Η δεύτερη σκέψη μου, αντικρούει την πρώτη όμως. Είμαι πολίτης, είμαι κάτοικος αυτού του νομού, γέννημα-θρέμμα Πυργιώτης, φορολογούμενος και ψηφοφόρος που καλούμαι να εκτελέσω την υποχρέωσή μου να πληρώνω στο κράτος, στο δήμο μου, να επιλέγω ποιόν θεωρώ καλύτερο να εκλεγεί και να βοηθήσει με την γνώση του και την επάρκειά του για ένα καλύτερο αύριο.
Έχω άρα δικαίωμα να εκφέρω δημόσιο λόγο ως σκεπτόμενος πολίτης. Και ξανασκέφτομαι τι πρέπει να γράψω. Να ζητήσω από τους πολιτικούς μας άρχοντες με ευγένεια και καλοπροαίρετη διάθεση να σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και να κοιτάξουν να κάνουν κάτι καλύτερο από το μέτριο; Ή να ξεφύγω από τους τύπους και να αρχίσω να μιλάω άσχημα και με οργή για την διαχρονική αναλγησία και αδιαφορία ως προς την επίλυση σοβαρότατων προβλημάτων που ταλανίζουν την Ηλεία επί δεκαετίες; Η αλήθεια είναι κάπου στη μέση.
Πρώτον, γιατί δεν έχω με κανέναν προσωπικό θέμα. Έχω θέμα όμως με τη θεσμική τους θέση. Δεν έχω διάθεση να κατακεραυνώσω προσωπικότητες, έχω διάθεση όμως να καταγγείλω πρόσωπα. Νιώθω προδομένος, αγανακτισμένος και οργισμένος. Και αυτά τα συναισθήματα πρέπει να τα φιλτράρω προκειμένου να βγουν δημόσια με ήπιο τρόπο προκειμένου να μην μπω στο στόχαστρο των διπλανών μου ανθρώπων, των ανθρώπων που κατέχουν αξιώματα. Γιατί δυστυχώς την κριτική δύσκολα την δέχεται ο άνθρωπος. Θεωρεί πολλές φορές ότι έχει το θέσφατο.
Και όταν βρίσκεται στην εξουσία, ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, γίνεται ακόμα πιο άκαμπτος στις απόψεις του και πιο απόμακρος στις συναναστροφές του με τους ''απλούς'' συμπολίτες και συντοπίτες του. Γιατί η εξουσία είναι αποτέλεσμα διαπραγματεύσεων, υποχρεώσεων, κομματικών διαβουλεύσεων και οδηγιών. Μακριά όλα αυτά τα χρόνια από πολιτικούς σχηματισμούς, κόμματα, οργανώσεις, βλέπω τα πράγματα με τη ματιά του πολίτη και όχι του πολιτικού.
Κι η ματιά του πολίτη είναι αυτή της ανάγκης να επιλέξει τον καλύτερο για το καλό όλων μας. Μαζικά έχουμε συμμετάσχει στην εκλογή προσώπων που καλούνται να μας εκπροσωπήσουν στο κοινοβούλιο, να ηγηθούν του δήμου, του νομού, της περιφέρειας. Μαζικά έχουμε απογοητευθεί από το σχεδόν μηδενικό ενδιαφέρον από τη στιγμή που τα αξιώματα ενθρονίζονται πίσω από κλειστές πόρτες και γραφεία.
Με λυπεί αφάνταστα το γεγονός ότι οι άνθρωποι που μέχρι πριν λίγο ήταν γνωστοί, φίλοι, συνάδελφοι, αλλάζουν. Γίνονται κυνηγοί της ψήφου, υπόσχονται τα απραγματοποίητα, άγχονται για την επανεκλογή. Και περνά σε δεύτερη μοίρα η αγωνία για το τόπο. Θα ήθελα να είναι τα πράγματα διαφορετικά, δυστυχώς όμως κάπως έτσι είναι. Αυτή η κατάσταση, δεν είναι προνόμιο δικό μας.
Κάθε πόλη, κάθε νομός στην Ελλάδα αντιμετωπίζει τα ίδια πάνω κάτω. Αυτή είναι η ψύχραιμη προσέγγιση των πραγμάτων. Η άλλη είναι η οργισμένη. Αυτή που μας κάνει όσο περνά ο καιρός να απαξιώνουμε με κάθε τρόπο οποιαδήποτε μορφή εξουσίας, συνειδητά πια. Δεν έχουμε καμία εμπιστοσύνη στους πολιτικούς. Δεν περιμένουμε τίποτα πια. Η αλήθεια βρίσκεται στις κουβέντες που γίνονται σε κάθε παρέα, σε κάθε σπίτι, σε κάθε χώρο όπου ο καθένας έχει να πει και κάτι για όλα αυτά.
