Ο Κώστας Καββαθάς ανήκε στους άρχοντες, σ΄αυτούς που δεν τους αναδεικνύουν οι κοινωνικοί "βαθμοί" και οι "τίτλοι". Θεωρώντας ως κύριο εφόδιο του την αγάπη του κόσμου, ποτέ δε μας λύπησε. Μία και μοναδική λύπη μας δίνει τώρα, με το θάνατό του.
Η φυσιογνωμία του Κώστα επί μακρόν θα μείνει ζωντανή μεταξύ των ανθρώπων που τον γνώρισαν στην κοινωνία του Πύργου.
Τα συναισθήματα όλων, ομόθυμα και ειλικρινή, εκδηλώθηκαν στην νεκρώσιμη ακολουθία σήμερα Τρίτη του Πάσχα στα Βυτιναίικα. Φίλοι με τις καραμπίνες στα χέρια σε αποχαιρέτησαν με τον τρόπο που αγαπούσες. Σμπαροκόπια για τον φίλο και κυνηγό Κώστα.
Πονάμε, αλλά αισθανόμαστε περήφανοι για το ό,τι υπήρξες. Σε πείσμα του θανάτου θα ζεις στις σκέψεις και στις καρδιές μας. Και η μνήμη, είναι ζωή.Δεν θα ξεχάσω κάθε βράδυ τα λόγια σου "Θοδωράκη περιμένω να μου πεις καιρό για να φύγω...". Τώρα θα ξέρεις καλύτερα από μένα και εγώ θα βαρώ σμπάρα για σένα!
Καλό ταξίδι...
Θοδωρής Κονδύλης
