Και όταν οι εκλογές έφτασαν απο τις αδήριτες πραγματικότητες της ζωής, για να υποβοηθήσει ακόμα περισσότερο την ανέλιξή του στην πρωθυπουργία, είπε το αμίμητο «Λεφτά υπάρχουν» !!! Μια φράση που θα μείνει ανεξάλειπτη για την πολιτική της ανωριμότητα στα πολιτικά μας χρονικά, που θα εξαγρίωνε αργότερα τους πολίτες ψηφοφόρους του, όταν συνειδητοποίησαν την ωμή πραγματικότητα της εθνικής μας οικονομίας και θα κυνηγούσε εφεξής σαν εφιάλτης τον Γιώργο Παπανδρέου, σε κάθε αποτίμηση της πρωθυπουργικής του παρουσίας.
Αλοίμονο, απο τα επίχειρα του λαϊκισμού δεν μπόρεσε να ξεφύγει κανείς στην μακραίωνη πολιτική μας ιστορία, έστω και αν απόλαυσε πρόσκαιρα τη σαγήνη της εξουσίας.Με πρώτο διδάξαντα τον αλησμόνητο πρωθυπουργό μας «τζουμπέ» - Δημήτριο Βούλγαρη.
Βεβαίως στο ίδιο επικίνδυνο μονοπάτι του λαϊκισμού διολίσθησε και ένα κομμάτι της «Νέας Δημοκρατίας», που δεν δίστατε να υιοθετήσει ανάλογες δημαγωγικές τεχνικές, προκειμένου το κόμμα να κατισχύσει εκλογικά και που σήμερα τις συναντά μπροστά του σαν αξεπέραστο τείχος, κάθε φορά που η κυβέρνηση πρέπει να πάρει δύσκολες αποφάσεις για τον εκσυγχρονισμό των διοικητικών δομών της χώρας και την προσαρμογή της στο νεο αφόρητα ανταγωνιστικό, παγκοσμιοποιημένο οικονομικό περιβάλλον.
Δυστυχώς ο λαϊκισμός ομοιάζει σαν το εύγευστο και δροσερό μήλο του παραδείσου, αλλά έρχεται αργότερα αναπόδραστα ή ώρα της ευθύνης και το φίδι σε δαγκώνει !!! Και σε αυτό το ολέθριο πολιτικό λάθος υποπίπτει σήμερα ο Αλέξης Τσίπρας, με πολαπλασιαστική θα λέγαμε ισχύ !!! Εξωθεί τα πράγματα στο κοινωνικό χάος - μέσα απο την «υπόθαλψη» κατάφωρα πληττόμενων κοινωνικών ομάδων απο το τέρας του μνημονίου σε διαρκείς κινητοποιήσεις και απεργίες - προσδοκώντας μέσα απο αυτό, στην κατάρρευση της κυβέρνησης και στην άνοδό του στην εξουσία.
Και είναι μάλιστα πολύ περισσότερο και η «αυλή» του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ, που τον ενθαρρύνει σε τέτοιες μακιαβελικές παροτρύνσεις... Η οσμή της επελαύνουσας εξουσίας, λειτουργεί σαν πολιτικό αφροδισιακό που εξιτάρει ορισμένους στον μακρύ δρόμο πρός το μέγαρο Μαξίμου.
Πολλές φορές κατά το παρελθόν, υπήρξαν νηφάλιες και συνετές φωνές απο το πολιτικό μας σύστημα, που υποστήριξαν με σθένος την αδήριτη ανάγκη εθνικής συννενόησης τόσο μεταξύ Κώστα Καραμανλή και Παπανδρέου, όσο και Παπανδρέου Σαμαρά. Πάραυτα έσπευδαν εκατέρωθεν οι πολιτικές αυλές, να ακυρώσουν τις τόσο πολύτιμες και υπεύθυνες αυτές προσπάθειες για τον τόπο, εφευρίσκοντας σενάρια συνωμοσίας και επικαλούμενες σχέδια «άλωσης του πολιτικού μας πεδίου» απο εξωθεσμικές δυνάμεις του υπερπέραν !!!
