεται ανούσια…
