Σε απάντηση αυτού του άρθρου, ακολούθησαν τις επόμενες ημέρες δυο άλλα κείμενα, ένα από τον Χρήστο Αθανάσουλα και ένα από το τοπικό Κίνημα Ενάντια στο Μνημόνιο, όπου με αντίθετη επιχειρηματολογία κατέτειναν στην άποψη ότι για το πρόβλημα δεν ευθύνεται κανείς άλλος, ει μη μόνον το κράτος, το οποίο αφήνει ανεξέλεγκτες τις κατασκευαστικές εταιρίες.
Αν και τα απαντητικά κείμενα, ιδίως του Αθανάσουλα, είχαν ένα μάλλον απαξιωτικό ύφος, δέχεται κανείς ότι στην ουσία τους αποτελούν μέρος ενός δημόσιου διαλόγου, ο οποίος μπορεί να διεξάγεται έστω και με μια κάποια ένταση, έστω και με μια κάποια κακοφωνία… Δυστυχώς, όμως, οι συντάκτες τους δενέμειναν εκεί. Προχώρησαν πολύ παραπέρα, παραθέτοντας ανεπίτρεπτους και απαράδεκτους χαρακτηρισμούς, ίσως δε και άκρως επικίνδυνους:
«Δωσίλογος», «συνεργάτης και τοποτηρητής των κατακτητών», «υπηρέτης των μεγαλοεργολάβων», «υπερασπιστής και dealer των ιδιωτικών επιχειρήσεων»• ιδού το απάνθισμα των «κοσμητικών» επιθέτων που επεφύλαξαν στον γραμματέα της ΔΗΜΑΡ.
Γιατί, άραγε, τόσο μένος, τέτοια παραφορά; Γιατί ο Μανδαράκης και ο κάθε Μανδαράκης δεν μπορεί να διατυπώσει την άποψή του, όποια και να είναι αυτή, χωρίς να φοβάται μήπως χαρακτηριστεί εχθρός του έθνους και του λαού; Γιατί δεν μπορεί να πει αυτά που πιστεύει, χωρίς να κινδυνεύει να υποστεί τις συνέπειες μιας τέτοιας στοχοποίησης;
Καταλαβαίνουν τι κάνουν; Καταλαβαίνουν ότι οι ακραίες αυτές αντιλήψεις και ο άκρατος λαϊκισμός, παρασύρουν ορισμένα κοινωνικά στρώματα και ομάδες σε επικίνδυνες συμπεριφορές; Καταλαβαίνουν ότι έτσι βάζουν την πέτρα ή την μολότοφ στο χέρι του κάθε θερμοκέφαλου οπαδού τους, που είναι έτοιμος να στραφεί ανά πάσα στιγμή εναντίον αλλήλων;
Δεν βλέπουν τι γίνεται αυτές τις μέρες με τις τυφλές επιθέσεις στην Αθήνα; Δεν βλέπουν ότι ωθώντας τα πράγματα στα άκρα δεν θα οδηγήσουν παρά σε μια γενικευμένη ανομία, όπου ο ήδη ρηγματωμένος κοινωνικός ιστός θα διαλυθεί πλήρως;
Επαναλαμβάνω: το ζήτημα δεν είναι αν υποστηρίζει κανείς τον Μανδαράκη ή τον Αθανάσουλα, ετούτη ή την άλλη άποψη. Το ζήτημα είναι να μπορεί να το κάνει χωρίς να τον δείχνουν με το δάχτυλο. Με άλλα λόγια, είναι ζήτηματου ίδιου του πολιτισμού μας, της ίδιας της Δημοκρατίας, η οποία, παρά τις όποιες στρεβλώσεις της, έχει κατακτηθεί με αγώνες, θυσίες και αίμα. Αυτό το τελευταίο κάποιοι φαίνεται να το ξεχνούν, ίσως δε και να το αρνούνται…
Χρήστος Ν. Κωνσταντόπουλος
Υ.Γ.: Αν και και γνωριζόμαστε όλοι, ναι, ανήκω στη Δημοκρατική Αριστερά. Όσο δε για την Ολυμπία Οδό και τον τρόπο διεκδίκησης των τοπικών αιτημάτων, θα είχα να πω αυτά και πολύ περισσότερα από όσα είπε ο Βασίλης.
