Την ώρα λοιπόν που κουνάς επιδεικτικά το δάχτυλο στην τηλεόραση, αναθεματίζοντας τη στιγμή που τους ψήφισες, απειλώντας τη σκονισμένη οθόνη πως την επόμενη θα το ρίξεις στην αστεία απομίμηση του κάθε ψυχανώμαλου φασίστα που πέρασε από τον έρμο πλανήτη, κούνα μαζί με το δάχτυλο λιγάκι το κεφάλι.
Έμαθαν όλοι, πολιτευτές και κοιμισμένοι να καταδικάζουν. Καταδικάζουν τον πόλεμο, την τρομοκρατία, τη βία, την εκμετάλλευση και την κάθε είδους παρανομία. Χρόνια πριν θεωρούσα πως η καταγγελία αυτή δεν είναι απλή γνωστοποίηση προσωπικής άποψης με μια δόση ψεύτικης υπόσχεσης για αλλαγή, μα κάτι παραπάνω. Στο φτωχό- πλην τίμιο- μυαλό μου, η καταδίκη δε μένει ποτέ στα λόγια.
Μα επειδή τα χρόνια πέρασαν και το μυαλό φορτώθηκε τις παράλογες θεωρίες σας με τα "εξαίσια" αποτελέσματα τους, ενστερνίστηκα κι εγώ τη λογική του "καταδικάζω". Γι΄ αυτό επιτρέψτε μου να καταδικάσω όλο το σύστημά σας διότι διότι υπολειτουργεί, κι όπως είναι γνωστό ότι υπολειτουργεί κάποια στιγμή καίγεται, τσουρουφλίζοντας ότι υπάρχει γύρω.
Γνωρίζω βεβαίως πως τα κεφάλια σας μένουν ανέπαφα με κάθε είδους "νιαούρισμα" (εδώ υποκλίνομαι!), μα αν σας ρίξω λίγα ευρουλάκια/χιλιαρικάκια, σας πασάρω και καμιά μπίζνα, το νιαούρισμα θα μετατραπεί σε βρύχισμα.
Αναγνωρίζω παρ' όλα αυτά την τέχνη του καναπέ, να μένεις ώρες νιώθοντας οργισμένος, ονειροπολώντας το χαμένο ηρωικό σου alter ego. Άλλωστε τι γούστο θα είχε η ζωή χωρίς τους ψεύτες, τους κλέφτες, τους γδάρτες και τους κοιμισμένους;
Βάσω Στασινοπούλου
