Ας σταματήσουμε τις υποκλίσεις και τους συμβιβασμούς με το τίποτα.

Εάν κάνουμε μια επισκόπηση των λεχθέντων, τα τελευταία χρόνια, από τους κυβερνητικούς, κάθε λογής και ρόλου, θα αποκομίσουμε την αίσθηση ότι, ή αυτοί απευθύνονται σε ιθαγενείς ή εμείς δεν διαθέτουμε την όραση, αλλά και τις άλλες αισθήσεις να συνειδητοποιήσουμε τα επιτεύγματα της πολιτικής τους.

Η πραγματικότητα όμως είναι αμείλικτη.

Δυστυχώς, ζούμε ιστορικές στιγμές. Επισημαίνω, ιδιαίτερα, τη λέξη «δυστυχώς», διότι την ιστορία είναι πιο ευχάριστο να τη μελετάς παρά να τη ζεις. Ιδιαίτερα δε, εάν αφορά τον τόπο μας.

Εμείς στην Ηλεία, ζούμε στην διαρκή περιδίνηση των αποτυχιών και των εκπτώσεων.

Έχουμε αυτό το προνόμιο ως μοναδικός νομός στη χώρα.

Να επαναλαμβάνουμε, τηρουμένων των αναλογιών του χρόνου, τις ήττες σε όλους τους τομείς της ζωής του τόπου.

Μάλιστα με διαρκείς επιβεβαιώσεις που αναλαμβάνουν να μας το θυμίζουν, κάθε φορά, επίσημα χείλη.

Με θράσος περίσσιο, με ανήθικο κομπασμό και με έλλειψη σεβασμού ακόμα και στις δεκάδες νεκρούς μιας τραγωδίας του 2007.

Μια ομάδα από αρρωστημένα και συνάμα ευνουχισμένα μυαλά της εξουσίας, που σχεδιάζουν και τώρα να συγκαλύψουν την πολιτική τους ανοησία και ανικανότητα, ποντάροντας στην τρομοκρατημένη και αποθαρρυμένη εποχή μας.

Μας ερμηνεύουν ως προβλέψιμους, στα ευτελή σχέδιά τους.
«Να γυρίσουν το παιχνίδι» λένε. Αυτό μας επιφυλάσσουν κάθε φορά.

Ευάλωτοι και εύκολα χειραγωγήσιμοι, ελεγχόμενοι με την ελάχιστη προσπάθεια και εξαγοράσιμοι με το ανάλογο τίμημα. Μια πολιτική που εδράζεται στην αντίληψη πως όλα κοστολογούνται και αγοράζονται.

Το δήλωσαν ευθαρσώς και ανερυθρίαστα.

Αρκούσε το τριχίλιαρο για να ξεπλύνει και να γυρίσει στη δική τους κανονικότητα και επ΄ ωφελεία τους, την πιθανή αντίδρασή μας.

Φαίνεται ότι κατέχουν με μοναδική δεξιότητα τους όρους του παιχνιδιού.

Τα καταφέρνουν μέχρι σήμερα με ζηλευτή επιτυχία.

Σίγουρα δεν είναι μόνοι τους. Το παιχνίδι θέλει τουλάχιστον δύο μέρη. Αυτούς (τους κυβερνώντες) και εμάς (τους εκπροσώπους μας).

Κάθε φορά θα χάνουμε και κάθε φορά θα υποκλινόμαστε στην ανωτερότητα και στη μεγαλοψυχία τους για τα φθηνά ανταλλάγματα του τίποτα.

Διαρκώς μας μετρούν, μας ζυγίζουν και μας βρίσκουν ελλιπείς.

Αυτό τους επιτρέπει να συνεχίζουν τη συνεχή υποβάθμιση του τόπου μας. Λες και υλοποιούν κάποιο project, χρόνια τώρα.

Η αλήθεια είναι ότι μετρούν, ζυγίζουν και βρίσκουν ελλιπείς τους εκπροσώπους μας. Με αυτούς παίζουν το παιχνίδι και με αυτούς σχεδιάζουν τις ήττες της κοινωνίας.

Οι όποιες εξαιρέσεις, αν υπάρχουν, απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα.

Βολικό και εύστοχο στη σύλληψη. Δοκιμασμένο και πολλά υποσχόμενο κατά τη συγκυρία. Θα έλεγα, όμως, λίαν επιεικώς, προκλητικά εγωιστικό.

