Κάθεσαι σ’ένα σκοτεινό δωμάτιο..με κλειστές κουρτίνες.

Έξω βρέχει…και ακούγεται απ΄το ραδιόφωνο μουσική..

Εκέινο το τραγούδι που λέει…Looking out at the rain
Looking in through the storm
Treading the waves,
Come in from harm
How could you regret your other words
Hoping for thrills, free as a bird

So sad, so sad,
So sad, so sad……..

Ξαφνικά ακούς ένα περίεργο ήχο απ΄έξω.

Τρέχεις να ανοίξεις το παράθυρο να δεις τι είναι.
Το πόμολο έχει σκουριάσει…βλέπεις έχει να ανοιχτέι πολύ καιρό.

Τελικά ανοίγεις το παράθυρο.

Μια γυναίκα περνάει απ΄έξω τραγουδώντας ψιθυριστά…φοράει ένα λευκό φόρεμα και κόκκινα παππούτσια.

Το βήμα της είναι κάπως γρήγορο..ωστόσο κανει μια στάση και κοιτάζει μέσα απ το παράθυρο…έπειτα προχωράει στο ρυθμό της.

Της φωνάζεις : Στάσου, ποια είσαι , πού πας;;;;;;
- Η ΖΩΗ είμαι…πρέπει να φύγω βιάζομαι.
- Περίμενε .Θέλω να ρθω μαζί σου.Μη φεύγεις.

Και τρέχεις μέσα να ανοίξεις τη πόρτα να βγεις να την προλάβεις.

Μα κάτω, το πάτωμα είναι γεμάτο σπασμένα γυαλιά.
Κάνεις ένα βήμα και τα πόδια ματώνουν…δε μπορείς να φτάσεις στην πόρτα.

Βλέπεις τόσα χρόνια μέσα σε εκείνο το δωμάτιο δε κατάλαβες ούτε πώς βρέθηκαν εκεί τόσα γυαλιά.

Δεν έβλεπες τι γίνεται γύρω σου.Δε σε ενοιαζε.

Μα τώρα θές να προλάβεις τη ΖΩΗ, φωνάζεις να σε περιμένει…και συνεχίζεις να περπατάς πάνω στα γυαλιά και να ματώνουν τα πόδια σου..μα δε γίνεται αλλίως.Πρέπει να τη προλάβεις .Πρέπει να την ακολουθήσεις.Πρέπει να ζήσεις.

(η εικόνα αυτή μ ακολουθεί πολλά χρόνια..ήμουν φοιτήτρια ακόμα στη σχολή ψυχολογίας…τότε που άρχισα να αναρωτιέμαι για διάφορα,να ψάχνω κάποιο νόημα στη ζωή.)

Ακόμα και σήμερα δεν έχω μια σαφή και ολοκληρωμένη απάντηση γι αυτό το ερώτημα που φαντάζομαι θα έχετε πολλοι….Για το ποιο τελικά είναι το νόημα της ζωής.

Ίσως το μόνο που μπορώ να πω με σιγουριά είναι ότι το νόημα είναι αυτό ακριβώς…..Το να ψάχνεις να βρείς ένα νόημα.

Να μην επαναπάυεσαι.
Να μη θεωρείς τίποτα δεδομένο..
Να μην αφήνεις άλλο τη ζωή να περνά..Δε πρόκειται να σε περιμένει..ούτε να γυρίσει.

Τρέξε να τη προλάβεις.(και λέω τρέξε …γιατί απλά η ζωή δεν είναι αιώνια και ατέλειωτη όπως μπορεί να νομίζουμε).
Να μάθεις να ΖΕΙΣ.Όχι να επιβιώνεις.
Έχει διαφορά.
Να ζείς και να αγαπάς.
Να ζείς να αγκαλιάζεις τα αγαπημένα σου πρόσωπα..όσο είναι ακόμα μαζί σου εδώ στη ζωή.
Όσο έχεις υγεία και δύναμη ζήσε.
Όσο ξυπνάς το πρώι στο κρεβάτι σου και βλέπεις τον ήλιο έξω ..μη παραπονιέσαι για τίποτα.
Υπάρχουν άνθρωποι που δεν έχουν αυτή τη πολυτέλεια.

Γι΄αυτό χαμογέλα και απόλαυσε την κάθε στιγμή.
Κάθε στιγμή είναι μοναδική,δε θα ξαναρθει..μη τη γεμίζεις αρνητική ενέργεια..μη τη σπαταλάς με αρνητικές σκέψεις.

Η ζωή έχει ομορφιές.Έχει και λύπες,δε λέω.
Μα τι νόημα θα είχε αλλιώς;;!

Και ο ΈΡΩΤΑΣ..;;;; Τι γίνεται μ αυτό το ‘τυφλο’ θεό;;
Είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής.Είναι ανίκητος..αλλά πάντα (σχεδόν) καλοδεχούμενος.

Έρωτας ή τίποτα….πάντα μ άρεσε αυτή η φράση. Και την ασπάζομαι!

Να κηνυγάς τον Έρωτα..τον αληθινό…εκείνον που θυμίζει ΚΑΖΑΜΠΛΑΝΚΑ, και όχι συμβόλαιο με ημερομηνία λήξης!

Να αφήνεις πίσω σου οτιδήποτε λιγότερο, οτιδήποτε μέτριο, που δε γεμίζει τη ψυχή σου.Που δε σε κάνει να χαμογελάς σα μικρό παιδί.

Να ψάχνεις τη φωτία στο βλέμμα του άλλου..όχι την λογική.

Να αναζητάς εκείνο το σκίρτημα στη καρδιά που σου κόβει την ανάσα..

Και να φεύγεις όταν δε το νιώθεις.

Να ψάχνεις το πάθος και όχι τη λογική και το συμβιβασμό απλά για να μην είσαι μονος/η.

Γιατί η μοναξιά λένε…είναι χειρότερη όταν τη ζεις με παρέα!

Να μαζέυεις τα κομμάτια σου και να φεύγεις από όσα σου φαίνονταν αληθινά…μήπως κάποτε τα βρεις.

Μη ζητιανεύεις τον έρωτα κανενός και μη συμβιβάζεσαι με ψίχουλα.

Ο έρωτας δεν είναι ζητιάνος.Είναι βασιλιάς.

Να ζεις και να αγαπάς.

Να ερωτευεσαι με όλη σου τη δύναμη..χωρίς τσιγγουνιά.

Αλλά να φευγεις με αξιοπρέπεια όταν δε σου δίνουν απλόχερα αυτά που αξίζεις.

Να σέβεσαι και να αγαπάς τον εαυτό σου.

Φωτογραφία από Pexels από το Pixabay

Άρτεμις Δημητροπούλου
Ψυχολόγος
Ειδίκευση στη Γνωσιακή & Συμπεριφορική Ψυχοθεραπεία