Εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι χάνουν κάθε μέρα τις δουλειές τους (ίσως η χειρότερη συνέπεια της κρίσης που δημιούργησε το 1% για το υπόλοιπο 99%) και ξαφνικά βρίσκονται σε ένα νέο περιβάλλον, σε αναζήτηση νέας εργασίας, πράγμα δύσκολο έως ακατόρθωτο. Προστίθενται, έτσι, σε όλους αυτούς που πλήττονται από αυτή την κρίση (ανέργους, συνταξιούχους, ΑΜΕΑ, παιδιά). Το αποτέλεσμα όλων αυτών; Να μιλάμε πλέον για ανθρωπιστική- κοινωνική κρίση, κρίση αξιών.
Ας μη μας δημιουργεί απορία το γεγονός ότι όλο και περισσότεροι καταφεύγουν στη λύση της παρανομίας για να κερδίσουν έστω και λιγοστά χρήματα για να μπορέσουν να αποκτήσουν τα απαραίτητα για την οικογένειά τους. Η εύκολη λύση στα προβλήματα. Ωστόσο, υπάρχουν και αυτοί που προσπαθούν να αντιμετωπίσουν αυτό το «τέρας» και βλέπουν μια αχτίδα φωτός στην άκρη του τούνελ.
Από την άλλη πλευρά οι υπόλοιποι άνθρωποι, που εξαιτίας της φτώχειας οδηγούνται στην ανέχεια, η ανέχεια οδηγεί στην ντροπή- γιατί δεν υπάρχει η δυνατότητα να προσφέρουν τα απαιτούμενα για την επιβίωση των δικών τους ανθρώπων- η ντροπή με τη σειρά της φέρνει την απόγνωση και η απόγνωση όπως φαίνεται από τους 2.000 και πλέον συμπολίτες μας οδηγεί στο θάνατο!
Η κρίση και η φτώχεια όμως χτυπούν και την πιο ευαίσθητη ομάδα της κοινωνίας, τα παιδιά. Τα παιδιά αντιμετωπίζουν ολοένα και περισσότερο τις συνέπειές της. Δε μιλάμε για υποσιτισμένα παιδιά, με την έννοια που μας έρχεται στο μυαλό όταν αναφερόμαστε στην Αφρική. Σύμφωνα με τη UNICEF πε-ρισσότερα από 439.000 παιδιά στην Ελλάδα ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας, στερούμενα τα πλέον βασικά.
Επομένως, τι είναι χειρότερο; Η απάντηση και για τις δύο περιπτώσεις είναι δύσκολη. Το σίγουρο όμως είναι πως χειρότερο είναι η ΦΤΩΧΕΙΑ.
