Μα η καθαρότητα αυτή πολλές φορές εξαφανίζεται σαν να μην υπήρξε ποτέ, σαν να την έσβησε κάποιος τόσο καλά που έγδαρε το δέρμα για να μην αφήσει ίχνος. Και είναι τόσο σκληρά Θεέ τα παιδιά που με μουδιάζουν, με παγώνουν.
Στέκομαι με τα πόδια καρφωμένα στο έδαφος, να μη λυγίσουν, να μη με ρίξουν. Ακούω, χλομιάζω, φοβάμαι, θυμώνω και σιχαίνομαι. Ποιος τους δίδαξε να γελούν ειρωνικά με το φίλο, το συμμαθητή, τον συνοδοιπόρο που είναι ίσως κάπως διαφορετικός ή που εκείνα δεν καταλαβαίνουν πόσο πολύ του μοιάζουν;
Θυμώνω μαζί τους που δε φιλτράρουν όλα εκείνα που πετά η κοινωνία επάνω τους με μανία ώστε να τα "φυτέψει" στο μυαλό τους. Θυμώνω με το δάσκαλο, τον καθηγητή, τον "οδηγό" τους που κουράστηκε από τα προβλήματά του και τα άφησε να κακοποιούν μπροστά στα μάτια του το φοβισμένο εκείνο παιδί, τα τόσα φοβισμένα παιδιά...
Μα κυρίως εξοργίζομαι με τους γονείς. Τα παιδιά σου, τα παιδιά σου....Ξέχασες να τους μάθεις να σέβονται τη διαφορετικότητα, γιατί και εκείνα είναι διαφορετικά, ξεχωριστά. Αμέλησες να τα αγαπήσεις, να συζητήσεις μαζί τους, να τους δείξεις τον κόσμο όπως είναι, να τους υποσχεθείς ότι όλα μαζί ενωμένα μπορούν να τον γεμίσουν χρώματα και φως.
Γέλασες όταν έκαναν λάθος, τα μάλωσες όταν έπεσαν, τα χτύπησες όταν δε σε υπάκουσαν. Τώρα στέκεσαι αμέτοχος απέναντι στη ζωώδη συμπεριφορά τους, τα διαχώρισες από το όμορφο σύνολο και τα τοποθέτησες σε μια μικροκοινωνία που σπρώχνει τον "εκλεκτό" στις τουαλέτες του σχολείου για να τον κακοποιήσει και ύστερα να διαδώσει την εικόνα ώστε να μην απομείνει ανενημέρωτος ουδείς.
Στέκεσαι στη γωνία και τον άφησες να χτυπά, να πληγώνει, να απειλεί, να σκοτώνει λίγο - λίγο τον συμμαθητή του. Που είσαι να τον σταματήσεις; Που ήσουν να τον πιάσεις από το χέρι και να του δείξεις τι σημαίνει κατανόηση και αγάπη; Που θα είσαι όταν εξελιχθεί σε μια βρώμικη ανθρώπινη μάζα από σκοτεινές σκέψεις και άδεια ψυχή; Παιδιά είναι. Ξέρω. Μα κι εκείνα που ανέχονται σιωπηλά τον εξευτελισμό ,παιδιά δεν είναι; Τα σκισμένα παπούτσια και η συστολή τα μεταμορφώνει σε κάτι άλλο; Παιδιά είναι, παιδιά!
Ξέρω, είναι ο φόβος και ο εγωισμός σου. Ξέρω είναι η κοινωνία, ξέρω είναι δύσκολο να είσαι σε κάθε βήμα τους εκεί. Ξέρω έχεις πολλές έννοιες και προβλήματα ώστε να ασχοληθείς με ένα παιδί!
Βάσω Στασινοπούλου
