Η οδός Γκοτσινα είναι ένας μικρός δρόμος στο κέντρο της πόλης.

Στο δρόμο αυτόν γενήθηκα και ακόμα ζω μαζί με τα όνειρα μου.

Εφτιαξα τον δρόμο με πρόσωπο και φωνή και καθίσαμε στο σκαλοπάτι της πόρτας μου να μιλήσουμε .

Να θυμηθούμε.

Μου είπε πως ήταν στρωμένος με χαλίκια και στα μικρά του πεζοδρόμια πως έπαιζα τσιβι με την Νίκη της κυρα Βουλας (τότε είμαστε με το όνομα της μάνας μας Ο Χάρης της Μαρίας).

Αυτοκινητα δεν θυμάμαι να κυκλοφορούν μόνο το καρο του γαλατα που ανέβαινε προς τα πάνω.

Εμειναν τα ασβεστωμένα πεζοδρόμιο και επάνω στα χαλίκια έπεσε η άσφαλτος. Πηγαινα στο Γυμνάσιο.

Στον δρόμο ήταν δυο εντυπωσιακά κτήρια. Το νεοκλασικό των Αποστολοπουλαιων (με την αντιπαροχή Κρεαταγορά Κούρτης) και το διατηρητέο του Μαρκοβα που ακόμα στολίζει τον δρόμο.

Κι εσυ μου λέει που ακόμα στολίζεις τον δρόμο με μια μικρή δόση ειρωνίας αλλα δεν του έδωσα σημασία.

Θυμηθηκαμε πολλά και φτάσαμε στα έργα ανάπλασης του Ιστορικού κέντρου της πόλης και στην οδό Γκοτσινα που είναι μια από τις εισόδους.

Ανασηκώθηκα λίγο και του έδειξα το σπασμένο σκαλοπάτι μου από κάποιο αυτοκίνητο που πάρκαρε στον πεζόδρομο .
Του έδειξα την υδρορροή...

Και άρχισα να μιλαω.

Είπα πως έγιναν τα σχέδια και άρχισε το έργο.

Ο δρόμος στρώθηκε με κυβόλιθους και σε μια σειρά τα φανάρια τα δέντρα και τα καλάθια απορριμμάτων. Ηταν όμορφα.

Πρώτα για εμάς που μέναμε εκεί. Δεν πέρασε ο καιρός και σε μια νύχτα χάθηκε το πρώτο φανάρι.

Αδιαφορωντας για το STOP τα αυτοκίνητα συνέχισαν να κυκλοφορούν και να παρκάρουν όπου ήθελαν.

Ετσι ξηλώθηκαν δυο δέντρα και ένα καλάθι απορριμμάτων.

Ετσι έσπασαν ότι εμπόδιζε την κυκλοφορία. Δεν μίλησε κανεις. Ετσι μας άρεσε.

Ζήτησα από τον Δήμο και μου έφεραν ένα παγκάκι σαν προστασία για τις φθορές που έγιναν στο σπίτι μου.

Οι άλλοι δεν μιλούσαν. Οσο μπόρεσα προσπάθησα να κρατήσω τα δέντρα και να εξηγώ πως πρέπει να σεβόμαστε την δημόσια περιουσία.

Δεν μπόρεσα.

Ο δρόμος παραμένει εκτεθειμένος στα όρια που δεν μπόρεσε να βάλει ο Δήμος και στο παράνομο βόλεμα της ανοχής.

Ετσι έγινε σε όλο το έργο ανάπλασης. Η εγκατάλειψη θα φέρει καινούργιες μελέτες και λεφτά που θα περάσουν υπόγεια στους πεζόδρομους μαζί με τους αρουραίους του αποχετευτικού συστήματος.

Στον μικρό πεζόδρομο της οδού Γκοτσινα φαίνεται η λογική της πόλης μας.

Φαινεται ο σκοπός των αναπλάσεων. Φαίνεται τι μας αξίζει... Όλα φαίνονται.

Σ’αυτο το δρομάκι πέρασαν δυο Δήμαρχοι στις πλάτες των ενθουσιασμένων οπαδών τους.

Ειναι αυτοί που παρκάρουν ακόμα στους πεζόδρομους. Ειμαστε εμείς που μένουμε στους πεζόδρομους αδιάφοροι εραστές του ωραίου.

Είμαστε εμείς...

Δυστυχώς αυτή η πόλη είμαστε εμείς.

Καλημερα

Χάρης Κανελλακόπουλος
Διακοσμητής