Τα φώτα της γιορτής...
Κοίταξα προσεχτικά τον δρόμο και πέρασα απέναντι.
Έψαχνα τα φώτα της γιορτής με τον φοβο μήπως μεινω μόνος.
Η μικρή μου πόλη στολισμένη σε ώρες κοινής ησυχίας με στιγμές μιας γιορτής δύσκολης.
Μοναχικοί και ξένοι μιας εποχής που δεν είχαμε φανταστεί.
Αδιάφορο τοπίο.
Προχωρουσα στην νύχτα με τις φτηνές ανταύγειες και έψαχνα τα φώτα της γιορτής.
Ερημιά παντού.
Οσο κι αν μου μίλησαν γι’ αγαπη στο τέλος έμεινα μόνος.
Ψευτικος κόσμος και μια Κυριακή σιωπηλή.
Άνοιξα το συρτάρι και έβγαλα το τραπεζομάντηλο με το χρυσό ύφασμα εκείνο το καλό και κάλεσα ένα όνειρο να μου φανεί η γιορτή.
Ακουσα ένα παράπονο που έγινε μουσική.
Ειδα ένα σύννεφο που έγινε ζωή και ένα δάκρυ που έγινε κρυστάλλινο στολίδι.
Ειδα τα αποτυπώματα του χρόνου πως έγιναν βήματα...
Είδα την γιορτή και τους φίλους μου.
Ειδα ένα αστέρι φωτεινό.
Κοίταξα προσεχτικά τον δρόμο και πέρασα απέναντι.
Αυτός ο δρόμος είναι η ζωή.
Άγγιξα το Αλεξανδρινό και πέρασα απέναντι.
Είδα μια σκιά και φοβήθηκα.
Προσπερασα βιαστικός ...
...και είδα τα φώτα της γιορτής να λάμπουν.
Καλημερα
Χάρης Κανελλακόπουλος
Διακοσμητής
