Έχω την αίσθηση πως είναι το ελάχιστο που μπορούμε να πούμε σ’ αυτούς τους ανθρώπους, που μέσα στο λιοπύρι τρέχουν σε δαιμονισμένοι να μας ικανοποιήσουν!

Από το πρωΐ με τον ήλιο να δείχνει τις άγριες διαθέσεις του, τρέχουν για να μας φέρουν στο κρεβάτι το φρέντο μας (βλέπεις μ’ αυτόν πλέον ανοίγει το μάτι, τρομάρα μας), το φυσικό χυμό μας (κουλαμάρα έχουμε να τον στείψουμε μόνοι μας), τη μεσογειακή φρεσκοψημένη μπαγκέτα (ξέροντας πως είναι χθεσινή, αλλά ποιος πάει πρωΐ - πρωΐ στο φούρνο), το milkshake (γιατί δίχως αυτό δεν θα γινόμαστε αφρατούληδες) και να ήταν μόνο αυτό!

Όλα τα θέλουμε όταν μπαίνουμε σε «περιορισμό» και ας μη το δεχόμαστε…

Κι όταν ο ήλιος πιάνει «ταβάνι», εκεί μας έρχεται η μανία να παραγγείλουμε, γιατί ως πιστά στρατιωτάκια ακολουθούμε τις συμβουλές των πολιτικών μας προσώπων (βλ. τι θα πάθετε αν φάτε τρεις μέρες πίτσα;) ως μια καλή δικαιολογία…

Και να τα σουβλάκια με τη χωριάτικη (μεσογειακή διατροφή), να οι πίτσες με του κόσμου τους συνδυασμούς, οι καρμπονάρες, οι τορτίγιες (ιταλική κουλτούρα), να τα burger, τα club sandwich (αμερικανιά στο φουλ) και πάει λέγοντας… με αυτούς τους ανθρώπους, κάτω από αντίξοες συνθήκες να μας τα φέρνουν στο σπίτι, με τον ιδρώτα να τους «χαράζει» το κορμί… αλλά να μας χαμογελάνε.

«Δουλειά του είναι…», σου λέει ο Ελληνάρας, ο άξεστος, ο κομπλεξάκιας, που μια ζωή ξέρει να κρίνει και να κατακρίνει τα πάντα, μιας και απ’ όταν γεννήθηκε του δόθηκε το χάρισμα της ηλιθιότητας…

Αυτός που αν αργήσει η παραγγελία του για μερικά λεπτά, βρίζει θεούς και δαίμονες… γιατί έχει την απαίτηση όλοι να είναι υπηρέτες του, όλοι να είναι «δουλικά» του… γιατί αυτός πληρώνει! «Με τον παρά μου…»

«Ήρωες» λοιπόν αυτοί οι άνθρωποι, οι συνάνθρωποί μας, άξιοι πολλών συγχαρητηρίων, που μέσα σ’ αυτές τις καυτές συνθήκες δουλεύουν για ένα κομμάτι ψωμί… αδιαφορώντας αναγκαστικά για τους κινδύνους (ποιος τους λέει πως ο πελάτης μπορεί να έχει κορωνοϊό, ποιος τους λέει ότι είναι μολυσμένος), με όλους εμάς να ζητάμε το κάτι παραπάνω…

Έτσι, αν σήμερα σκέφτεσαι να τον καλέσεις στο σπίτι ή στη δουλειά σου, χάρισέ του ένα πλατύ χαμόγελο, πες του ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ», δώσε του ένα καλό πουρμπουάρ… γιατί το αξίζει.

Ε και αν δεν παραγγείλουμε τις ώρες του καύσωνα, δεν χάθηκε ο κόσμος… Η ημέρα έχει κι άλλες ώρες…

Ανθρωπιά χρειάζεται και σεβασμός… όπως επίσης μέριμνα και από την Πολιτεία. Όλοι παιδιά του ίδιου Θεού είμαστε… Μην το ξεχνάμε.

Παύλος Ανδριάς
Δημοσιογράφος - Συγγραφέας