Ξεθάψαμε από τα παλιά τις κουκούλες και γέμισε ο τόπος κουίσλινγκ που κρύβονται πίσω από γραβάτες και καλοσιδερωμένα τρέντυ μακουδάκια. Γεμίσε και το μέσα τους οργή και ψάχνουν "κόκκινες γραβάτες" να ξεσπάσουν την οργή τους, θα την πληρώσει και ο γείτονάς μου ο Αλλή, θα την πληρώσει θαρρώ και ο κυρ-Αντώνης που τρελάθηκε και φωνάζει όλη μέρα ¨κάτω οι ναζί". Περιμένει...
Λίγες ημέρες αργότερα ένας φίλος βρήκε πως η λύση για το καχεκτικό μας πορτοφόλι δεν είναι να γεμίσει μα να ξεχάσουμε πως είναι άδειο,να αγνοήσουμε το ίδιο το γεγονός. Να αλλάξουμε ζωή,είπε, να αλλάξουμε και τόπο είπε ,κι επειδή αδυνατούμε να φύγουμε σαν κύριοι, θα μας πετάξουν κακήν κακώς. Πώς; Εξορία, λέει. Ήρωες θα μας λογίζουν και οι συντοπίτες μας, όσο εμείς θα αρμενίζουμε στα Αιγαιοπελαγίτικα ξερονήσια, σε μια πιο άνετη και free εκδοχή της εξορίας.
Για να πραγματοποιηθεί όμως το σχέδιο αυτό θα έπρεπε να μπούμε στη διαδικασία να ενισχύσουμε τα μίζερα ακροδεξιά γοριλάκια που εν τω μεταξύ πληθαίνουν και μπασταρδεύουν από τα απρόσεκτα ανοίγματά τους. Το τελευταίο βέβαια θα ήταν ευχάριστο για τον υπόλοιπο απλό λαούλι που δεν ενοχλείτε από τη διαφορετική καταγωγή του γείτονά του, να παρακολουθεί με τα πασατέμπια στο χέρι το "εσωτερικό τους φάγωμα".
Έτσι, για να μην τα πολυλογώ, καταλήξαμε στο συμπέρασμα πως θα πρέπει να αγριέψουν οι κόκκινες γραβάτες-ακόμη κι εκείνες που παραλογίζονται- ώστε να επιστρέψουμε λίγες δεκαετίες πίσω, στις εξορίες, φυλακές, πολιτικοί κρατούμενοι, ανεξήγητοι θάνατοι, θρασύτατες δολοφονίες εν ψυχρώ, βασανιστήρια από ψυχικά αρρώστους βαθμοφόρους (αυτό βρίσκεται κοντά στη δική μας πραγματικότητα) και τα λοιπά.
Μόνο που εγώ ρε φίλε δε άντεξα την περιγραφή σου και λέω να μείνω εδώ. Να μείνω για να πείσω τον πιτσιρικά να μην πάει μαζί τους, να παλέψει με καθαρή συνείδηση, με το κεφάλι ακάπλυπτο και σηκωμένο ψηλά. Κι έπειτα ρε φίλε αν τα καταφέρω να τον πείσω ίσως φτιάξει έναν κόσμο ομορφότερο και τότε φίλε θα πάμε διακοπές και όχι εξορία.
