Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Την έκδηλη απροθυμία της να στηρίξει πολιτικά τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και άλλους πολιτικούς σχηματισμούς που ευαγγελίζονται τα πάντα για τους πάντες, εκδηλώνει η τάξη των μικρομεσαίων ή «νοικοκυραίων», όπως σχηματικά αποκαλούνται στην πολιτική μας πανίδα. Πρόκειται για την ραχοκοκαλιά της ελληνικής κοινωνίας, αλλά και της εθνικής οικονομίας, που με σύνεση και φρόνηση παρόλες τις αιματηρές θυσίες τους, στηρίζουν ανεπιφύλακτα τον Αντώνη Σαμαρά, στον επίπονο δρόμο των μεταρρυθμίσεων και προσβλέπουν σε μια Ελλάδα της ανάπτυξης και της δημιουργίας και όχι των εγκαθέτων και του κομματικού παρασιτισμού. Είναι οι άνθρωποι που πρίν από δυο χρόνια, έστω και με διαφορετική πολιτική αφετηρία, ψήφισαν τον Αντώνη Σαμαρά και απέθεσαν στην διακυβέρνησή του, την σωτηρία της χώρας.
Σήμερα είναι προβληματισμένοι για την πορεία των πολιτικών μας πραγμάτων και τις αφόρητες πιέσεις που ασκούνται στον πρωθυπουργό, για να ενδώσει στα συμφέροντα των συντεχνιακών ομάδων, να παγώσει τις μεταρρυθμίσεις και να κινηθεί στην παθογενή και καταστροφική για τον τόπο λογική, του πολιτικού κόστους. Δυσφορούν με την επιλογή προσώπων σε καίριες δημόσιες θέσεις – ιδιαίτερα με την πρωτοβουλία του ρέποντος στο λαϊκισμό ΠΑΣΟΚ – που έχουν μικροπολιτική κουλτούρα και αντιτάσσονται στις μεταρρυθμίσεις, ενώ έφτασαν στα όρια των πολιτικών τους αντοχών και «ανέβηκαν στα κάγκελα», όταν οι εμμονές και η στείρα οικονομική θεολογία σε μερικά θέματα της τρόικας, τους οδήγησε πολλές φορές στην οικονομική και επαγγελματική εξόντωση. Είναι οι άνθρωποι που σήκωσαν περήφανα στους ώμους τους, σχεδόν όλο το βάρος της σωτηρίας της χώρας από την διαφαινόμενη δημοσιονομική κατάρρευση, στραγγίστηκαν στην κυριολεξία φοροδοτικά, ενώ πολλές φορές υπέστησαν μέσα στον κυκεώνα των αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, άδικες και εξοντωτικές συμπεριφορές. Πάραυτα παρόλα τα δεινά που έχουν υποστεί και τις ατέρμονες κυρίως οικονομικές τους θυσίες, δεν λύγισαν στις σειρήνες του λαϊκισμού και στα γλυκόηχα προσκλητήρια του ΣΥΡΙΖΑ, για αποκατάσταση των πάντων και ικανοποίηση όλων των κοινωνικών αιτημάτων !!! Οι υπεύθυνοι αυτοί Έλληνες, που έχουν όραμα για τον τόπο και ιδίως για την νέα γενιά, ψήφισαν κυρίως την «Νέα Δημοκρατία» - κάποιοι εξ αυτών και ΔΗΜΑΡ- αποτιμώντας την ως την μόνη υπεύθυνη πολιτική δύναμη, για να κρατήσει την χώρα όρθια, να την σταθεροποιήσει και εν συνεχεία να την οδηγήσει στην ταχεία οικονομική και κοινωνική της ανασυγκρότηση. Και πράγματι στην κεντρική πολιτική τους επιλογή δικαιώθηκαν. Ο Αντώνης Σαμαράς και με τις όποιες δυστοκίες και παραλείψεις, κατόρθωσε να αποτρέψει την δημοσιονομική μας κατάρρευση, διασφάλισε την ευρωπαϊκή παρουσία και προοπτική της χώρας και με σταθερά βήματα δρομολογεί τώρα την ανάπτυξη.
Ο πρόεδρος της κυβερνήσεως βρήκε λοιπόν στη μεσαία τάξη, έναν απρόσμενο πολιτικό υποστηρικτή, που το στενό οικονομικό της συμφέρον, της υπαγόρευε άλλες πιο συμφέρουσες και ευχάριστες πολιτικά επιλογές. Ωστόσο η σπουδαία αυτή τάξη των ανθρώπων του χρέους και της ευθύνης, αγόγγυστα σήκωσε τα μεγάλα βάρη για την σωτηρία της χώρας και εμπιστεύτηκε στον Αντώνη Σαμαρά την διάσωσή της. Ενώ όμως έχουμε διανύσει το μεγάλο μέρος αυτής της οδυνηρής και επώδυνης για τον ελληνικό λαό διαδρομής, εμφανίζονται στον κυβερνητικό ορίζοντα, σημεία κόπωσης, φόβου για το προφανές κομματικό κόστος, τάσεις επανόδου στην παλιά και δεδοκιμασμένη λογική της πολιτικής θωπείας των συντεχνιακών ομάδων και πολιτικά διαλυτικές μεθοδεύσεις του παρελθόντος, που απειλούν να αποδομήσουν, ότι με σκληρή δημοσιονομική πειθαρχία επέτυχε η κυβέρνηση, με την αιματηρή στήριξη του λαού.
