«Aχ και να ήμουνα παιδί… Ε, όχι Θεέ μου! Εγώ θα θελα να με κάνεις τηλεόραση!...» Θέλω να πάρω τη θέση της τηλεόρασης που είναι στο σπίτι μου.
Να έχω το δικό μου χώρο.
Να έχω την οικογένεια μου γύρω από εμένα.
Να με παίρνουν στα σοβαρά όταν μιλώ.
Θέλω να είμαι το κέντρο της προσοχής και να με ακούνε οι άλλοι χωρίς διακοπές ή ερωτήσεις.
Θέλω να έχω την ίδια φροντίδα που έχει η τηλεόραση όταν δε λειτουργεί.
Όταν είμαι τηλεόραση, θα ‘χω τη παρέα του πατέρα μου -όταν έρχεται σπίτι από τη δουλειά- ακόμα κι αν είναι κουρασμένος.
Και θέλω τη μαμά μου να με θέλει όταν είναι λυπημένη και στενοχωρημένη,
αντί να με αγνοεί...
Θέλω τ' αδέλφια μου να μαλώνουν για το ποιος θα περνά ώρες μαζί μου.
Θέλω να νιώθω ότι η οικογένεια μου αφήνει τα πάντα στην άκρη, πότε πότε, μόνο και μόνο για να περάσει λίγο χρόνο με μένα.
Και τελευταίο, κάνε με έτσι ώστε να τους κάνω όλους ευτυχισμένους και χαρούμενους.
Θεέ μου δε ζητώ πολλά… Θέλω μόνο να γίνω σα μια τηλεόραση".
Την δασκάλα που την διάβασε (καθώς βαθμολογούσε) την έκανε να κλάψει.
Ο σύζυγός της που μόλις είχε μπει στο σπίτι, τη ρώτησε: "Τι συμβαίνει;"
Αυτή απάντησε: "Διάβασε αυτή την έκθεση, την έχει γράψει ένας μαθητής μου."
Ο σύζυγος αφού τη διάβασε μια φορά, κάθισε, αναστέναξε, πήρε τη γυναίκα του αγκαλιά κι άρχισε να τη διαβάζει ξανά…
Τελειώνοντας είπε: «Θεέ μου, το καημένο το παιδί. Τι αδιάφοροι γονείς είναι αυτοί!...»
Τότε αυτή τον κοίταξε στα μάτια και με φωνή τρεμάμενη του είπε: "Αυτή η έκθεση είναι του γιού μας!..."
Με ιδιαίτερη συστολή, επιτρέψτε μου απλά να συμπληρώσω στα λογάκια του μικρού:...
Κι αν δεν με κάνεις Θεέ μου τηλεόραση, κάνουμε τουλάχιστον ΟΘΟΝΗ (pc ή κινητού…)
Να με κοιτούν και να επηρεάζω τα όνειρά τους, για να περιλαμβάνουν κι εμένα…
Να δημιουργώ τις επιθυμίες τους, για να περιλαμβάνουν το καλό…
Να φωλιάζω στους απόκρυφους πόθους τους και να διώχνω τον πόνο…
Να λέω παραμύθια, όμορφα παραμύθια χωρίς κακό δράκο, αλλά ποτέ ψέματα…
Να πέφτω να κοιμάμαι (να σβήνω) για να μείνουν τα παιδιά αγκαλιά με τους γονείς, για κουβεντούλα και παιγνίδι…
Να δείχνω νησιά μ’ ακρογιάλια αγκάλες ανοιχτές, νησιά παραδεισένια κι όχι πολεμικά θηράματα...
Να δείχνω τόπους λατρείας της ζωής κι όχι κατεστραμμένες πολιτείες και ακρωτηριασμένα κορμιά…
Να έχω γραμμένες επάνω μου γλυκές αλήθειες, χαρούμενα μηνύματα κι εικόνες από έναν όμορφο κόσμο ηθικό κι αγγελικά πλασμένο…
…μου φτάνει να έχω φως και χρώματα, μια ηλιαχτίδα,
μια χούφτα μπλε του ουρανού και δυο σταγόνες μπλε της θάλασσας,
λευκό από το αλάτι, λίγη σκιά από τα παιδιά που παίζουν,
μαύρο από τα όμορφα μαλλιά ενός κοριτσιού,
κίτρινο από τα πεσμένα φύλλα,
πράσινο από τις πευκοβελόνες,
κόκκινο, μωβ, πορτοκαλί από τα λουλούδια του κήπου της γιαγιάς…
