Είδα πολλές φορές το πρόσωπο του Ιησού.

Στα δύσκολα της ζωής σε διαφανους Σταυρούς μιας λύπης σε μυρωμένους πολέμους στο πεζοδρόμιο με τα πεινασμενα πτώματα.

Σε οίκους ανοχής.

Είχε την αθωότητα μιας παιδικής απορίας και όλη την γλυκα της ελπίδας.

Ηταν η ζωή.

Ηταν στους ανθρώπους που συνάντησα να μου απλώνουν το χέρι σε δύσκολες στιγμές προσωπικών παραισθήσεων.

Ηταν καθισμένος στο παγκάκι κάπως αδύναμος και εξαρτημένος από ουσίες που έγραφαν την ζωή του.

Ηταν στο φορείο, άλλες φορές σερβιτόρος στο εστιατόριο που έτρωγαν οι ξένοι και καποιες άλλες ξυπόλητο υπόλοιπο ενός χρέους.

Στα βήματα της λύτρωσης.

Παντού.

Είδα πολλές φορές το πρόσωπο του Ιησού.

Ακόμα το βλέπω.

Στην διπλανή μου πόρτα στον απέναντι τοίχο να γράφει συνθήματα.

Τον βλέπω να φωνάζει στους γραμματείς και φαρισαίους στις κενές λιτανείες των υποκριτών.

Να δικάζεται και να σταυρώνεται ξανά.

Τον βλέπω να ψάλλει μελωδίες Αγγέλων...

Σήμερα οι εκκλησίες θα είναι κλειστές αλλα ο Ιησούς θα είναι δίπλα μας.

Η συνείδηση μας θα τον ψάξει στο κομμάτια ενός κόσμου που φτιάξαμε για να κρυφτούμε.

Με ύμνους και ψεύτικους λόγους.

Γιατί αν ο Ιησούς δεν είναι μέσα σου τι νόημα έχουν οι εκκλησίες;

Τι νόημα έχουν οι γιορτές;

Τι νόημα έχει η Ανάσταση;

Αν δεν σε ζεστάνει το δάκρυ του άλλου τι νόημα έχει ο θρήνος της Παναγίας;

Αν δεν πεινάσεις δεν θα μάθεις για την πείνα.

Και χωρίς ενοχές θα πεις πως ο Ιουδας φιλούσε υπέροχα...

Καλημερα

Χάρης Κανελλακόπουλος
Διακοσμητής