Επανέρχομαι για να θέσω πάλι στον δημόσιο διάλογο το ζήτημα της επιβίωσης του αγροτικού πληθυσμού της Ηλείας αλλά και γενικότερα της χώρας.

Δεν επανέρχομαι λόγω επικαιρότητας των κινητοποιήσεων αλλά λόγω ουσίας και διακύβευσης της ύπαρξης των αγροτών.

Σε μία περίοδο που η χώρα επιβάλλεται να βρει διόδους ανάπτυξης και ενίσχυσης της οικονομίας της, η κυβέρνηση αντί να επικεντρωθεί σε τομείς στους οποίους υπάρχει παράδοση και συγκριτικό πλεονέκτημα, όπως είναι ο πρωτογενής τομέας, στέκεται με παροιμιώδη απάθεια στην «εφάπαξ» καταστροφή των αγροτών.

Αυτό συμβαίνει σήμερα. Μια ριζική και μη αναστρέψιμη, «εφάπαξ» καταστροφή.

Είναι πλέον μια αδιαμφισβήτητη πραγματικότητα ότι το καλλιεργητικό κόστος έχει εκτιναχθεί σε δυσθεώρητα ύψη. Αυτό δίνει και τη χαριστική βολή στη μόνη παραγωγική τάξη που παράγει πρωτογενή πλούτο για την οικονομία.

Μια έρευνα αγοράς επιβεβαιώνει πως οι αυξήσεις των εφοδίων και μέσων καθιστούν σχεδόν αδύνατη την καλλιεργητική περίοδο που έχει ήδη αρχίσει.

Δεν θα επαναλάβω στοιχεία που έχω ήδη αναφέρει σε παλαιότερη παρέμβασή μου.

Θα επισημάνω όμως για πολλοστή φορά ότι αναφέρομαι σε κλάδο, που αν και προσμετράται στο 6% του ΑΕΠ, στην πραγματικότητα συμβάλλει πολλαπλασιαστικά περίπου στο 50% του ΑΕΠ.

Όλος ο αγροτοδιατροφικός τομέας έχει την αφετηρία του στον μόχθο και ιδρώτα του αγρότη – παραγωγού.

Μια γραμμική και συμπληρωματική σχέση, όπου συμπλέκονται ο πρωτογενής τομέας, η μεταποίηση, η προώθηση και η εμπορία και καταλήγουμε στη διατροφή, τον τουρισμό και τον πολιτισμό, αποδεικνύει ότι το μισό του ΑΕΠ κρεμιέται πάνω σε αυτή την συμπληρωματική σχέση.

Ποιος όμως το λαμβάνει σοβαρά υπόψη από τους κυβερνώντες;

Εάν αναγνώσουμε το Σχέδιο Ανάπτυξης για την Ελληνική Οικονομία του Χριστόφορου Πισσαρίδη, μιας και αποτελεί την «ιερή βίβλο» για την κυβέρνηση της ΝΔ, ιδιαίτερα στο μέρος που αφορά τον αγροδιατροφικό τομέα, θα αναρωτηθούμε:

Πόσο εφικτά είναι τα κάθε είδους προτάγματα περί εκσυγχρονισμού, εξωστρέφειας, νέας συνεργατικότητας, μετασχηματισμού, ψηφιακής γεωργίας, αυτοματοποιημένης γεωργίας, γεωργίας ακριβείας, ρομποτικής γεωργίας και άλλα τινά, όταν σήμερα είναι αδύνατη η στοιχειώδης επιβίωση των ασχολουμένων με τη γεωργία;

Μια βασική αρχή για τη βιωσιμότητα των αγροτών, κατά το Οικονομικό Επιμελητήριο, αποτελεί το δίπτυχο των προϋποθέσεων: εξασφάλιση για την απορρόφηση της παραγωγής τους και μείωση της διακύμανσης των ετήσιων εισοδημάτων τους.

Πώς διασφαλίζεται όμως;

Μάλλον, η εν λόγω έκθεση Πισσαρίδη, αναφέρεται σε άλλη κοινωνία ή σε απροσδιόριστο χρόνο, που μέχρι τότε θα έχει εγκαταλειφθεί η ύπαιθρος.

