Το διήμερο 6-7 Νοέμβρη δεν ήταν ένα διήμερο απλών κινητοποιήσεων και συλλαλητηρίων. Ήταν 48ωρη απεργία. Ήταν μάχη αδιάλλακτη με την εργοδοσία, σκληρή και ταξική σύγκρουση με την πολιτική των μονοπωλίων.
Είναι προφανές πως η απεργία δε θα απαντούσε μονομιάς στη βάρβαρη επίθεση του κεφαλαίου. Η επιτυχία και αυτής της μάχης θα κριθεί στην κλιμάκωση των αγώνων το επόμενο διάστημα, στην υιοθέτηση της ταξικής γραμμής από μεγαλύτερο κομμάτι εργαζομένων. Στο κατά πόσον το επόμενο διάστημα θα μπουν νέες δυνάμεις στη μάχη για την ανατροπή όχι μόνο της κυβέρνησης αλλά συνολικά της αντιλαϊκής πολιτικής για έξοδο από την κρίση προς όφελος των εργαζομένων και όχι του κεφαλαίου.
Σε μεγάλο τμήμα των εργαζομένων και του λαού επιδρά η ηττοπάθεια και η μοιρολατρία που παράλληλα με το στοιχείο της ανυπομονησίας για γρήγορες αλλαγές συγκλίνουν στην ίδια διαπίστωση. Στη λογική πως τίποτα δε γίνεται, ότι οι απεργίες δε φέρνουν αποτελέσματα, στην αναζήτηση λύσεων από τα πάνω, στη λογική του μικρότερο κακού ή εύκολων λύσεων. Το πρόβλημα σήμερα εντοπίζεται στο στοιχείο πως οι αγώνες που έχουμε είναι κατώτεροι των αναγκών και των περιστάσεων. Το κίνημα είναι πίσω από την οξύτητα της επίθεσης που δεχόμαστε.
Η αλήθεια είναι πως στο χέρι δε μετράς άμεσα αποτελέσματα σε γενικό επίπεδο. Παράλληλα, όμως, είναι γεγονός πως χωρίς αγώνες, χωρίς τέτοιες αναμετρήσεις, θα ήμασταν ακόμα πιο κάτω. Θα είχαν περάσει τα μέτρα πιο γρήγορα, θα ήταν πιο πολλά και ακόμα πιο σκληρά. Δεν είναι τυχαίο πως ακόμα και τώρα ύστερα από την υπερψήφιση αυτών των μέτρων και άλλων τόσων το προηγούμενο διάστημα, υπάρχει ακόμα προβληματισμός στην κυβέρνηση, στην ΕΕ και στη μεγαλοεργοδοσία για καθυστερήσεις στην υλοποίησή τους, πως τα μέτρα δεν είναι αρκετά κ.α.
Οι ρωγμές που δέχεται αυτήν την περίοδο το αστικό πολιτικό σύστημα θα βαθύνουν και θα πολλαπλασιαστούν μόνο όταν αμφισβητείται η εξουσία των μονοπωλίων. Είναι ο μοναδικός δρόμος σήμερα για να κατακτήσεις νίκες, να έχεις ανατροπές, θετική έκβαση και αποτελεσματικότητα στους αγώνες που θα έρθουν.
Σε αυτές τις συνθήκες, πρέπει να μπαίνει στο επίκεντρο το ερώτημα «τι κίνημα χρειαζόμαστε σήμερα». Αν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα της πλατείας γεμάτο θολούρα με απουσία οργάνωσης, συστημικό, με κρυφή ή ανοιχτή συνεργασία με την εργοδοσία, αν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα πλήρως προσαρμοσμένο στις βασικές κατευθυντήριες γραμμές του κεφαλαίου με θεό την ανταγωνιστικότητα, κίνημα που θα παλεύει για την αλλαγή διαχείρισης του συστήματος, ή αν έχουμε ανάγκη από ένα κίνημα που δε θα τα «διπλώνει», δε θα κάνει κωλοτούμπες αλλά με ταξική συνέπεια θα βάζει εμπόδια, θα καθυστερεί τα κυβερνητικά μέτρα, θα οργανώνει την πάλη για άμεσα μέτρα ανακούφισης των λαϊκών στρωμάτων, θα μπαίνει μπροστά στην πάλη για την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, θα στοχεύει στην κοινή δράση, στη συμμαχία του εργατικού κινήματος με τα κινήματα των αυτοαπασχολούμενων, των φτωχών αγροτών, των φοιτητών - σπουδαστών - μαθητών, των γυναικών.
Δηλαδή, ένα κίνημα ταξικό, καρφί στο μάτι της πλουτοκρατίας, οργανωμένο και προσανατολισμένο απέναντι στην εργοδοσία, στους νόμους και το κράτος της, μαζικό, οργανωμένο στον τόπο δουλειάς και τον κλάδο. Κίνημα που δε θα παλεύει μόνο για επιμέρους βελτιώσεις αλλά για το σύνολο των αναγκών της λαϊκής - εργατικής οικογένειας, κίνημα που θα βάζει στην ημερήσια διάταξη το κεντρικό πρόβλημα - ερώτημα που πρέπει να απαντήσει η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι. Ανάπτυξη για το λαό με απαλλαγή από το ζυγό των μονοπωλίων και της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή ανάπτυξη για τα μονοπώλια με το λαό εξαθλιωμένο. Ένα τέτοιο κίνημα με αυτά τα χαρακτηριστικά μπορεί να οδηγήσει στην πραγματική λύτρωση την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα.
Ο Θανάσης Καραμπέτσος είναι μέλος της ΝΕ Ηλείας του ΚΚΕ και της γραμματείας του ΠΑΜΕ Ν. Ηλείας