Στην πραγματικότητα επρόκειτο για την αυστηρή περιφρούρηση των αυλικών τους προνομίων, τα οποία τα υποστήρζαν με σθένος και πάθος. Πολλώ μάλλον και όταν ο χρόνος ανάληψης της εξουσίας πλησίαζε αρκετά.
Μέσα σε ένα τέτοιο διαμορφωμένο περιβάλλον, το αίτημα της εθνικής συννενόησης σήμερα, για να υπερκεράσει ο τόπος τα ανυπέρβλητα εμπόδια που του κληροδότησε η ανεπάρκεια της μεταπολιτευτικής πολιτικής μας τάξης, να αναπνεύσει η παραπαίουσα εθνικής μας οικονομία και «να κάνει άλμα πρός τα εμπρός» - στα λόγια του οικουμενικού μας ποιητή Ελύτη – φαντάζει όνειρο θερινής νυκτός.
Η πόλωση και η ένταση στην οποία ολοένα και περισσότερο διολισθαίνει το πολιτικό μας σύστημα, εξοβελίζοντας τον αληθινό πολιτικό διάλογο, δεν επιτρέπουν τέτοιες αισιόδοξες ενατενίσεις. Στα λόγια όλες οι πολιτικές δυνάμεις αγωνιούν για την ανάπτυξη και την ανασυγκρότηση της οικονομίας. Κανείς νουνεχής επενδυτής όμως, δεν θα έλθει να τοποθετήσει τα ωραία του λεφτά, σε ένα επικίνδυνα ασταθές πολιτικό περιβάλλον και με την αντιπολίτευση να «τρομοκρατεί» τους πιθανούς επενδυτές με διώξεις.
Επομένως αν ο Αλέξης Τσίπρας ανέλθει στην πρωθυπουργία, την επαύριο θα έχει να αντιμετωπίσει αφεύκτως τον εφιάλτη των «πολιτικών επιταγών» που μοίρασε ως αντιπολίτευση, αλλά και των απειλών που απηύθυνε σε όσους είχαν ένα διαφορετικό πλάνο ανάπτυξης της χώρας. Ενώ και κάθε προσπάθειά του πρός την μετριοπάθεια και την πολιτική σύνεση ως πρωθυπουργός της χώρας, θα προσκρούει σθεναρά στην καχυποψία των πολιτικών στελεχών του για άπωση απο τα «υπεσχημένα», ενώ θα εξαγριώνει τον κόσμο για προεκλογικές υποσχέσεις που δεν θα ικανοποιούνται.
Το παράδειγμα του ΓΑΠ είναι ολοζώντανο και θα έπειθε και τον πιο δύσπιστο ... Αυτοί είναι δυστυχώς οι πικροί καρποί του λαϊκισμού, που εφεξής θα τιμωρούνται παραδειγματικά απο τους πολίτες, που πλέον έχουν συνειδητοποιήσει δεν ότι υπάρχει τίποτα για μοίρασμα, απο τις χρυσές εποχές του «Τσοβόλα δώστα όλα» και «όλα τα κιλά, όλα τα λεφτά» και πρέπει να υιοθετηθεί η πολιτική λογική της ευθύνης και της φρόνησης.
Ενδεχομένως να αντιτείνει ο αναγνώστης «Και τι αξιώνεται, μια αντιπολίτευση χλιαρή, άνευρη και πολιτικά παραλυμένη, που θα προχωρά σιωπηρή έως τις επόμενες εκλογές ;» Προφανώς και όχι θα απαντήσουμε. Τα τελευταία χρόνια στην πολιτική μας ζωή, εξέλιπε ένας αντιπολιτευτικός λόγος σοβαρός, συνετός, που δεν θα θυσίαζε τα πάντα στον μολώχ της ανάληψης της εξουσίας, θα εξεδήλωνε ένα υψηλό αίσθημα ευθύνης για τον τόπο – ιδία στις τραγικές μέρες που διάγει – και τέλος θα είχε διαμορφώσει μια πειστική εναλλατική πολιτική πρόταση διακυβέρνησης της χώρας.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