Μας σερβίρουν έντεχνα, κατόπιν ήττας, μια νέα ψεύτικη «ουτοπία» και μας καθοδηγούν να τους επικροτήσουμε και να τους χειροκροτήσουμε,

• για τις παραπαίουσες υπηρεσίες υγείας,
• για την «τηλεοπτική» διαχείριση της πανδημίας,
• για τον αιματοβαμμένο δρόμο,
• για τον εξοστρακισμό από τον ακαδημαϊκό χάρτη και τις «μεταξωτές κορδέλες» που ακολουθούν,
• για την ασθμαίνουσα μικρομεσαία επιχειρηματική τάξη και κάθε επαγγελματία,
• για τον πολύπαθο Ηλείο αγρότη,
• για την αποικιοκρατία των deals των φωτοβολταϊκών του φράγματος,
• για τη χρεωμένη και χρεωκοπημένη ανάπτυξη, για ………..,
• για το γκρίζο και το μαύρο,
• για τον διαρκή αποκλεισμό μας, διότι όλα αυτά είναι για το καλό μας.

Δεν φοβούνται αλλαγές. Δεν προβλέπουν ανατροπές. Νιώθουν κυρίαρχοι του παιχνιδιού. Το είπαν, άλλωστε.

Το παιχνίδι όμως άλλαξε.

Οι χρήσιμοι οσφυοκάμπτες συνδαιτυμόνες και δουλικά της κυβερνητικής πολιτικής, δεν εκφράζουν πλέον την κοινωνία.

Όσο και αν συνεχίζουν να βλέπουν το ίσκιο τους το ηλιοβασίλεμα και να νομίζουν ότι είναι το μπόι τους, τόσο ευδιάκριτη πλέον είναι η πολιτική γύμνια τους από την κοινωνία.

Θα τους πρότεινα δε, να διαβάσουν τον Lewis Mumford, «Η ιστορία των ουτοπιών», όπου μεταξύ άλλων λέει: «Η άποψη ότι δεν μπορεί να επέλθει καμία πραγματική αλλαγή σε μια κοινωνία, πριν τη μελετήσουν και τη θελήσουν εκατομμύρια άνθρωποι, είναι μια από τις εκλογικεύσεις που βολεύουν τους νωθρούς και τους αναποτελεσματικούς.

Αφού το πρώτο βήμα προς την ευτοπία είναι η ανασυγκρότηση των ειδώλων μας, μπορούμε δίχως άλλη χρονοτριβή να ρίξουμε τα θεμέλια της ευτοπίας όπου κι αν είμαστε».

Οι Ηλείοι πολίτες δεν είναι ούτε νωθροί ούτε αναποτελεσματικοί στη ζωή τους, εν έτη 2022. Έχουν αξιοπρέπεια.

Έχουμε συνειδητοποιήσει την ευθύνη για το μέλλον μας και θα αποδώσουμε προς όλους, ανάλογα τον ρόλο τους, ότι τους αναλογεί.

Τότε, πάλι κατά τον Lewis Mumford, δε θα ξεφύγουμε μόνο από τις κίβδηλες ουτοπίες, που μας κυβέρνησαν και μας κυβερνούν.

Θα επιστρέψουμε στην πραγματικότητα. Βλέπουμε την αλήθεια. Ίσως μάλιστα προχωρήσουμε βήματα πιο πέρα και την αναδημιουργήσουμε προς την κατεύθυνση που δικαιούμαστε, ως τόπος και κοινωνία.

Ο σχεδιασμός τους είναι καταδικασμένος να αποτύχει.

Λένε ότι η κυβέρνηση και οι συνοδοιπόροι της δεν έχουν αντίπαλο.

Κάνουν λάθος.

Αντίπαλός τους είναι η κοινωνία.

Ας τολμήσουν να κοιτάξουν στα μάτια τους πολίτες της Ηλείας και τη νέα γενιά ιδιαίτερα και είμαι βέβαιος ότι θα το διακρίνουν. Θα επιβεβαιώσουν ότι είναι ήδη, όλοι τους, παρελθόν.

Γιώργος Παναγιωτόπουλος
Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
Δημοτικός Σύμβουλος Ανδραβίδας - Κυλλήνης