Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Απο άκρου εις άκρον στην ελληνική επικράτεια, είναι διάστικτη σε κάθε κοινωνική μας εκδήλωση, η κουλτούρα της δραχμής. Οχι με την έννοια της επιλογής του παλιού συμπαθούς νομίσματος, αλλά με την έννοια δημόσιων συμπεριφορών, που παραπέμπουν στην κουλτούρα βαλκανικής χώρας και όχι ενός σύγχρονου κράτους με ευρωπαϊκό προσανατολισμό. Μια κρίσιμη μάζα ζωτικών παραγόντων του κοινωνικού μας ιστού, όπως πολιτική τάξη, επιχειρηματίες, καθηγητές πανεπιστημίου, αλλά και άνθρωποι του πολιτισμού, δείχνουν με κάθε ευκαιρία, ότι αισθάνονται περισσότερο άνετα με το παλιό μας βαλκανικό παρελθόν, που κυριαρχούσαν τα προνόμια ποικιλώνυμων ελίτ, παρά με τις σταθερές και τους «δύσκολους» όρους, μιας ευρωπαϊκής χώρας. Πασχίζουν έτσι να διατηρήσουν την παλιά καθεστηκυΐα τάξη, που οδήγησε την χώρα στην καταστροφή και την οδυνηρή χρεοκοπία. Σ΄αυτά τα πλαίσια κυριαρχούν στον δημόσιο λόγο οι ακρότητες, οι μεγαλοστομίες, η έξαψη των παθών και ότι παραπέμπει στην πολιτική και κοινωνική κουλτούρα, όχι μιας ευρωπαϊκής προηγμένης χώρας, αλλά μιας βαλκανικής τύπου δραχμής.
Περισσότερο όμως σ΄αυτό το κοινωνικό μοτίβο εκφέρεται και η πολιτική μας τάξη, που πάσχει εμφανώς, απο ένα σύνδρομου βαλκανικού διπολισμού. Τοποθετείται δηλαδή δημόσια με ευρωπαϊκό τρόπο του σκέπτεσθαι, αλλά τελικά πράττει με όρους και συμπεριφορές που παρπαπέμπουν πίσω στα χρόνια της δραχμής. Θα αντιτείνει ο αναγνώστης, ότι για να επέλθει μια μεγάλη αλλαγή σε μια κοινωνία, πρέπει να υπάρξει και ένα μεταβατικό στάδιο, που σε αρκετές χρονικές φάσεις κάνει την ανεπιθύμητη επιστροφή του.Ομως για την παρούσα συγκυρία στην οποία αναφερόμαστε, μετά τις κατακλυσμιαίες αλλαγές, που έλαβαν χώρα στην Ελλάδα, θα πρέπει να εξοβελίσουμε αυτές τις παλινωδίες, που μπορούν να καταστρέψουν ότι με αίμα και απίστευτες θυσίες κέρδισε ο ελληνικός λαός, θέτοντας τις βάσεις για την δημιουργική ανασυγκρότηση της χώρας και την αποτίναξη του θανατηφόρου ρουσφετολογικού κράτους. Ναί κερδίσαμε το μεγάλο στοίχημα, να παραμείνει η χώρα στο ευρώ, αλλά το γεγονός αυτό δεν είναι πανάκεια, αν δεν συνοδευτεί απο τις επιβαλλόμενες συμπεριφορές μας. Δηλαδή η οικονομία μας να αποκτήσει έναν εξωστρεφή προσανατολισμό, να είναι ανοικτή και να μην προτάσσει εμπόδια στις επενεδύσεις, που θα σηκώσουν αναπτυξιακά την χώρα.Γιατί θα είναι εν τέλει οδυνηρό, να εξέλθουμε απο τις ατραπούς της κρίσης, να παγιωθεί ένα υγιές οικονομικό κλίμα και να υποροπιάσουμε τελικά, στις παλιές μας κρατικιστικές ασθένειες. Μάλιστα ατυχώς βλέπουμε σήμερα την πλειονότητα του πολιτικού μας προσωπικού, ανεξαρτήτως των ιδεολογικών του αφετηριών, να εκδηλώνει τέτοιες τάσεις... Προφανώς ο πυρήνας της πολιτικής μας τάξη και ότι παλιό και αρωστημένο τον συνοδεύει, δεν εννοεί να καταλάβει, ότι χώρα γύρισε σελίδα και έφυγε απο το μοιραίο και ιστορικό 2009.
