Μπορεί το λαϊκόν άσμα να έλεγε κάποτε: «Φέρτε μ’ ένα μαντολίνο για να δείτε πως πονώ κι ύστερα θα γίνω κρίνο κι ύστερα πια θα χαθώ…», σήμερα όμως που τα πάντα γύρω μας είναι αφρός με τα νέα μέτρα, τους περιορισμούς και τη νέα τάξη πραγμάτων, ούτε λίγο ούτε πολύ… θα βγαίνουμε πχ. στην παραλία και θα σιγοτραγουδάμε: «Φέρτε μου μια παραλία για να κάνω μια βουτιά κι ύστερα με το κουβαδάκι να ψαρεύω όστρακα και πλαστικά…».

Ναι, γιατί όλοι κάνουν λόγο για μια καθαρή και ασφαλή καθημερινότητα, αλλά κανείς δεν παίρνει την απόφαση να κάνει τα λόγια πράξη, πριν σφυρίξουμε όλοι!

Αν τώρα πιστεύει κάποιος, πως όλα βαίνουν καλώς… πρέπει να το κοιτάξει, πριν αυτή η ψευδαίσθηση γυρίσει και τον κατασπαράξει…

Βλέπεις, αρκετός κόσμος πίστεψε πως η καραντίνα θα μας βοηθούσε να καταλάβουμε περισσότερο τις ανάγκες των συνανθρώπων μας και θα μας ευαισθητοποιούσε σε ότι είχε να κάνει με τη συμπαράσταση και την αλληλεγγύη.

Η επιστροφή όμως στους ρυθμούς, έστω αυτής της μερικής καθημερινότητας, έδειξε το αντίθετο… καθώς φανέρωσε τις άγριες προθέσεις μιας μερίδας αρρωστημένης κοινωνίας, που με το καλημέρα θέλησε δίχως ίχνος συμπόνοιας να φάει τις σάρκες αυτών που εσκεμμένα σου λένε μας οδήγησαν σε νέα οικονομική κρίση, σε έναν νέο κοινωνικό και εργασιακό μεσαίωνα.

Εκεί που ο άνθρωπος θα ξαναγίνει σκλάβος του κεφαλαίου, εκεί που κανείς δεν θα σεβαστεί τους αγώνες και τις θυσίες περί εργασίας και που όλοι θα δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί…

Και εκεί είναι που τρελαίνεσαι με αυτή τη γενίκευση και το μηδενισμό των πάντων, καθώς βλέπεις πως όλα αυτά τα λένε αυτοί που σπαταλάνε το χρήμα σε αγαθά επίδειξης και εντυπωσιασμού, αυτοί που ποτέ δεν φανέρωσαν τις πηγές προέλευσης του μαύρου χρήματος που υπήρχε στις τσέπες τους και που θύμωναν όταν κάποιος τους ζητούσε να μάθει το αυτονόητο… Την αλήθεια.

Γελοιότητες θα πείτε και δεν θα σας αδικήσω, μιας και μια ζωή, ένα πράγμα έχουμε μάθει να κάνουμε καλά. Να σιωπούμε!

Να βουλώνουμε το στοματάκι μας και να μην βγάζουμε άχνα, όταν γνωρίζουμε πράγματα και καταστάσεις, όταν ξέρουμε τον τρόπο προέλευσης του «παράνομου» πλούτου κάποιου… για να μη μας πούνε ρουφιάνους!

Ποιοι; Αυτοί που χρόνια τώρα το παίζουν ιδεαλιστές και επαναστάτες του καφενέ, αυτοί που χρόνια τώρα έχουν πουλήσει την ψυχή τους στο σατανά και που κρίνουν τους πάντες με γνώμονα το προσωπικό τους συμφέρον…

Αν λοιπόν εμείς οι ίδιοι δεν πολεμήσουμε αυτό το καρκίνωμα που μας τρώει τα σωθικά, αν δεν δώσουμε ένα τέλος σε αυτούς τους χαραμοφάηδες που μολύνουν τον ιστό της καθημερινότητας, αν δεν βγάλουμε στην επιφάνεια τις βρωμιές τους που θέτουν σε κίνδυνο την κάθε μορφή υγείας μας, αυτό που θα ακολουθήσει, θα είναι ο θάνατός μας.

Γι’ αυτό λοιπόν, ας αφήσουμε στην άκρη φοβίες και ανασφάλειες, ας αρχίσουμε να γινόμαστε δεκτικοί σε ότι νέο μπαίνει στη ζωή μας και αντί να μοιρολατρούμε, ας αρχίσουμε να απαιτούμε και ας στέλνουμε σε άλλη παραλία τους βολεμένους να παίξουν με τα κουβαδάκια τους.

Η βάσιμη καταγγελία δεν είναι τιμωρία… Είναι λύση απέναντι στο ψέμα, την υποκρισία, την τρομολαγνεία και την ωμή βία… αν θέλουμε κάποια στιγμή η «παραλία» μας να είναι καθαρή.
Το θέλουμε ή ακόμα συνεχίζουμε να φοβόμαστε τη σκιά μας;

Παύλος Ανδριάς
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας