Κάθε ημέρα που περνάει όλο και κάτι νέο φέρνει στο φως της επικαιρότητας, μιας και όλα πλέον τα φώτα είναι στραμμένα πάνω στις «κρυφές» ιστορίες κάποιων, που μέχρι τώρα το «σύστημα»… τους προστάτευε, τους είχε «πολύ ψηλά»!

Άφωνο έχει μείνει το πανελλήνιο με τις αποκαλύψεις, όχι όμως και εκείνοι που μέχρι τώρα βίωσαν από πρώτο χέρι, όλες εκείνες τις πράξεις αίσχους και ντροπής…

Κακοποιήθηκαν, μειώθηκαν, έμειναν στο περιθώριο και την απραξία, γιατί απλά κάποια «νούμερα»… με την κάθε μορφή εξουσίας που είχαν στα χέρια τους, αποφάσιζαν για τις ζωές τους και για τις τύχες τους, με τις ευλογίες των «ανωτέρων» τους.

Ένιωσαν στο πετσί τους την κάθε μορφή κακοποίησης, πληγώθηκαν, πόνεσαν, έκλαψαν… αλλά καθώς κανένας μέχρι χθες δεν μπήκε στον κόπο ν’ ασχοληθεί με τους «ασήμαντους», προσπαθούσαν από μόνοι τους να γιατρέψουν τις πληγές τους και να σηκώσουν ξανά το κεφάλι ψηλά, ώστε να συνεχίσουν τη ζωή τους… από άλλη θέση, καθώς τα «νούμερα» τους είχαν απαγορεύσει να μπερδεύονται στα πόδια τους, από τη στιγμή που δεν τους έκαναν τα χατίρια τους.

Ναι και όμως… Μια σάπια κοινωνία, που το μόνο που την ενδιέφερε ήταν η φιγούρα, το δήθεν και η κουλτούρα της κατινιάς και της αρπαχτής, ποτέ δεν θέλησε ν’ ακούσει την αλήθεια… καθώς όλα τα θεωρούσε μυθεύματα και κακίες για τους καταξιωμένους που η «εξουσία» είχε τοποθετήσει «ψηλά».

Κάθε εργασιακός χώρος, για να μην κοροϊδευόμαστε έχει τις δικές του ιστορίες, τα δικά του αηδιαστικά περιστατικά… που επιμελώς κρύβει κάτω από το χαλί, για να μην του χαλάσει την εικόνα, εκβιάζοντας ανθρώπινες ψυχές… που από φόβο μήπως βρεθεί στο δρόμο, σιωπά.

Φανταστείτε πως στη χώρα μας, μόνο το 5% έχει δηλώσει την τελευταία πενταετία πως έχει υποστεί σωματική βία και μόλις το 12% έχει καταγγείλει γεγονότα στην Αστυνομία, την ίδια ώρα που στη Γαλλία είναι 40% και στη Γερμανία 37%.

Και αν αυτά τα ποσοστά δεν μας λένε τίποτα, πρέπει να ντρεπόμαστε, πρέπει να αισθανόμαστε αηδία που ζούμε μέσα σε μια «γυάλα» που βρωμάει από τη σαπίλα που υπάρχει στο σύστημα, αυτό που εμείς οι ίδιοι το στηρίζουμε με την ψήφο και τις πελατειακές μας σχέσεις…

Οι ανοιχτές πληγές όμως συνεχίζουν να υπάρχουν, συνεχίζουν να υποφέρουν και όσο εμείς κοιτάζουμε το «εγώ» μας… τα «νούμερα» θα συνεχίζουν να ρίχνουν αλάτι πάνω στις πληγές των «θυμάτων» τους, θα συνεχίσουν τις κτηνωδίες και τα αίσχη τους.

Όμως, αν θέλουμε να είμαστε έντιμοι απέναντι στα ίδια μας τα παιδιά και στις γενιές που ακολουθούν, ας βάλουμε ένα χεράκι να ξεβρωμίσει η κοινωνία, η γειτονία μας… απαιτώντας το αυτονόητο.
Δικαιοσύνη…

Παύλος Ανδριάς
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας