Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Το μεγάλο κοινωνικό αιτούμενο για εθνική παιδεία, αντάξια του κοινωνικού βηματισμού, με δημοκρατικό ήθος που θα παράσχει ίσες ευκαιρίες και δυνατότητες σε όλους τους πολίτες, αλλά και με ουμανιστικό προσανατολισμό, που θα παράγει αποφοίτους, ολοκληρωμένες προσωπικότητες με γνώση του ελληνικού ήθους και της πολιτισμικής μας ιδιοπροσωπείας, πάντα ήταν στην προτεραιότητα της πολιτικής μας ατζέντας. Ωστόσο οι κομματικές μας ηγεσίες του μεταπολιτευτικού πολιτικού μας συστήματος, πελαγοδρομούσαν ανάμεσα στις άθλιες ισοροπίες και τα ευτελή συμφέροντα των συντεχνιών, που στην κυριολεξία ρούφαγαν σαν βδέλες το αίμα του ελληνικού πανεπιστημίου και δεν το άφηναν να αναπνεύσει και να βρεί τον βηματισμό του. Ανταγωνισμοί, φατριασμοί, πελατειακές σχέσεις και πολλά άλλα αντίστοιχα, ήταν η εικόνα που συνέθεταν τα δημόσια πανεπιστήμια τα τελευταία χρόνια. Με αποτέλεσμα η ανώτατη παιδεία μας να βυθίζεται στο τέλμα της ανυποληψίας και τα ελληνόπουλα, να μην μπορούν σε ένα τέτοιο περιβάλλον, να παρακολουθήσουν τους αναγκαίους όρους ανταγωνιστικότητας, των αποφοίτων άλλων ευρωπαϊκών χωρών. Και όλοι μας γνωρίζουμε ότι το πανεπιστήμιο είναι η μεγάλη μας ελπίδα, για να βγούμε απο το τέλμα και στηριζόμενοι στο πολύ υψηλής κεφαλαιοδοτικής απόδοσης διανοητικό μας κεφάλαιο, να δρομολογήσουμε την ταχεία κοινωνική και οικονομική ανασυγκρότηση της πατρίδας μας. Πρίν λίγο σχετικά καιρό με την συναίνεση όλων των πολιτικών μας δυνάμεων, σε μια απο τις σπάνιες στιγμές συναίνεσής τους, είχαν δρομολογηθεί εξελίξεις, που γεννούσαν την ελπίδα, ότι κάτι αλλάζει και το ελληνικό πανεπιστήμιο θα βρεί τον δρόμο του, συνδράμοντας την αναγκαία προσπά-θεια ανασυγκρότησης του τόπου, σήμερα που η ελλάδα βρίσκεται ένα βήμα πρό της κατάρρευσης. Πάραυτα το όλο ελπιδοφόρο αυτό κλίμα χάθηκε, καθώς παρατηρούμε τελευταία, να αναζοπυρώνονται και πάλι στα πανεπιστήμια τα εξαμβλώματα του κακώς ενοούμενου συνδικαλισμού – ουαί και αλοίμονο άλλωστε αν μια κοινωνία έχει απεμπολήσει τις υγιείς συνδικαλιστικές της ελευθερίες – και οι κλίκες και οι κομματικές φατρίες, να ακυρώνουν κάθε προσπάθεια δημιουργικής ανσγυκρότησης, προκειμένου να μην απολέσουν τα προνόμιά τους και καθιστώντας έτσι το ελληνικό πανεπιστήμιο, όμηρο των κομματικών επιδιώξεών τους.
Οι υγιείς πολιτικές μας δυμάμεις, αλλά και οι σοβαροί και σκεπτόμενοι άνθρωποι της ακαδημαϊκής κοινότητας, πρέπει να αναλάβουν ταχύτατα πρωτοβουλίες, προκειμένου απεμπλακεί το δημόσιο πανεπιστήμιο, απο τις άθλιες κομματικές και συνδικαλιστικές συναλλαγές και να καταστεί και πάλι κυψέλη παραγωγής, πεπαιδευμέωνν ανθρώπων και άριστων επιστημόνων, που με άρτια κατάρτιση και δημοκρατικό ήθος, θα μπορέσουν να βγουν στην αγορά εργασίας και να ανταγωνιστούν τους ευρωπαίους συναποφοίτους τους. Πολλώ μάλλον σήμερα, που με την κατάρρευση της εθνικής μας οικονομίας, απο τις ανίκανες μεταπολιτευτικές πολιτικές μας ηγεσίες, επιβάλλεται περισσότερο απο ποτέ, να αφεθεί έξω η εθνική μας παιδεία, απο τα ανίερα κομματικά τους παιχνίδια. Και σ΄αυτή την μεγάλη πρωτοβουλία πρέπει να είναι δυναμικά παρόντα όλα τα κόμματα ανεξαρτήτως των ιδεολογικών τους αφετηριών, διότι απο αυτή την θέση ευθύνης που καλούνται να πάρουν, θα κριθεί το μέτρο της σοβαρότητάς τους, αλλά και η δυνατότητά τους να παρακολουθούν τον γοργό κοινωνικό βηματισμό και ως θεσμικοί ιμάντες μεταφοράς των εκάστοτε κοινωνικών αιτούμένων, να μεθερμηνεύουν και να επισκοπούν τις διαθέσεις της κοινωνίας.
Η ελληνική οικογένεια και τα ίδια τα παιδιά οι φοιτητές μας, έχουν χύσει πολύ αίμα, για να μπούν στο πανεπιστήμιο, προκειμένου να εκπληρώσουν το ιερό όνειρο, της επιστημονικής και κοινωνικής τους σταδιοδρομίας. Και καμιά κομματική ή πολιτική ηγεσία, δεν έχει το ηθικό δικαίωμα αυτό το ελπιδοφόρο όνειρο, να τους τσαλακώσει.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
