Του Αθανάσιου Κατσίμπελη*
Μια μάνα τριών παιδιών, τετραπληγική θανατώθηκε σε μια πολιτισμένη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης γιατί κάποιος που εκτελούσε στην ουσία κρατικό λειτούργημα της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού διέκοψε την ηλεκτροδότηση της οικίας της, λόγω απλήρωτων λογαριασμών!!
Αυτό συνέβη σε μια επαρχιακή πόλη της Κρήτης που οι άνθρωποι θα έπρεπε θεωρητικά να γνωρίζονται και να μην είναι απρόσωποι και άγνωστοι όπως δυστυχώς συμβαίνει στις μεγαλουπόλεις. Συνέβη από τη ΔΕΗ μέσω της οποίας οι έλληνες έχουν καταδικαστεί από πολιτικούς που είχαν αυτή την έμπνευση να πληρώνουν υπέρογκα «χαράτσια» και τη στιγμή που κόμματα και επιφανείς γνωστοί-άγνωστοι δεν πληρώνουν και τους παρέχεται ιδιότυπη ασυλία!!
Κι όμως αυτή η μάνα τριών παιδιών, 56 χρονών αγρότισσα, που προσέφερε στην ελληνική κοινωνία «καταδικάστηκε σε θάνατο» με βίαιο τρόπο. Γνώρισε το θάνατο σαν τον θανατοποινίτη Τζόζεφ Γουντ, ο οποίος με βασανιστικό τρόπο εκτελέστηκε πριν λίγες ημέρες από την Πολιτεία της Αριζόνα στις ΗΠΑ και βασανίστηκε αφού πέθανε δυο ώρες αφότου του χορηγήθηκε το θανατηφόρο κοκτέιλ και όχι μέσα σε δέκα λεπτά, όπως συνήθως συμβαίνει!! Τον έβλεπαν οι δήμιοί του κρατικοί λειτουργοί μιας πολιτισμένης χώρας επί δύο ώρες να βασανίζεται και να πεθαίνει επώδυνα και βασανιστικά.
Ο Τζόζεφ Γουντ δεν ήταν βέβαια ένας αθώος πολίτης ενός κράτους καθώς είχε καταδικαστεί σε θάνατο το 1989 για τον φόνο της πρώην συντρόφου του και του πατέρα της. Αν ήταν στην Ελλάδα ή σε άλλη χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης πιθανόν να είχε καταδικαστεί ισόβια και να είχε ήδη αποφυλακιστεί. Στις ΗΠΑ όμως η Πολιτεία της Αριζόνα δεν ξέχασε το έγκλημά του και τον εκτέλεσε αποδίδοντας «δικαιοσύνη».
Και στις δύο περιπτώσεις επιβλήθηκε στην ουσία από κράτος η θανατική ποινή η οποία τελικά έγινε με βασανιστικό τρόπο. Στην πρώτη περίπτωση θανατώθηκε χωρίς δίκη μια αθώα μάνα γιατί δεν είχε πληρώσει το λογαριασμό της ΔΕΗ και στη δεύτερη ένας καταδικασμένος θανατοποινίτης εγκληματίας.
Θανατική ποινή είναι η ποινή που επιβάλλεται σε έναν συνήθως εγκληματία από τις αρχές ενός κράτους, και έχει να κάνει με την αφαίρεση της ζωής αυτού. Είναι η αυστηρότερη ποινή που μπορεί να επιβληθεί και συχνά ονομάζεται "η εσχάτη των ποινών". Αυτή τη στιγμή, η θανατική ποινή βρίσκεται σε ισχύ σε 58 κράτη του πλανήτη. Στον υπόλοιπο κόσμο, 97 χώρες την έχουν καταργήσει, ενώ τα υπόλοιπα κράτη δεν έχουν προβεί σε εφαρμογή της την τελευταία δεκαετία ή την επιτρέπουν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις, όπως σε περιόδους πολέμου.
Τα κράτη-μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης, σύμφωνα με το Άρθρο 2 του Χάρτη των Θεμελιωδών Δικαιωμάτων της Ε.Ε. απαγορεύουν την εφαρμογή της θανατικής ποινής. Ουσιαστικά, καμία χώρα της Ευρώπης δεν την επιτρέπει, με μία και μοναδική εξαίρεση: Η Λευκορωσία ακόμη «θανατώνει τα παιδιά της», έχοντας πραγματοποιήσει δύο εκτελέσεις την περασμένη χρονιά.
