Λένε πως σε περίοδο κρίσης, οι άνθρωποι γίνονται πιο ευαίσθητοι, πιο κοινωνικοί και πως συνήθως εκδηλώνουν όλα τους τα καλά και αγαθά αισθήματα. Λένε…

Στην πραγματικότητα λοιπόν, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, πρώτα απ’ όλα με τους ίδιους μας τους εαυτούς, κάτι τέτοιο δεν ισχύει, καθώς ο καθένας κοιτάζει τη βολή του και ο άλλος, αχ αυτός ο άλλος… ας πρόσεχε!

Ναι, ακριβώς έτσι όπως το ακούτε…

Εδώ και τρεις μήνες αρκετός κόσμος έχει χάσει τον ύπνο του, μιας και το πλαίσιο εργασίας άλλαξε, αλλά και γιατί αρκετοί κρύβονται πίσω από τη μάσκα προστασίας του κορωνοϊού και συνεχίζουν να ζουν τη ζωή τους, δείχνοντας και μια υποκριτική ματιά σ’ αυτόν που υποφέρει.

Αρκετά σπίτια αντιμετωπίζουν τεράστιο θέμα επιβίωσης… αφού και δεν υπάρχουν έσοδα, δεν υπάρχει πλέον αντικείμενο εργασίας, με αποτέλεσμα να συντηρούνται από συγγενείς και φίλους, να παίρνουν συσσίτιο από την εκκλησία και λόγια παχιά από εργοδότες ή από πρόσωπα που ασκούν εξουσία, αλλά αγνοούν παντελώς λέξεις και έννοιες, όπως π.χ. σεβασμός, ανθρωπιά και συμπόνοια.

Φορώντας τη μάσκα του έντονου προβληματισμού, δίχως να μπορούν να σε κοιτάξουν στα μάτια, αρχίζουν να αραδιάζουν σάπιες δικαιολογίες και ελαφρυντικά τα οποία τους κρατάνε τα χέρια δεμένα για να πράξουν το αυτονόητο… πιστεύοντας ότι έτσι θα σε πείσουν.

Βλέπεις, έχουν και τη δικαιολογία πως η κυβέρνηση δεν έχει τρέξει προγράμματα για τους ανέργους, με αποτέλεσμα να βγαίνουν καθαροί!

Ψευτιά και υποκρισία είναι γεμάτη και αυτή η ηλίθια αποποίηση των ευθυνών που χρησιμοποιούν οι κάθε είδους και λογής «διαμεσολαβητές» ανεύρεσης εργασίας, αλλά και αυτοί που εμείς τους δώσαμε την εξουσία, πετώντας ο ένας το μπαλάκι στον άλλο, καθώς μας θεωρούν σκουπίδια που ανακατευόμαστε στα πόδια τους και τους χαλάμε τη ημέρα…

«Είναι τα χέρια μου δεμένα…», «Ξέρεις πόσο θέλω να βοηθήσω αλλά…», «Δώσε μου λίγο χρόνο να το δω…» και τόσες άλλες σαχλαμάρες ακούμε από το στόμα τους, πιστεύοντας πως έτσι θα γλιτώσουν από την παρουσία μας.

Λυπηρό να βλέπεις την αδικία να σε πλακώνει, «άκομψο» να έχεις την ανάγκη από ανθρώπους που είναι άδειοι από αισθήματα και που η λέξη αξιοπρέπεια, δεν υπάρχει καν στο λεξιλόγιό τους…

Τα παραμύθια όμως κάποια στιγμή τελειώνουν και αρχίζουν να βγαίνουν στο φως αλήθειες που πονάνε, καθώς εκεί ο κόσμος αντικρίζει την αλήθεια… στην οποία καμία ευθύνη δεν αποποιείται.

Ας συνειδητοποιήσουν όμως πως τα καλά τα γλέντια γίνονται στο τέλος πάντα της «καμπάνιας»…

Παύλος Ανδριάς
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας