Χθες βγήκα μια βόλτα στην πλατεία. Είδα το χριστουγεννιάτικο δέντρο. Αν είσαι "φαν" του μίνιμαλ τότε είσαι στο σωστό μέρος! Το δέντρο δεν έχει ούτε ένα στολίδι. Μόνο φωτεινά λαμπάκια. Το σκέφτηκα ξανά. Σε καιρό λιτότητας τα στολίδια είναι πρόκληση σαν τα πολυτελή άμφια των κληρικών. Είναι δείγμα οικονομίας. Είναι στάση ζωής. Θα έλεγα και οικολογικό παράδειγμα, αλλά μου τη χάλασε τη δουλειά το ίδιο το δέντρο, ένα φρεσκοκομμένο έλατο, στημένο στις πλάκες ,που μετά θα πάει για κάψιμο σε τζάκια.
Κοίταξα γύρω μου και δεν υπάρχει κανένας άλλος στολισμός στην πλατεία εκτός από μερικές διάσπαρτες γιρλάντες στους πεζόδρομους. Κατά τ' άλλα, είδα να λείπουν δέντρα από παρτέρια. Ξεράθηκαν κάποια στιγμή και δεν έχουν αντικατασταθεί. Φανοστάτες χωρίς λάμπες. Είδα το συντριβάνι να το φωτίζει ένας προβολέας μόνο από την μεγάλη κολώνα παραδίπλα.
Πρωτοτυπία! Δεν θυμάμαι αν πέταγε νερό... Πιο πάνω το μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη κι αυτό στο σκοτάδι. Έχει κι εκεί συντριβάνι. Αλλά αυτό δεν είναι συντριβάνι, είναι η λίμνη των στεναγμών. Κάπου 35 χρόνια που το θυμάμαι, πρέπει να έχει λειτουργήσει συνολικά, λιγότερο από 2 ή 3 χρόνια. Τώρα είναι άδειο. Λειψυδρία πάντως δεν έχουμε. Την περάσαμε πριν πολλά χρόνια, τότε που μας έλεγαν να βάζουμε ένα τούβλο στο καζανάκι για εξοικονόμηση νερού.
Έκανα κι ένα πέρασμα από κεντρικούς δρόμους αλλά και από γειτονιές. Το μίνιμαλ ξεπερνά τη φαντασία. Τα χριστουγεννιάτικα στολίδια στους δρόμους είναι παράταιρα...Λες και κάποιος πήγε και το έκανε επίτηδες. Τα έβαλε, έτσι, ατάκτως, για να μας θυμίσει πως έρχονται Χριστούγεννα. Με το ζόρι παντρειά δεν γίνεται!
Ναι, περνάμε κρίση. Ξέρω, οι δήμοι δεν έχουν χρήματα. Είναι κι ο Καλλικράτης στη μέση, πρέπει κάπως να φροντίσουν και τα χωριά μας. Μα τούτη η μιζέρια, δεν αξίζει σε κανέναν. Και κυρίως στα παιδιά. Γιατί όσο κι αν έχουν αλλάξει οι καιροί, τα παιδιά θα είναι πάντα παιδιά. Και θα μαγεύονται από τα χρώματα, τα φώτα, τα στολίδια. Στα μάτια τους φαίνονται όλα διαφορετικά. Κι όμως τα βάζουμε να συνηθίσουν στη μιζέρια. Και κάτι χειρότερο. Να μην τα ελκύει ο δημόσιος χώρος. Είναι μια άλλη κουβέντα, μεγάλη αυτή. Κλεινόμαστε στο μικρόκοσμό μας και πρέπει να ζούμε σε αυτόν. Ο δημόσιος χώρος είναι εχθρικός. Κι εμείς εχθρικοί απέναντί του.
Δεν ζητάω πολλά. Δεν χρειάζεται να γεμίσει όλη η πόλη με φωτάκια. Ψάχνω όμως την ομορφιά. Και δεν την βρίσκω. Ομολογώ ότι οι γιορτές πολλές φορές με μελαγχολούν πια. Δεν θ' αντισταθώ όμως στα πολύχρωμα Χριστούγεννα. Μου αρέσουν. Και σκεπτόμενος εκείνη τη φωτογραφία του 1978,απορώ.
Είχαν περισσότερα μέσα στα τέλη του '70 από ότι σήμερα;
Μια κίνηση με καλή διάθεση, θα στόλιζε το δέντρο της πλατείας φέτος. Αν ο δήμαρχος ζητούσε από τον καθένα μας να φέρει μια μπάλα, αρκούσαν 300 άνθρωποι για να στολιστούν όχι ένα, αλλά δύο δέντρα. Η πόλη έχει ανάγκη τους ανθρώπους της. Μια μπάλα περισσεύει σε όλους μας. Για να χαρούν τα παιδικά μάτια.
Η πόλη είναι ''νεκρή''. Έβλεπα στην τηλεόραση το χριστουγεννιάτικο χωριό στα Τρίκαλα, στη Δράμα, στη Λάρισα. Δεν υπάρχει κρίση εκεί; Υπάρχει. Μόνο που είχαν διάθεση και όρεξη από χρόνια πριν. Και σήμερα έχουν τη δυνατότητα να κάνουν ότι μπορούν.
Ας βγάλει κάποιος τον Πύργο από την πρίζα. Πόσο ακόμα θα μείνει σε ''κώμα'';
Toύτα τα Χριστούγεννα δεν θα δοξάσω την Γέννηση του Χριστού.
Θα ευχηθώ Καλή Ανάσταση. Γιατί προσδοκώ Ανάσταση νεκρών...
Γιατί δεν την μπορώ άλλο αυτή την πόλη πεθαμένη. Εγώ, που παραδόξως την αγαπώ πολύ.