Για να μην γίνουμε άκαμπτοι κριτές, στο πολιτικό μας τοπίο δεν είναι ασυνήθεις αυτές οι μεταλλαγές, υπο το ασήκωτο φορτίο του εκλογικού κόστους, πολλώ μάλλον όταν διάγουμε μια οδυνηρή και πρωτόφαντη για τον ελληνικό λαό πολιτική περίοδο. Πολιτική κόπωση, ατέρμονες διαπραγματεύσεις, διαρκείς πιέσεις για παρεκκλίσεις από την δημοσιονομική πειθαρχία, ανασχηματισμός του κομματικού τοπίου, ραγδαία άνοδος της ακροδεξιάς με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει, είναι αδιαμφισβήτητα παράμετροι, που επηρεάζουν την πολιτική βιοτροπία του πρωθυπουργού. Όμως κατ΄ επανάληψη ο Αντώνης Σαμαράς, έχει αποδείξει ότι είναι δυνατός παίκτης και μπορεί να εκσπάζει τους γόρδιους δεσμούς των διλημματικών καταστάσεων. Πάντως έχει σήμερα ο μεσσήνιος πρωθυπουργός, να επιλέξει σε δυο δύσβατα πολιτικά μονοπάτια.
Το πρώτο μονοπάτι κάπως πιο «εύκολο», είναι της δημοσιονομικής χαλάρωσης, της κομματικής θωπείας των δυνατών συντεχνιακών ομάδων, των υποχωρήσεων στον δρόμο των μεταρρυθμίσεων και στην λογική του πολιτικού κόστους, με την ακόλουθη προσδοκία του επαναπατρισμού χαμένων ψήφων της «Νέας Δημοκρατίας». Η ελπίδα δηλαδή μέσω της υποχώρησης στα δύσκολα μέτρα, ενός καλού εκλογικού αποτελέσματος. Που κατά την γνώμη μας, θα είναι ο βέβαιος πολιτικός θάνατος για τον Αντώνη Σαμαρά. Το άλλο δύσβατο μονοπάτι, το πιο δύσκολο πολιτικά, είναι της απαρέγκλιτης συνέχισης των μεταρρυθμίσεων, των τομών και ρήξεων με τα συντεχνιακά συμφέροντα, αλλά και της άρσης των αδικιών και αστοχιών που άτοπα έγιναν, στο όνομα της πολιτικής σκλήρυνσης και της ανελαστικής οικονομικής θεολογίας που υπηρετεί – άγονα αρκετές φορές – η τρόικα. Ο δρόμος δηλαδή της έντιμης και ευθείας εξήγησης με την κοινωνία, που μέσα από τις μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις και τομές, κομίζει την αληθινή ελπίδα, για την ανασυγκρότηση της ελληνικής κοινωνίας, τον οποίον βεβαίως στοιχειώνει το διαφαινόμενο εκλογικό κόστος.
Και για τις δυο αυτές δυνατές επιλογές του Αντώνη Σαμαρά, κανείς δεν μπορεί να εγγυοδοτήσει σε ένα καλό εκλογικό αποτέλεσμα, οψέποτε γίνουν οι εθνικές εκλογές. Υπάρχει όμως μια σοβαρή πολιτικοηθική διαφορά μεταξύ τους. Στην πρώτη περίπτωση, αν ενδώσει ο Αντώνης Σαμαράς στη λογική του εκλογικού κόστους και σημάνει τακτική υποχώρηση στο πεδίο των μεταρρυθμίσεων και αλλαγών που έχει ανάγκη ο τόπος, για να επανατροχιοδρομηθεί σε πορεία ανάπτυξης, τότε η «Νέα Δημοκρατία» θα απολέσει το συγκριτικό της πλεονέκτημα, ως κόμμα της ευθύνης και των στρατηγικών επιλογών της χώρας και θα στρέψει πολλούς παραδοσιακούς υποστηρικτές της στον λαϊκίστικη αντιπολίτευση. Δοθέντος ότι αν είναι να ψηφίσουν με λαϊκίστικα κριτήρια, γιατί να μην επιλέξουν τον «original» εκφραστή τους, δηλαδή την αντιπολίτευση…Στην δεύτερη περίπτωση, αν ο πρωθυπουργός επιλέξει να συνεχίσει τον δύσκολο δρόμο των αλλαγών, τότε αφενός μεν θα κρατήσει ζωντανή την ελπίδα ανάταξης της χώρας, μέσα από τα πρώτα θετικά αποτελέσματα των μεταρρυθμιστικών παρεμβάσεών του, αφετέρου δε, αν δεν έχει αίσιο εκλογικό αποτέλεσμα για αυτόν η πολιτική του, θα έχει κερδίσει την πολιτική του υστεροφημία και αξιοπρέπεια, προσφέροντας σημαντικές υπηρεσίες στον τόπο. Και όσοι κατόπιν ανατρέψουν τις πολιτικές του, θα αναμετρηθούν με την ιστορία. Γιατί όπως σοφά υπενθυμίζει παλιός έμπειρος κοινοβουλευτικός μας, είναι προτιμότερο για τον πρωθυπουργό να χάσει τις εκλογές, δίνοντας την μάχη των μεταρρυθμίσεων και της ελπίδας διάσωσης της χώρας, παρά να καταρρεύσει σίγουρα πολιτικά, από τα αναπότρεπτα διαλυτικά φαινόμενα, της τακτικής υποχώρησης στον κομματισμό και τα θανατηφόρα συντεχνιακά συμφέροντα. Αλλά εναπόκειται στον ίδιο τον πρωθυπουργό να πάρει τις ιστορικές αποφάσεις του, πέρα από τα άγη και τις δουλείες των αδυσώπητων κομματικών καταναγκασμών….
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
