Ο φίλος μου ο Καμπούρης ήρθε ένα απόγευμα απρόσκλητος έξω από το παράθυρο μου.

Ειναι γλυκατζης σαν κι’εμενα και πάντα του έχω ένα κομμάτι σοκολάτα στο ίδιο σημείο.

Του αρέσει και ο χορος (σαν εμένα) και προχωράει αέρινα στο φυτό που καλύπτει τον τοίχο μου.

Του αρέσει η μουσική που ακουω (Kosmos 93.6) και έρχεται πάντα εκείνη την ώρα.

Μετα τον μεσημεριανό μου ύπνο.

Μου έλεγε λοιπόν πως δεν φοβάται τις γάτες και προσέχει τα ποντικοφαρμακα που έχω στην αυλή μέσα στην μαύρη σωλήνα.

Μου έλεγε επίσης πως ζει με τους γονείς του κοντά στον κάδο της γειτονιάς μου και πως του αρέσει πολυ ο Πύργος.

Έχει μου έλεγε καλοφαγάδες κατοίκους και γεμάτους κάδους .Και ζουμερά πεζοδρόμια.

Άσε που μου έκανε και την παρατήρηση πως μια μέρα που μπήκε κρυφά στο σπίτι μου δεν βρήκε τίποτα και έφυγε... Του άρεσαν όμως τα χαλια μου.

Μαλακουλια μου είπε και μυρίζουν λίγο πετρέλαιο...

Ειναι για το σκωρο του είπα όχι για σένα. Ουτε λίγο λάδι δεν βρήκα μου είπε.

Το έχω στο μπάνιο του λέω για το μποτε μου.

Τέτοια λέμε με τον Καμπούρη και περνάει η ώρ .

Ετσι περνάνε και οι μέρες. Ανθρωποι ποντίκια και σκουπίδια μαζί.

Ετσι περνάνε και οι μήνες. Με τα ίδια λόγια....

Σε μια βρωμικη πόλη. Με τον Καμπούρη και τον Λιγούρη.

Γελατε; Γελάστε αλλά να ξέρετε πως τελευταιος θα γελάσει ο Καμπούρης.

Καλημερα

Χάρης Κανελλακόπουλος
Διακοσμητής