Δημόσια, επικρατεί η υποκρισία, η ψευτοευγένεια, ο δήθεν σεβασμός, οι ''υποχρεώσεις'', ο φόβος να μην χαλάσουμε τις καρδιές μας. Μα τις έχουμε χαλάσει! Χρόνια τώρα! Δεν υπάρχει καμία μα καμία εμπιστοσύνη στα λόγια των πολιτικών. Το παιχνίδι έχει χαθεί. Γι' αυτό και οδηγούμαστε σε ακραίες λύσεις. Το τοπικό πρόβλημα μεταφέρεται σε κεντρικό επίπεδο. Συμβαίνει χρόνια, λειτουργεί επιβαρυντικά και κάποια στιγμή γίνεται θυμός, απέχθεια, αδιαφορία, αηδία.
Είναι όλα αυτά που ζούμε σήμερα. Μέσα σε αυτό το γενικευμένο κλίμα κρίσης. Πολιτικής, κοινωνικής και οικονομικής. Η πολύπλευρη αυτή κρίση απαιτεί αφύπνιση συνειδήσεων, καθαρές κουβέντες, ήθος και ευθιξία.
Απευθύνομαι δημόσια στους εξουσιαστές ως εξουσιαζόμενος. Νιώθω δέσμιος μιας εξουσίας που αποφασίζει για μένα χωρίς εμένα. Νιώθω αγανάκτηση για την ανικανότητα, την ολιγωρία και την αναβλητικότητα. Περίμενα πολλά και ζω με τα λίγα. Όχι από πλεονεξία αλλά από ανάγκη. Η Ηλεία είναι ο τόπος μου. Κι ο τόπος μου θέλω να έχει μέλλον. Για μένα, για τους συμπολίτες μου, για τις επόμενες γενιές. Δε θέλω να νιώθω εν δυνάμει υποψήφιο ''πτώμα'' που περιμένει τον νεκροθάφτη. Θέλω να δω ότι η ανάπτυξη είναι κάτι υπαρκτό και όχι ουτοπικό. Κι όμως ζω την ουτοπία.
Ο κοινωνικός ιστός αποδυναμώνεται, λυγίζει, αποσυντίθεται εξαιτίας μιας συνεχιζόμενης πολιτικής που αδυνατεί να καταστεί κινητήριος δύναμη αλλαγής. Αντί να πηγαίνουμε μπροστά, βαδίζουμε ολοταχώς προς τα πίσω. Εν μέσω κρίσης τα πράγματα γίνονται ακόμα χειρότερα για όλους. Η κρίση όμως δεν είναι η αιτία τουλάχιστον για την Ηλεία. Γιατί προϋπάρχει κρίση θεσμών. Πολλά χρόνια. Η ανύπαρκτη πολιτική στρατηγική, το αδιάφορο κράτος, οι αδύναμοι τοπικοί άρχοντες, διαχρονικά, χαϊδεύουν τ' αφτιά των πολιτών. Και το χάιδεμα γίνεται εμπαιγμός.
Περιμένουμε χρόνια να αποκτήσουμε ένα δρόμο ασφαλή, γρήγορο που θα μας απαλλάξει από την ανάγκη να κάνουμε χίλιες φορές το σταυρό μας όταν ταξιδεύουμε για να φτάσουμε σώοι στον προορισμό μας. Να φύγει αυτή η καρμανιόλα που λέγεται εθνική οδός Πάτρας - Πύργου που κάθε χιλιόμετρό της είναι βαμμένο με αίμα. Κι ακούμε έναν υπουργό να μας λέει ότι ο δρόμος θα φτάσει μέχρι την Πάτρα. Που δεν τον ενδιαφέρει αν υπάρχει ανάγκη να γίνει και το υπόλοιπο κομμάτι. Που δεν τον ενδιαφέρει αν ζουν άνθρωποι κι εδώ. Αποφάσισε και διέταξε.
Ιθαγενείς κάτοικοι της Ηλείας δεχτείτε το. Θα περιμένετε για πολλά χρόνια ακόμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι θα συνεχίζουν να μας επισκέπτονται ως κατακτητές και να μας μοιράζουν χάντρες και καθρεπτάκια όταν θα έχουν την ανάγκη της ψήφου. Και χορτασμένοι από χαιρετούρες, εναγκαλισμούς και τραπεζώματα θα γυρίζουν στα πολυτελή γραφεία τους ενώ θα καθαρίζουν τα χέρια τους με απολυμαντικά μαντηλάκια καθ' όλη τη διάρκεια της επιστροφής τους, από τις χειραψίες με τους τοπικούς ιθαγενείς. Και θα συνεχίζουν να αδιαφορούν για τον δρόμο που δεν έγινε, για το λιμάνι που λέγεται Κατάκολο, για την Ολυμπία που κάηκε από τα δικά τους ανίκανα χέρια, για το Πανεπιστήμιο που δεν ήρθε ποτέ, για τα σκουπίδια, για τον Καϊάφα που καταστράφηκε για τα εργοστάσια που έκλεισαν, για τους νέους που δεν βρίσκουν δουλειά. Για το νοσοκομείο που υπολειτουργεί. Για τα σχολεία που δεν έγιναν.