Δεν είναι λίγοι αυτοί που παραθέτουν το ψευδεπίγραφο επιχείρημα «Τι να κάνουμε βρε αδελφέ, τέτοια νοοτροπία έχει ο λαός μας». Όμως είναι ανέντιμο να μεταθέτουμε στις πλάτες του λαού, τις στρεβλώσεις και τα εξουσιαστικά τιμάρια των πολιτικών μας ελίτ, που δεν θέλουν να τα απεμπολήσουν και συμπεριφέρονται με την παθογενή νοτροπία, των καταστροφικών για την χώρα συντεχνιών. Αυτός είναι εξάλλου και ο κεντρικός ρόλος των πολιτικών και κοινωνικών μας ελίτ, να διαπαιδαγωγουν τον λαό και να τον προσανατολίζουν σε δρόμους εντιμότητας και κοινωνικού ήθους, μέσα απο τους οποίους υπηρετείται πρωτίστως το εθνικό συμφέρον. Να θέτουν στόχους που πάνω απο όλα υπηρετούν οι ίδιες, να βάζουν κανόνες δημόσιας συμπεριφοράς που πρωταρχικά σέβονται αυτές. Να εμπνέουν εθνικά οράματα που τα σαρκώνουν με τις συμπεριφορές τους, ακόμα και εις βάρος των προσωπικών τους συμφερόντων. Τότε μόνον μπορεί αυτές οι ελίτ, να χαρακτηρίζονται ταγοί. Και υπάρχουν στην ελλάδα του φωτός και της δημιουργίας, παραδείγματα τέτοιων λαμπρων συμπεριφορών δημοσίου και πατριωτικού ήθους. Είναι οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας, που μέσα απο τις ένοπλες δυνάμεις, τα σχολεία, την αστυνομία, τα νοσοκομεία, θυσιάζονται καθημερινά για να κρατήσουν την Ελλάδα όρθια, στέλνοντάς μας το ηχηρό μήνυμα της αληθνικής αγάπης για την πατρίδα. Στέκονται νυχθημερόν στις επάλξεις του καθήκοντος και δουλεύουν αγόγγυστα, για να μην καταστεί η Ελλάδα το πείραμα του Νάσερ !!!
Πολλές φορές η χώρα βρέθηκε στην χάρυβδη της βαλκανοποίησής της. Απέφυγε όμως το μοιραίο, διότι σε κρίσιμες καμπές της, ευτύχησε να κυβερνηθεί απο οραματικούς ηγέτες, που την κράτησαν γερά στην ορθή πορεία. Συνήψε στρατηγικές συμμαχίες με τις μεγάλες δυνάμεις που οι ιστορικές στιγμές επέτασσαν, ενώ μπόρεσε να επουλώσει γρήγορα τις πληγές, απο τις εθνικές μας περιπέτειες, όπως εμφύλιος και χούντα και να ξαναβρεί γρήγορα το δρόμο της ευημερίας.
Και ένας τέτοιος μεγάλος μας ηγέτης υπήρξε ο Κωνσταντίνος Καραμανλής, που ανασυγκρότησε μεταπολεμικά τον τόπο και έθεσε τις βάσεις του εξευρωπαϊσμού του, με την κρίσιμη ιστορική μας εισδοχή στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες. Ένας πολιτικός που ενώ δεν είχε τα σπέρματα της αστικής τάξης, καταγόμενος απο μια ταπεινή ελληνική οικογένεια, συγκέντρωσε δίπλα του ότι πιο γόνιμο και δημιουργικό διέθετε τότε η Ελλάδα. Απο τον Παναγιώτη Κανελλόπουλο και τον Δοξιάδη, μέχρι τον θείο μου Αδαμάντιο Πεπελάση και τον Παναγή Παπαληγούρα. Χωρίς σύνδρομα για την ταπεινή καταγωγή του και με ένα σπάνιο χάρισμα σύνεσης και δημιουργικής αυτοπεποίθησης, έθεσε υψηλά ποιοτικά στάνταρντς για την χώρα, ενέπνευσε μεγάλα οράματα και παρόλες τις αντιδράσεις που του έθεταν οι ιστορικές συντεταγμένες της εποχής του, ανασυγκρότησε οικονομικά και κοινωνικά τον τόπο, επουλώνοντας όλες τις πληγές του φονικού Β΄παγκοσμίου πολέμου, αλλά και του αδελφοκτόνου εμφυλίου. Διαβλέποντας ακόμα μετά την κατάρρευση της χούντας, τους έκδηλους κινδύνους πισωγυρίσματος και βαλκανοποίησης της χώρας, με επιστροφή στο μίζερο και καταστροφικό παρελθόν της, επέβαλε με το σπάνιο πολιτικό του κύρος, την είσοδό της στις Ευρωπαϊκές Κοινότητες, προκειμένου να διασφαλίσει ευρωπαϊκή προοπτική για τις επόμενες γενεές. Αυτές τις αδαμάμντινες παρακαταθήκες του μεγάλου ηγέτη Κωνσταντίνου Καραμανλή, πρέπει σήμερα όλοι να τιμήσουμε και μέσα απο την στάση ευθύνης μας, να αναδείξουμε την «άλλη» Ελλάδα, του φωτός και της δημιουργίας.
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
