Σε μια εικόνα στέκεται η μικρή μου πόλη.

Εγκαταλελειμμένη και μελαγχολική περιμένει μια πρόχειρη ανάπτυξη για να πάρει μια ανάσα και να ζήσει.

Σιωπηλη.

Βραδάκι Δευτέρας έκανα μια βόλτα για να δείξω την πόλη σ’εναν φίλο μου που είχε έρθει από μακρυά για με δει.

Βρεθήκαμε στον πεζόδρομο και μια παγωμένη αγορά προσπαθούσε να ζεσταθεί από κάτι σόμπες αερίου.

Φωτισμενες βιτρίνες και φτάσαμε στην πλατεία.

Φωτισμένα κτήρια και μια μοναξιά στις καφετέριες και στο Επαρχείο μια ησυχία που ενοχλεί.

Ο Μητροπολιτικός ναός και στρίψαμε για το Μουσείο περνώντας από τον αυτοκινητόδρομο των πεζών (άλλου τον λένε πεζόδρομο).

Ίδια θλιψη με τα κίτρινα φώτα και ανεβήκαμε προς την πλατεία Κύπρου.

Βγηκαμε στην Γερμανού και του έδειξα το θέατρο Απόλλων.

Αυτη η γειτονιά έχει και κάτι ωραία ερείπια που του έδειξα και θαύμασε τον παλιό Πύργο.

Φάγαμε και τις λουκουμάδες μας και με ρώτησε που είναι ο κόσμος.

Που είναι ο κόσμος; ρώτησα κι εγώ με την σειρά μου.

Οσοι έμειναν εγκλωβίστηκαν στα καθημερινά τους προβλήματα.

Αλλοι έφυγαν και κάποιοι έμειναν για να αρμέξουν την αγελάδα.

Και μαζί με την αγελάδα ότι βρουν μέχρι να εγκαταλείψουν την πόλη.

Μα η πόλη πιο έξυπνη πρόλαβε και μας εγκατέλειψε.

Για να γλυτωσει...

Καλημερα...

Χάρης Κανελλακόπουλος
Διακοσμητής