Μια φωνή από το μέλλον

Της Νάσιας Μπέλια
Προσπαθώντας για άλλη μια φορά να ταράξω τα νερά του βάλτου της ομοιομορφίας της σκέψης, της παραπληροφόρησης, του φόβου και της σιωπής που προσπαθούν με χυδαίους τρόπους, χρόνια τώρα, να μας περάσουν επικίνδυνοι διαχειριστές και επειδή πιστεύω ότι καταπατούνται νόμοι και δικαιώματα δεκαετιών, νιώθω ελάχιστο χρέος μου να εκφράζω τα συναισθήματά μου και τις απόψεις μου και να καταγγέλλω όλα αυτά που μας ατιμάζουν. Με την φρεσκάδα, λοιπόν, των νιάτων μου και με σύνεση μεγαλύτερη από πολλών μεγαλυτέρων, που απλώς γερνάνε - κάποιοι γερνάνε κι από τα 20 - πιστεύω πως έκανα τότε με αυτή την απλή κίνηση κάτι συμβολικό και μάλιστα σε τρία επίπεδα. Παρέλασα για να τιμήσω τους αγωνιστές, θεωρώντας πως είναι ένας τρόπος απόδοσης τιμής στους ήρωες που θυσιάστηκαν για ελευθερία, ανεξαρτησία και δικαιοσύνη. Απ’ όλα αυτά πιστεύω, τίποτα δεν κατάφεραν να διατηρήσουνε οι «άρχοντες», που παρότι έχουν ορκιστεί να υπηρετούν τον λαό και τη πατρίδα, υποθήκευσαν το μέλλον και τα όνειρα γενεών μοιράζοντας - εκτός από αέρα και υποσχέσεις - θέσεις και χρήμα κλεμμένο ή δανεικό από τα νέα παιδιά και το μέλλον τους. Και θεωρώ ότι δεν είμαι η μόνη ! Ακύρωσα τους επισήμους, αδιαφορώντας γι’ αυτούς. Νομίζω ότι με την παρουσία τους μέσα στα κάγκελα με δρακόντεια μέτρα ασφαλείας, σε απόσταση από τον λαό, που τους εκλέγει και τους πληρώνει, προσβάλλουν βάναυσα το νόημα της εθνικής επετείου. Αφού φοβούνται το λαό η απουσία τους θα είναι πιο ωφέλιμη. Δεν υπάρχει γι’ αυτούς τους κενόδοξους πιστεύω μεγαλύτερη απαξίωση. Έστειλα ένα ξεκάθαρο μήνυμα πως η νίκη είναι με το μέρος των ανθρώπων που έμαθαν να αγωνίζονται και ιδίως σήμερα για βασικά ανθρώπινα δικαιώματα που χάνονται και συνεχίζουν να προχωράνε, όχι με Lexus, αλλά με τα πόδια τους, υποκινούμενοι όχι από κινητήρες 5.500 cc, αλλά από τα όνειρα, τις ιδέες και τις αρχές τους. Διαπίστωσα και μου απέδειξαν με τις ενέργειές τους μετά την τιμωρία, ότι «το σινάφι», σαν τις νυφίτσες, προσπάθησε να καλύψει τον πισινούλι του και να φιμώσει μεθοδευμένα τη φωνή που υψώθηκε για να υπερασπιστεί το δίκαιο του κοινωνικού συνόλου, τη ζωή και την αξιοπρέπεια. Οι γνωστές «επικρατούσες πρακτικές συγκάλυψης». Απειλές, ψευδή δημοσιεύματα, προαποφασισμένες εξεταστικές τύπου δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης Ν. Ηλείας και με δίχτυ προστασίας της ''ανεξάρτητης'' δικαιοσύνης. Ενίσχυσαν την πεποίθηση ότι ο νόμος στην Ελλάδα της διαφθοράς και της υποδούλωσης εφαρμόζεται επιλεκτικά και ευνοεί διαχρονικά τους προσκυνημένους. Το «νόμιμον» διαβάζεται και ανάποδα κατά τα συμφέροντα. Τιμωρήθηκα κατ’ εντολή και για παραδειγματισμό - σύμφωνα με τις πάγιες τακτικές - ώστε να πάψουν οι υπόλοιποι