Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα των Εκπαιδευτικών στις 5 Οκτωβρίου, αναρωτήθηκα πόσες Παγκόσμιες Ημέρες υπάρχουν και τι οφέλη έχουμε απ’ αυτές. Γιορτάζουμε και «πανηγυρίζουμε» για ποιο σκοπό; Διαμαρτυρίες, εκδηλώσεις, συζητήσεις, συνέδρια, «πηγαδάκια» με στόχο ποιον;

Δε θα σταθώ στο τι έγινε ή στο τι γίνετε αυτές τις μέρες, αλλά στο τι πρέπει να γίνει άμεσα για την παιδεία στην Ελλάδα, που δυστυχώς βαδίζει στο άγνωστο, με βάρκα την ελπίδα.

Ξεχάσαμε ίσως τη λέξη «Δάσκαλο», τον άνθρωπο το φωτισμένο, τον άνθρωπο που μας πήρε από τα πρώτα βήματα της ζωής μας και μας κράτησε από το χέρι, οδηγώντας μας στο χώρο των γνώσεων και της διδασκαλίας. Δηλαδή στο χώρο του υγιή «διαλόγου», που σημαίνει μαθαίνω να μιλώ, αλλά και να ακούω.

Θυμόμαστε ίσως ένα διάλογο που μετατράπηκε σε παράλληλους μονολόγους, χωρίς τα στοιχεία της ικανότητας της ακρόασης, της τεκμηρίωσης, της πρότασης και της απάντησης.

Τα χρόνια πέρασαν, οι καιροί άλλαξαν. Η παγκοσμιοποίηση εισχώρησε και στο χώρο της παιδείας. Το περιεχόμενο και αποστολή του εκπαιδευτικού και του σχολείου, μπαίνουν σε νέες βάσεις και ρυθμούς.

Στο μαθησιακό περιβάλλον η τεχνολογία είναι ένας επικίνδυνος, αλλά και χρήσιμος «εισβολέας». Ο εκπαιδευτικός καλείται να βοηθήσει το μαθητή να κάνει τον «εισβολέα» χρήσιμο, χωρίς να χαθεί η μοναδικότητα του «διαλόγου».

Έτσι οι δάσκαλοι πρέπει να έχουν τα κατάλληλα προσόντα για να μπορέσουν να ανταπεξέλθουν στα νέα παιδαγωγικά δεδομένα, ώστε να φτάσουμε μια μέρα σε ένα επίπεδο ανταγωνιστικό και αντάξιο των άλλων Ευρωπαϊκών χωρών.

Ο «Δάσκαλος» πρέπει να συμβάλει με τα παραδείγματά του και τις γνώσεις του στο «διάλογο», ώστε να διαμορφώσει πολίτες που θα αντιμετωπίσουν την κοινωνία, τις γνώσεις και τους θεσμούς, κρίνοντάς τους και όχι «καταπίνοντας» τους, που ίσως μας μάθανε κάποιοι.

Γιατί οι μονόλογοι «γέρασαν» και ήρθε η ώρα να πεθάνουν. Ο «Διάλογος», η ανάγκη να επικοινωνήσω, η ανάγκη να μιλήσω, η ανάγκη να ακούσω, οδηγούν σε μια ποιοτική Εκπαίδευση, χωρίς διακρίσεις φύλου, φυλής, θρησκείας, πολιτικών πεποιθήσεων, κοινωνικής προέλευσης.

Με την προσπάθεια, την ενημέρωση, την έρευνα και μια ουσιαστική βοήθεια από την πολιτεία, ίσως το πετύχουμε.
Το να εκπαιδεύσουμε τα παιδία μας όπως τους αρμόζει… Γιατί ο εκπαιδευτικός συμβάλει στην ισόρροπη και ολόπλευρη ανάπτυξη του παιδιού μας, του αυριανού πολίτη της κοινωνίας που εμείς φτιάχνουμε…

«Πες μου και θα ξεχάσω. Δείξε μου και ίσως να θυμάμαι. Κάνε με να το βιώσω και θα το καταλάβω.» Κινέζικη παροιμία

Καλλιόπη Γραμμένου
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας
Παιδαγωγός - Εμψυχώτρια