Και πες πως ο δρόμος θα γίνει... (που δεν θα γίνει) και θα έρθουν οι ξένοι...

Πες πως θα γίνει και το αεροδρόμιο... Και το λιμάνι...

Τι θα δουν οι ξένοι ; (και αφήστε τον Ερμη στην ησυχία του)

Ποιος θα τους υποδεχτεί ; Ποσο φιλόξενη ειναι η πόλη;

Αν χάσουν τον λαδωμένο πράκτορα που θα βρεθούν;

Μήπως να περάσουν τις καλαμιές και μέσα από χωματερές και παράνομες περιφράξεις να βρεθούν στις καντίνες με τις ρεζερβέ ξαπλώστρες των αδελφών Ντάλτον;

Μήπως να νοικιάσουν μηχανάκια για μια υπέροχη βόλτα στους πεζόδρομους της Σεβαστούπολης η μήπως να μην έρθουν καθόλου;

Γιατι η φιλοξενία ειναι Τέχνη... Και την μαθαίνεις όταν πληρώνεις από την δικη σου τσέπη...

Όταν μαθαίνεις να ανοίγεις τα παράθυρα σου στο φως...

Και όταν η πόρτα σου ειναι ανοιχτή σε όλους...

Και το Καλωσηρθατε ειναι κεντημένο με τις κλωστές της ψυχής σου...

Με τα δικά σου χρώματα...

Αυτό θα φανεί στους ξένους...

Αυτη η πόλη δεν έχει μάθει ακόμα να φιλοξενεί και ονειρεύεται...

Και ευτυχώς που οι δρόμοι ειναι ανοιχτοί.

Για όποιον θέλει να φύγει...

Και δεν έχουμε μείνει πολλοί...

Καλημερα

Χάρης Κανελλακόπουλος
Διακοσμητής