συμμαθητές να ονειρεύονται, να παλεύουν για ότι θεωρούν δίκαιο σε αυτό τον κόσμο. Είναι απρέπεια να τολμούν να πιστεύουν, τόσο μικροί, ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο και μάλιστα παραβιάζοντας τους κανόνες!! Απλά να μάθουν να παρακολουθούν δειλοί, μοιραίοι και άβουλοι για όσα θα συμβαίνουν γύρω τους. Μήπως αυτό δεν επιδιώκει και η «εξουσία» – μια ηθικά και πολιτικά απομονωμένη, χωρίς ευρεία κοινωνική συναίνεση - μέσω της σημερινής παιδείας, από την κοινωνία! ΥΠΑΚΟΗ – ΦΟΒΟ - ΣΙΩΠΗ Υπακοή σε ποιους; Σ’ αυτούς που με τις πρακτικές τους διαλύουν τις ζωές των νέων ανθρώπων και την πλειοψηφία της κοινωνίας; Σ’ αυτούς που θέλουν μια κοινωνία υποταγμένη, εξαθλιωμένη με προσκυνημένους; Σ’ αυτούς που οδήγησαν τη χώρα στο δρόμο της εθνικής αναξιοπρέπειας; Σ’ αυτούς που φοβούνται περισσότερο το λαό από τ’ αφεντικά τους; Σ’ αυτούς που ανέλαβαν εργολαβία το έργο της εξαφάνισής μας; Σ’ αυτούς που εδραίωσαν τη βλαχιά της σκέψης; Σ’ αυτούς που με νόμους και νομίσκους απέδειξαν ότι υπάρχουν δυο μέτρα και δέκα σταθμά; Σ ΄ αυτούς που μας κάνανε να νιώθουμε ένοικοι στην ίδια μας τη χώρα; Σ' αυτούς που μας παρουσιάζουν το ψέμα για αλήθεια, καταφέρνοντας απανωτά χτυπήματα στην κοινή λογική; Σ' αυτούς που μιλάνε για ευημερία , τη στιγμή που οι ίδιοι εν γνώσει τους, γύρισαν το βιοτικό επίπεδο του λαού δεκαετίες πίσω; Σ’ αυτούς που μαγάρισαν την ελληνική αυθεντικότητα; Σ’ αυτούς που μας προετοιμάζουν εικονικούς παραδείσους; Με παγώνουν οι κοφτές γεμάτες αγωνία ανάσες των βετεράνων της ζωής και με γεμίζουν πόνο τα απορημένα μάτια των παιδιών που δε θα έχουν στον ήλιο μοίρα. Τι κάνουμε εμείς για όλα αυτά; Θα σκύψουμε το κεφάλι στο ύψος της υποταγής που απαιτεί το καθεστώς; Θα σιωπούμε, δηλώνοντας υπομονή και εγκαρτέρηση; Θα νιώθουμε ένοχοι γιατί έχουμε ή θέλουμε τα αυτονόητα, τα ανθρώπινα; Θα γίνουμε οι αυριανοί σκλάβοι που με μισθούς πείνας θα λέμε στην προσευχή μας «και μη χειρότερα» ; Και βέβαια όχι! Μας το δίδαξαν άλλωστε με το αίμα τους οι ήρωες πρόγονοί μας στις μάχες και στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Έχουμε χρέος απέναντι σ’ αυτούς και στις επόμενες γενιές. ΔΕ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΣΕ ΚΑΝΕΝΑΝ ΑΛΛΟΝ. Ας βάλουμε στο «περιθώριο» αυτούς που μας πρόδωσαν και ας προσπαθήσουμε στηριζόμενοι στις δικές μας δυνάμεις να ξαναχτίσουμε και να παραδώσουμε στις επόμενες γενιές μια κοινωνία απαλλαγμένη από την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο, με αλληλεγγύη και δικαιοσύνη , γιατί αυτό είναι η πραγματική ελευθερία. Ας βρούμε τον τρόπο του σήμερα, όπως τον βρήκαν κάτω από πιο δύσκολες συνθήκες οι πρόγονοί μας. «Το μέλλον ανήκει στο μέλλον, στους νέους και σε όσους έχουν νεανικά μυαλά».