Στην Ελλάδα, η θανατική ποινή καταργήθηκε επισήμως νομοθετικά το 1993 και συνταγματικά το 2001. Ωστόσο, η τελευταία εκτέλεση στην χώρα μας (μπορεί και να μην ήταν τελικά η τελευταία) είχε πραγματοποιηθεί το 1972.Τα ξημερώματα της 25ης Αυγούστου εκείνης της χρονιάς, ο Βασίλης Λυμπέρης, έχοντας κάψει ζωντανούς την πρώην σύζυγό του, την πεθερά του και τα δύο του παιδιά στο σπίτι τους στο Χαλάνδρι, καταδικάστηκε και εκτελέστηκε σε πεδίο βολής στο Ηράκλειο. Τρόπος θανάτου ήταν η εκτέλεση από δωδεκαμελές απόσπασμα, ενώ η ιστορία του αργότερα αποτυπώθηκε στην μεγάλη οθόνη, μέσω της ταινίας «Οι σατανάδες της νύχτας».
Πόσοι άραγε αθώοι πολίτες έχουν στην ουσία καταδικαστεί σε θάνατο εξαιτίας πράξεων ή παραλείψεων του κράτους μας; Μήπως θα έπρεπε κάποιο παρατηρητήριο να αρχίσει να τους καταγράφει καθημερινά μέσα από τα δημοσιεύματα του τύπου;
Πόσοι άραγε εγκληματίες καταλήστεψαν αυτό το κράτος (που καταδικάζει μια μάνα τριών παιδιών στο θάνατο) και απλά κυκλοφορούν ελεύθεροι με το «λευκό τους κολάρο» και συνεχίζουν το «πάρτυ» εις βάρος αυτού του λαού;
Ανέχεται ο Ευρωπαϊκός χριστιανικός πολιτισμός τη στιγμή που αθωώνονται ή δεν δικάζονται καν εγκληματίες, να καταδικάζονται σε θάνατο αθώοι;
Η Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου αναγνωρίζει σε κάθε άνθρωπο το δικαίωμα στη ζωή. Το Άρθρο 4 του Αφρικανικού Χάρτη για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου και των Λαών διακηρύσσει ότι «η ανθρώπινη ύπαρξη είναι απαραβίαστη. Ο σεβασμός της ζωής, της σωματικής και της ψυχικής ακεραιότητας είναι δικαίωμα κάθε ανθρώπινης ύπαρξης.» Η άποψη αυτή ενισχύεται από την ύπαρξη διεθνών και περιφερειακών συνθηκών οι οποίες προβλέπουν την κατάργηση της θανατικής ποινής, με σημαντικότερο το Δεύτερο Προαιρετικό Πρωτόκολλο του Διεθνούς Συμφώνου για τα Ατομικά και Πολιτικά Δικαιώματα, που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση των Ηνωμένων Εθνών το 1989.
Δεν νοείται λοιπόν ιδιαίτερα για τους χριστιανικούς λαούς, που λατρεύουμε έναν αθώο που καταδικάστηκε σε θάνατο δια του σταυρού, να ανεχόμαστε θανατικές καταδίκες. Δεν είναι εύκολο όμως να κατανοήσει κανείς (εγώ τουλάχιστον δεν μπορώ να το χωνέψω) γιατί σε αυτή τη χώρα την εβδομάδα που μας πέρασε διοργανώθηκε σωστά και δικαιολογημένα μεγάλη διαδήλωση φιλόζωων στο λιμάνι των Νέων Στύρων έξω από την ψησταριά ενός άνδρα που κατηγορείται πως τα ξημερώματα της 17ης Ιουλίου άρπαξε μια καρέκλα και θανάτωσε με αυτή ένα κουτάβι 3,5 μηνών θρυμματίζοντας του το κεφάλι και δεν διάβασα πουθενά να διοργανώθηκε καμία διαδήλωση διαμαρτυρίας για τη μάνα των τριών παιδιών που θανατώθηκε όταν κάποιος που εκτελούσε κρατικό λειτούργημα της Δημόσιας Επιχείρησης Ηλεκτρισμού διέκοψε την ηλεκτροδότηση της οικίας της λόγω απλήρωτων λογαριασμών και την καταδίκασε σε βίαιο θάνατο.
Γιατί άραγε η ελληνική κοινωνία δεν αντιδρά στην εκ των πραγμάτων θανατική ποινή των αθώων και δεν απαιτεί την τιμωρία των εγκληματιών;
*Δάσκαλος-M.ed, Nομικός
