Προτού ξεκινήσει η οικονομική κρίση του 2009, στη Χώρα μας, είχε ήδη ξεκινήσει μία άλλη κρίση πολύ πιο σημαντική και επικίνδυνη, που δεν απειλούσε με την απώλεια υλικών αγαθών, πλούτου, εξουσίας, κυριαρχίας και δεν μετριόταν σε ευρώ, δολάρια ή χρυσό!!

Εισερχόμενη στην οικονομική κρίση, η Ελληνική κοινωνία, είχε ήδη διαβεί το κατώφλι της κρίσης αξιών και ιδανικών, καθώς είχε παραδώσει το πνεύμα της στην ύλη.

Μέσα στον ορυμαγδό της οικονομικής καταστροφής, που βιώσαμε, της αβεβαιότητας και των θυσιών που έγιναν από την πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών, στην προσπάθεια μας να ορθοποδήσουμε και πάλι, δεν δώσαμε καμία σημασία στην πρότερη κρίση που μας βασάνιζε, την οποία φυσικά αφήσαμε να εξελίσσεται και να θεριεύει!

Ενώ αφήσαμε πίσω μας τις οικονομικές περιπέτειες, προσπαθώντας να πάρουμε μία ανάσα και να ελπίσουμε για κάτι καλύτερο, η κρίση αξιών και ιδανικών της Ελληνικής κοινωνίας συνεχίστηκε για να συνυπάρξει αυτή τη φορά με μία πρωτόγνωρη για τα ελληνικά δεδομένα δυσμενή κατάσταση, αυτή της υγιειονομική κρίσης που έφερε η πανδημία του COVID19!

Η προσπάθεια που γίνεται για την αναχαίτιση της πανδημίας καθώς και τα μέτρα αντιμετώπισης είναι σε όλους γνωστά καθώς τα βιώνουμε καθημερινά όπως και ο προβληματισμός μας για το μέλλον.

Αυτό όμως που θα πρέπει να μας προβληματίσει κατα κύριο λόγο πέραν της αναγκαιότητας του να περιοριστούν οι απώλειες των ανθρώπινων ζωών είναι εαν θα μπορέσουμε να ανακόψουμε την κρίση των παναθρώπινων αξιών που πλήττονται αυτή τη φορά ακόμα πιο πολύ!

Η κοινωνική αποστασιοποίηση, ο αυτοπεριορισμός, η εξ ανάγκης αδυναμία της ελεύθερης μετακίνησης, της παρουσίας μας σε πολιτιστικές εκδηλώσεις, της συμμετοχής των πολιτών οπώς ξέραμε στα κοινά, της αντιπαράθεσης μεταξύ των πολιτών, της αλλαγής τρόπου εργασίας και γενικότερα τρόπου ζωής μας, ενέχει τον κίνδυνο της λήθης – λησμονιάς των πανανθρώπινων αξιών μέσα στην περιρρέουσα ατμόσφαιρα του ευτελισμού και της σήψης που έχει αρχίσει να κυριαρχεί εδώ και χρόνια στην Ελληνική κοινωνία.

Καθώς ο ατομισμός πλέον γιγαντώνεται, ο άνθρωπος, παραδίδεται στη μαγγανεία της επιβίωσης και παύει να αναζητά τις αρετές και τις δυνάμεις που θα του θεμελιώσουν την ελπίδα και θα τον οδηγήσουν στην ευτυχία.

Η απομόνωση αποστερεί τη φιλία, καθώς ο φόβος της επιβίωσης δε σου επιτρέπει να έρθεις σε επαφη με τους φίλους σου όπως παλιά, δεν μπορείς να τους δεις όλους μαζί δεν μπορείς η δεν πρέπει να τους ακουμπήσεις, από φόβο να μείνεις υγιής.

Η οικογένεια, ο πρώτος κοινωνικός περίγυρος, το κύτταρο της κοινωνίας πλήττεται ανεπανόρθωτα γιατί η απομόνωση και η αποξένωση των μελών της γίνεται ανάγκη μη τυχόν και αγαπημένα μας πρόσωπα αρρωστήσουν και χαθούν.

Ο αυτοπεριορισμός, φέρνει σε πολλούς τη μοναξιά, που έρχεται να διώξει την αγάπη και την επιθυμία να αγαπάς και να αγαπιέσαι και αντικαθίσταται με την ψηφιακή “αγάπη” και τον “έρωτα”.

Ο φόβος, μπασταρδεύει την ανθρωπιά μας, η οποία περιορίζεται στην πρόσκαιρη λύπη και στιγμιαία συμπόνια για τους συνανθρώπους μας γιατί θα πρέπει πάνω απ΄ όλα να είμαστε εμείς καλά.

Η ελευθερία και η αυτονομία τρανταζεται συθέμελα, καθώς για να μην κινδυνεύσεις εσύ και κυρίως κάποιο αδύναμο αγαπημένο σου πρόσωπο θα πρέπει να περιορίσεις τις μετακινήσεις σου στις απολύτως απαραίτητες.

Η πίστη – η θρησκεία αποτελεί πεδίο αντιπαράθεσης, η λατρεία δημιουργεί ενοχές, πλήττει τον σεβασμό απέναντι στο συνάνθρωπο και αντί για πνευματικό καταφύγιο της κοινωνίας μας γίνεται αφορμή λαϊκισμού.

Ο πολιτισμός αυτόν για τον οποίο κάθε τόσο δηλώνουμε υπερήφανοι, εξασθενεί, απονευρώνεται και αντικαθίσταται εξολοκλήρου με το φθηνό, προσφερόμενο απο την τηλεόραση θέαμα. Αυτό που ζούμε, είναι σίγουρα κάτι το πρωτόγνωρο και είναι λογικό να δημιουργεί αγωνία και φόβο για το αύριο.

Είναι αναγκαία η αντιμετώπιση της κρίσης αυτής με τον καλύτερο δυνατό τρόπο γιατί η τελική έκβαση της, είναι συνδεδεμένη με την ανθρώπινη ζωή. Θα πρέπει όμως το τέλος αυτής της κρίσης να ταυτιστεί και με το τέλος της πρώτερης κρίσης των Πανανθρώπινων Αξιών.

Οι Πανανθρώπινες Αξίες είναι η κλωστή που πλέκει την ανθρώπινη συνοχή, το λίπασμα για την ανάπτυξη του ανθρώπου, ο ιστός που μας ενώνει , σε ένα σώμα και μία ψυχή ώστε να ζήσει η κοινωνία καλύτερα !

Είναι ανάγκη να στραφούμε ουσιαστικά στον ανθρωπισμό! Με το τέλος αυτής της περιπέτειας, ας έχουμε όλοι στο μυαλό μας οτι τα ιδανικά και οι αξίες δεν πεθαίνουν!

Φτάνει μόνο να τινάξουμε από πάνω τους το χώμα που έχει αρχίζει να τα σκεπάζει και αυτά θα αναπνεύσουν ξανα! Θα φέρουν το φως στη ζωή μας και μαζί με το σκοτάδι θα νικηθούν και όλοι όσοι επιχειρούν να οδηγήσουν την ψυχή μας σε αυτό!

Μία κοινωνία αξιών μπορεί να αντιμετωπίσει κάθε δυσκολία, ας τη δημιουργήσουμε λοιπόν για να μπορούμε να ελπίζουμε για το μέλλον το δικό μας και κυρίως των παιδιών μας.

Κωνσταντίνος Κωνσταντινόπουλος