Ορθώνει μπροστά μας, ως σκληρή πραγματικότητα, την εικόνα μιας κοινωνίας εύκολης σε απαντήσεις, ανίκανης σε αναλύσεις του πραγματικού και επιρρεπή σε ταυτίσεις του θέλω με την πραγματικότητα.
Ορθώνει μπροστά μας ως φαντάσματα την αθεμελίωτη ανάπτυξη, την επιφανειακή Ευρωπαϊκή ολοκλήρωση, την τριτοκοσμική παραγωγική οργάνωση τους κράτους. Χαράσσει με τα χειρότερα χρώματα την ανύπαρκτη συλλογική αλληλεγγύη, την ανύπαρκτη πρωτογενή ελληνική (εκτός 4-5) διανόηση και την ερημιά που υποδυόταν τον πλούτο .
Αυτά δεν είναι φαντάσματα . Είναι η σκληρή πραγματικότητα. Όλα αυτά, μαζί με την έλλειψη βάθους και κριτικής σκέψης του εκπαιδευτικού μας συστήματος τα τελευταία 40-50 ή και 200 χρόνια, οδήγησαν και κάποιους να βάλουν στο τραπέζι, ως λύση, τον Κολοκοτρώνη, τον Καραϊσκάκη, το Λεωνίδα, το Δαβάκη και άλλους που τίμησαν με τη ζωή τους, τη ζωή των άλλων και όλων μας.
Παράγει όμως η ιστορία μέσα από τα πρόσωπα ή τα γεγονότα ιδεολογία; ΟΧΙ. Η ιστορία, ως αλληλουχία προσώπων και γεγονότων, παράγει ένα συλλογικό DNA, εμπλουτίζοντας τη φυσική κληρονομιά του καθενός μας, αλλά δεν παράγει την πρόταση αναδιανομής του πλούτου.
Ο Κολοκοτρώνης και οι υπόλοιποι απελευθέρωσαν την Χώρα αλλά δεν μπορούν να κάνουν κάτι για την ελληνοποίηση των Εξοπλιστικών δαπανών . Μόνο εμείς μπορούμε να το κάνουμε. Η ιστορία παράγει εμπειρία που μένει μόνο σε μια γενιά, αφού δεν κληρονομείται και δεν μεταβιβάζεται .
Εάν η εμπειρία μεταβιβαζόταν από γενιά σε γενιά, δε θα είχαμε πολέμους.
Η Ιστορία παράγει συναισθηματικές και διανοητικές αναφορές, σημεία στήριξης( όπως και η ιστορία της οικογένειας του καθενός μας), αλλά δεν παράγει πρόταση συλλογικής οικονομικής δράσης , διότι εάν συνέβαινε αυτό, όλη η Ελλάδα θα ήταν γεμάτη «Αμπελάκια» .
Αυτοί λοιπόν που χρησιμοποιούν την Ιστορία ως μοχλό παραγωγής απαντήσεων στο σημερινό δράμα, καλό είναι να μπούνε στον κόπο να μας πουν πρώτα από όλα , ποιος Λαός , χιλιάδες χρόνια τώρα, διδάχτηκε ποτέ από την Ιστορία του?
Εγώ με τα πέντε κολλυβογράμματα που έμαθα δεν το είδα πουθενά . Η ιστορία [με τις εκδηλώσεις της ] όπως και η θρησκεία ,απλά δηλώνουν ως οφείλουμε όλοι ,τον σεβασμό σε αυτούς που την έγραψαν η την εμπνεύστηκαν . Δεν δηλώνουν την πηγή του καλού η του κακού για το σήμερα .
Η πηγή του καλού η του κάκου του σήμερα είμαστε εμείς και εμείς έχουμε ανάγκη άμεση και επείγουσα ενός επαναπροσδιορισμού της ατομικής και συλλογικής μας ταυτότητας σε μηδενική βάση.
Διότι το χθες δεν είναι σήμερα και το αύριο δεν θα είναι σήμερα .Θα είναι διαφορετικό ,χειρότερο η καλύτερο , από εμάς εξαρτάται ,αλλά δεν θα είναι ούτε σήμερα ούτε χθες.
Οφείλουμε λοιπόν πρώτα από όλα, με ιδεολογικούς όρους, δηλ.διανοητικής αναπαράστασης των πραγματικών συνθηκών σε συνδυασμό με τα υλικά ,συναισθηματικά και ψυχολογικά αναγκαία μας ,σε ατομικό αλλά πρωτίστως δε συλλογικό επίπεδο , να επαναπροσδιορίσουμε τους όρους των αναγκαίων συμμαχιών με νέα κριτήρια.
Κριτήρια χρησιμότητας ,αποτελεσματικότητας ανιδιοτέλειας ,επάρκειας και ας αφήσουμε τις κραυγές των λαμογιών που εκμεταλλεύονταν πάντα την ιστορία (σχέδιο Μάρσαλ, εμφύλιος,22,Αθηναική Συμμαχία ,Πτώση της Κων/λης, Πολυτεχνείο κ.λπ.) να αποτελούν μια απελπισμένη ηχώ ενός καιάδα της ιστορίας.
Ας δώσουμε φωνή στους σιωπηλούς αγωνιούντες , για να παραχθεί από το σήμερα η αναγκαία ιδεολογία της καθολικής συμμαχίας των ήρέμων, επαρκών, ψύχραιμων και χρήσιμων μελών της κοινωνίας, η οποία οφείλει να συνθλίψει , για να σώσει τη χώρα, τη συνεχιζόμενη ανίερη συμμαχία των ιδιοτελών ανεπαρκών μηρυκαστικών, μετρίων λαμογιών, ανικάνων να προσφέρουν οτιδήποτε πέραν των υπηρεσιών στον εαυτό τους.
Σε αυτή την ανίερη συμμαχία , που οφείλουμε να συνθλίψουμε , δεν είναι μόνο Μνημονιακοί η αντιμνημονιακοί. .Είναι φρούτα όλων των κήπων της Πολιτικής ζωής . Ίσως τότε η ιστορία θα μας έχει διδάξει έστω και εμμέσως και η ιδεολογία θα έχει παραχθεί υγειώς ,και όχι με όρους ντόπινγκ χωρίς προοπτική και περιεχόμενο . Οι επόμενες δημοτικές εκλογές θα δείξουν εάν έχω δίκιο η όχι..