Η αλήθεια είναι αυτή, δεν τους ενδιαφέρει καν αν υπάρχει Ηλεία ή όχι. Κάποια διαδικαστικά ζητήματα με χίλια ζόρια, τα επιλύουν. Για άλλα σημαντικά ούτε λόγος. Γιατί απλά δεν τους νοιάζει. Η ζωή τους είναι αλλού. Όχι εδώ!
Εδώ ζούμε εμείς, οι Ηλείοι. Που έχουμε καταπιεί τη γλώσσα μας, που δεν μιλάμε, που περιμένουμε τους μάγους με τα δώρα. Κι όταν τα ανοίγουμε βλέπουμε πως είναι μια καλοστημένη φάρσα. Υμνήσαμε και δοξάσαμε τον Ανδρέα Παπανδρέου που από την προεκλογική του ομιλία στον Πύργο το '81 ΔΕΝ ξανάρθε ποτέ στην Ηλεία. Τον Μητσοτάκη που έλεγε στο σεισμό του '93 ότι ΕΠΕΣΑΝ κάτι ακροκέραμα.
Τον Σημίτη που ΔΙΣ εξήγγειλε τον δρόμο Αρχαία Ολυμπία - Βυτίνα από τη πλατεία του Πύργου. Τον Καραμανλή που εξήγγειλε τη λειτουργία ΩΣ πολιτικού του αεροδρομίου Ανδραβίδας. Τον Γιώργο Παπανδρέου που ΥΙΟΘΕΤΗΣΕ την Ολυμπία, την ορφανή και απροστάτευτη μάνα των Ολυμπιακών Αγώνων.
Δεν θέλω να μηδενίσω τα πάντα. Έχουν γίνει και πράγματα. Αλλά τα μεγάλα, τα σπουδαία, αυτά που θ' αλλάξουν αυτό το τόπο δεν έχουν γίνει και το μέλλον είναι σκοτεινό. Επί ώρες μπορώ να γράφω για τούτο το μέρος. Για τα καλά του θα προτιμούσα. Δυστυχώς πρέπει να γράφω για τα κακά του. Κι είναι κι αυτά πολλά. Η συλλογική ευθύνη υπάρχει. Έχουμε μερίδιο όλοι για τις τύχες μας με τις αποφάσεις μας.
Αυτή όμως η ενοχική αντίληψη περί συλλογικής ευθύνης είναι ένα μερίδιο που δεν μας αναλογεί σε αντιστοιχία με την ευθύνη που φέρουν όσοι μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν. Είναι το άλλοθι στα τραγικά λάθη τους. Δεν εύχομαι και δεν ελπίζω. Είναι θέμα πολύ πρακτικό πια να αλλάξει κάτι σε αυτό το νομό. Μόνο πράξη και καμιά ευχή. Οι ευχές ανήκουν στην Πρωτοχρονιά. Έτσι κι αλλιώς κάθε χρόνο τα ίδια ευχόμαστε και τίποτα δεν αλλάζει.
Χρησιμοποιώντας το ''εγώ'' στο κείμενό μου, περιλαμβάνω το εγώ κάθε σκεπτόμενου, προβληματισμένου και αγανακτισμένου πολίτη. Το δικό μου εγώ, νομίζω ότι ακολουθείται από πολλά εγώ που συνθέτουν το ''εμείς''. Κι εμείς είμαστε οι Ηλείοι πολίτες που ζητάμε τα αυτονόητα.
Εσείς που μας κυβερνάτε, τοπικοί άρχοντες, υψώστε το ανάστημά σας σ' αυτό το σύστημα. Πάρτε επιτέλους γενναίες αποφάσεις. Κι αν δεν τα καταφέρνετε, παραιτηθείτε. Είναι η πιο έντιμη στάση απέναντι στα ''θέλω'' και στα ''όνειρα'' χιλιάδων ανθρώπων. Δεν έχετε υπογράψει συμβόλαιο με τη μιζέρια. Υποτίθεται ότι έχετε υπογράψει συμβόλαιο με το λαό. Κι ο λαός δυστυχεί.
Και παραφράζοντας τον Καβάφη, θα έλεγα με την ευκαιρία: "Σαν βγεις στον πηγαιμό για την Ολυμπία Οδό, να ξέρεις ότι ο δρόμος σταματά στη Πάτρα".
