1. Ποιο είναι το μοντέλο Ανάπτυξης που θέλουμε για το τόπο μας και
2. Πως θα το πετύχουμε
Και βέβαια αφού συμφωνήσουμε στα ελάχιστα που πρέπει να γίνουν να τα διεκδικήσουμε δυναμικά χωρίς πισωγυρίσματα, μικροπολιτικές λογικές και υπαναχωρήσεις και σε τελευταία ανάλυση αφού όλοι θέλουμε την Ανάπτυξη γιατί δυσκολευόμαστε να την ορίσουμε ή να τη προσδιορίσουμε.
Μήπως αυτή η ΑΣΑΦΕΙΑ είναι και το μυστικό της γι’ αυτό και όλοι εξακολουθούμε να την αναζητάμε;
Μπορεί όμως να μην θέλουμε να την προσδιορίσουμε, μπορούμε όμως να τη μετρήσουμε. Και δυστυχώς η μέτρηση δείχνει ότι ο Νομός Ηλείας είναι στην τελευταία θέση και η Περιφέρεια Δυτικής Ελλάδας στη προτελευταία.
Με την εμπειρία της αποτυχίας των προηγούμενων τεσσάρων προγραμματικών περιόδων, τη γενική διαπίστωση ότι οι περισσότεροι αναπτυξιακοί στόχοι που είχαν τεθεί δεν επετεύχθησαν, (δεν έχουν αρθεί οι περιφερειακές ανισότητες , η ανεργία διογκώνεται, η παραγωγική βάση διαλύεται, η εγκατάλειψη της υπαίθρου συνεχίζεται κλπ), γιατί πρέπει κανείς να είναι αισιόδοξος ότι όλα θα διορθωθούν με τη νέα προγραμματική περίοδο 2014-2020 και αν μη τι άλλο δεν θα έπρεπε να υπάρχει τουλάχιστον ένας σοβαρός προβληματισμός για πως θα σχεδιασθούν οι προτάσεις στα πλαίσια της νέας αυτής περιόδου;
Εκτιμώ λοιπόν ότι αυτό δεν μπορεί να συνεχίζει να είναι έργο μιας «παρέας ειδημόνων» που θα βασίζεται και θα αρκείται σε μια a la carte προτεινόμενη Περιφερειακή Ανάπτυξη του Αθηνοκεντρικού κράτους.
Οι αναπτυξιακοί στόχοι δεν μπορεί να αποτελούν αντικείμενο συμπλήρωσης κάποιων τυποποιημένων πινάκων της τελευταίας στιγμής από τους φορείς ούτε καθορίζονται από ένα Συνέδριο ή δυο- τρεις ημερίδες.
Δεν μπορεί ο αναπτυξιακός σχεδιασμός να εκχωρείται ως αντικείμενο μόνο στους υπηρεσιακούς παράγοντες. Θα προτιμούσα τις προτάσεις να τις έκαναν νέοι άνθρωποι, νέα μυαλά, τεχνοκράτες αμειβόμενοι που θα έχουν όμως την ικανότητα να εστιάζουν πολύ μακρύτερα από την έδρα μιας Περιφέρειας.
Ο Αναπτυξιακός σχεδιασμός ενός Νομού δεν μπορεί να είναι ξεκομμένος από τον Αναπτυξιακό σχεδιασμό της Περιφέρειας, θα πρέπει όμως να είναι:
• εφικτός , υλοποιήσιμος και με σαφή ιεράρχηση στόχων
• να είναι διαφανής, να εξυπηρετεί το κοινωνικό σύνολο, να είναι λεπτομερής και όχι αόριστος.
• Να είναι ισόρροπος προς όλες τις Περιφερειακές Ενότητες αφού βέβαια θα λαμβάνει υπ’ όψιν τις ιδιαιτερότητες του κάθε Νομού.
Και βέβαια στο ερώτημα τι πρέπει να γίνει, από εδώ και πέρα η απάντηση είναι πολύ απλή:
Να γίνουν ακριβώς τα αντίθετα από αυτά που γινόντουσαν μέχρι τώρα
Να ξεκολλήσουμε από τη λογική ότι η Π.Δ.Ε μπορεί να αναπτυχθεί φτιάχνοντας μια μικρή Αθήνα στην Πάτρα.
Να αλλάξουμε συμπεριφορά καιν νοοτροπία για να μην γίνει η Περιφέρεια των αντιθέσεων και Περιφέρεια των αντιφάσεων.
Να σταματήσουμε να θεωρούμε ως αναπτυξιακό κριτήριο την απορροφητικότητα, καθώς οι απίστευτες γραφειοκρατικές διαδικασίες συντελούν στην έλλειψη ενδιαφέροντος από τους επενδυτές.
Να πάνε τα χρήματα του Νέου ΕΣΠΑ σε έργα και δράσεις που θα δημιουργούν υπεραξία και δυνατότητες ανάπτυξης σε βάθος χρόνου αλλά και σε ενέργειες και πρωτοβουλίες που θα ενισχύουν τις τοπικές και χαρακτηριστικές ιδιαιτερότητες της κάθε περιοχής .
Μέχρι τώρα πιστεύω πως εκλεγμένοι και μη δεν έχουμε κάνει το χρέος μας στη λογική της Συλλογικής δράσης και διεκδίκησης .Με αποσπασματικές παρεμβάσεις και πολυδιάσπαση πόρων δεν μπορεί να δημιουργηθούν προϋποθέσεις βιώσιμης και ορθολογικής ανάπτυξης
Και επειδή πιστεύω πως έχει χαθεί πολύτιμος χρόνος και με δεδομένο ότι η προεκλογική περίοδος για τις Αυτοδιοικητικές Εκλογές ουσιαστικά αρχίζει, για την ανατροπή αυτού του στρεβλού μοντέλου ανάπτυξης θα πρέπει να ελπίζουμε σε «χαρισματικούς» Περιφερειάρχες και Δημάρχους οι οποίοι θα μπορούν να συνεργαστούν για το κοινό καλό βλέποντας πιο πέρα από τον ορίζοντα της εκλογικής τους τετραετίας.
ΝΙΚΟΣ ΜΙΧΑΛΟΠΟΥΛΟΣ - Περιφερειακός Σύμβουλος Ηλείας
