Όταν κάτι θέλω να πω με μπερδεύει το βλέμμα του συνομιλητή μου.

Ετσι προτιμώ να γράφω ότι σκέπτομαι.

Αισθάνομαι πιο ελεύθερος και βάζω τις λέξεις όπως μου ταιριάζουν.

Μιλουσα με έναν φίλο μου για την πίστη και τους ιερείς που με υπερβολικό ζήλο αντιτάσσονται στους κανόνες της κοινωνικής προστασίας.

Γυρναει και μου λέει λοιπόν για τους μετανάστες που κυκλοφορούν ελεύθερα.

Μα τι σχέση έχει το ένα με το άλλο;

Πως θα συζητήσουμε έτσι;

Αλλα θα λέω εγώ και αλλα εσυ. Καπως έτσι ζούμε.

Εκτός θέματος και εκτός ζωής σε λίγο και εκτός κοινωνίας.

Είναι εύκολο να σχολιάζεις τους άλλους όταν βρίσκεις μόνιμα δικαιολογίες για τον εαυτόν σου.

Το δύσκολο είναι να σεβαστείς την διαφορετικότητα και να είσαι διαλεκτικός συνομιλητής.

Και να είσαι μέσα στο θέμα.

Αν πιστεύεις πως είσαι Χριστιανός θα ξέρεις πως είσαι και πολίτης ενός κράτους.

Επισης πως είσαι υπεύθυνος απέναντι στους άλλους.

Θα πιστεύεις ότι η θεωρία της Πίστης είναι η στάση στον εαυτόν μας και στους άλλους και πως το λιβάνι δεν μπορεί να κρύψει την Φύση γιατί είναι ένα κομμάτι της.

Ετσι και ο Άνθρωπος...

Όταν κοιτάξεις το βλέμμα του Χριστού θα δεις ένα κομμάτι της ψυχής σου.

Αυτο είναι αρκετό. Αυτο είναι η Πίστη.

Τα αλλα δεν με ενδιαφέρουν. Ειναι γι' αυτούς που φεύγουν από την πίσω πόρτα...

Τα πρωινά μου αρέσει να κάθομαι στο γραφείο μου και να παίζω με τις λέξεις.

Ετσι έμαθα να αναλαμβάνω τις ευθύνες μου.

Το βλέμμα του Χριστού είναι εκεί για όλους.

Αυτό φτάνει...

Καλημερα

Χάρης Κανελλακόπουλος
Διακοσμητής