Πόσο πια θα πρέπει να περιμένω,πόσες φορές να τσιμπήσω το χέρι μου για να συνέλθω,πόσα λεπτά θα παραμένω ακίνητη,διάφανη, σχεδόν αόρατη,από πόσα χτυπήματα ακόμη θα γλυτώνω. Φευγαλέα θυμάμαι πρόσωπα από το παρελθόν,απλώνω το χέρι να τα αγγίξω μα χάνονται σαν τις σταγόνες της βροχής που πέφτουν με ορμή στο ποτάμι.
Η μνήμη θα με σώσει,θα με πληγώσει,θα με συντρίψει,θα με σκοτώσει.Ένα σκαλί κάθε φορά,κάθε άτιμη στιγμή που περνάει και πέφτει η χρυσαφένια άμμος από τις παλάμες μου,κάθε άτιμο λεπτό που μου παίρνει μια ανάσα και ο χρόνος λιγοστεύει.
Ο χρόνος που δεν μου χαρίζεται,δε μου δίνει ευκαιρίες,δεν με ρωτά αν πρόλαβα να δω,να γελάσω,να χορτάσω,να μυρίσω,να αγγίξω,να αγαπήσω. Ο χρόνος που μου χτυπά το κορμί χωρίς να βλέπει όρια και αντοχές,χωρίς να ενδιαφέρεται αν επουλώθηκαν οι προηγούμενες πληγές.
Και τριγύρω μου όλοι οι άλλοι,που φωνάζουν, απαιτούν,διαλύουν και διαλύονται. Αρπάζουν κορμιά, τα κάνουν κομμάτια κι ύστερα... Ύστερα τρέχουν να ζήσουν μια ζωή, μια αβάσταχτη ζωή που έχασε την ευκαιρία της πολύ πριν κληρωθεί.
Όλοι εσείς, όλοι εμείς που τρέχουμε στους δρόμους για να κερδίσουμε,να προλάβουμε... Να προλάβουμε, μην μας τσακίσουν στο πέρασμά τους,μην αναπνεύσουμε τον ίδιο αέρα, να τους αφανίσουμε χωρίς να μας πληγώσουν. Μα είναι γύρω μας παντού, ανήθικα αγράμματα πλάσματα, διψασμένα να ενταχθούν σε μια μικρο κοινωνία και να τραβήξουν όση ζωή μπορούν. Όσα βλέμματα,όση προσοχή,όση αφοσίωση,όλα εκείνα που δεν κέρδισαν ποτέ σαν ατομικές προσωπικότητες.
Ανόητες συμπτώσεις, σε μια πληγωμένη κοινωνία μεταξύ ανήθικων ορμών και από την άλλη εγώ, εσύ, όλοι εκείνοι που τρομάζουν στη σκέψη μιας ενδεχόμενης επανάληψης. Παθητικά και τρομαγμένα για κάποιους. Υπομονετικά και προσεκτικά θα προτιμούσα.
Ανοίγω τα μάτια και προσπαθώ να ανεχτώ μια κατάσταση που λίγο καιρό πριν θα φάνταζε υπόθεση βιβλίου περασμένων δεκαετιών. Και να φανταστεί κανείς ότι με έπεισαν πως πρέπει να γίνω γνώστης των γεγονότων διότι μόνο έτσι δε θα τα ζήσω στην πραγματικότητα! Πόσο ψεύτης αυτός που μου το πάσαρε και πόσο ανόητη εγώ για να το πιστέψω! Μα δε βαριέσαι... Η μνήμη θα με σώσει!
Β.Σ.