Η εκρηκτική αύξηση των εφοδίων αποτυπώνεται και από την ελληνική στατιστική αρχή, τον Δεκέμβριο 2021, όπου φαίνεται ξεκάθαρα η ανοδική τάση στο κόστος παραγωγής.

Ποιες αποφάσεις και ενέργειες συνετέλεσαν στη συγκράτησή του;

Ποιος συνειδητοποιεί ότι οι αγρότες οδηγούνται στον αφανισμό;

Για την αγροτική πίστη ούτε λόγος.

Η Αγροτική Τράπεζα που ιδρύθηκε στις 27 Ιουνίου 1929 με τον νόμο 4332/1929 κατά την περίοδο που κυβερνούσε ο Ελ. Βενιζέλος και για πολλές δεκαετίες συνέβαλλε στην ανάπτυξη της γεωργίας και της χώρας, έδωσε τη θέση της σε κερδοσκοπικά, ιδιωτικά τραπεζικά ιδρύματα, με απαγορευτικό και αδύνατο εν πολλοίς, τον δανεισμό διευκόλυνσης του αγροτικού κόσμου.

Τι συμβαίνει όμως το 2022;

Λιπάσματα και αγροτικά εφόδια έγιναν απλησίαστα.

Το πετρέλαιο είναι αφορολόγητο μόνο για τους εφοπλιστές.

Το πανάκριβο ρεύμα καθίσταται φραγμός για κάθε γεωργική δραστηριότητα.

Τι μένει;

Το ληγμένο χαμόγελο των κυβερνώντων, ως απάντηση κοροϊδία, στη δεινή θέση όλων των αγροτών.

Κλείνω με ξεχωριστή αναφορά, ως απόδειξη, στον διπλασιασμό του κόστους ενέργειας (ΔΕΗ), στη λειτουργία των αρδευτικών δικτύων του νομού μας, εφόσον αφορά το σύνολο των ΤΟΕΒ και κατ' επέκταση των παραγωγών.

Σύμφωνα με γνωστοποίηση από τη διοίκηση της ΔΕΗ προς το ΤΟΕΒ Μυρτουντίων, άρα και σε όλα τα ΤΟΕΒ του νομού, το κόστος χρήσης του νερού από πλευράς ενέργειας, τηρουμένων των αναλογιών κατανάλωσης, από 1.800.000 ευρώ το 2021, θα εκτιναχθεί στα 3.500.000 ευρώ το 2022 (τρέχουσα καλλιεργητική περίοδο).

Δηλαδή, διπλασιασμός της δαπάνης από τον κάθε αγρότη, ανά στρέμμα καλλιέργειας.

Αυτή είναι η πολιτική της κυβέρνησης.

Μια πολιτική, που με βάση τις διατάξεις του νόμου 4643/2019, που εισηγήθηκε ο αρμόδιος υπουργός Κωστής Χατζηδάκης, ο διευθύνων σύμβουλος της ΔΕΗ αμείβεται με 360.000 ευρώ ετησίως, δηλαδή 1.000 την ημέρα και αντίστοιχες αμοιβές σε όλους τους «άριστους», «αρεστούς» και ημέτερους, σύμφωνα με στοιχεία που έχουν δει το φως της δημοσιότητας.

Κατόπιν αναρωτιόμαστε,

Γιατί οι υπέρογκες αυξήσεις στα τιμολόγια της ΔΕΗ;

Γιατί δεν μπορούν να αντέξουν το κόστος παραγωγής οι αγρότες;

Διότι είναι η καταστροφική πολιτική τους, που εστιάζει μόνο στα μεγάλα συμφέροντα, βάζοντας στο περιθώριο την πλειονότητα της κοινωνίας και φέρνοντας σε απόγνωση τους αγρότες.

Οργή, θυμός, αγανάκτηση και απελπισία, είναι τα συναισθήματα που κυριαρχούν στον αγροτικό κόσμο.

Η ευθύνη έχει ονοματεπώνυμο.

Γιώργος Παναγιωτόπουλος
Αν. Καθηγητής Πανεπιστημίου Πατρών
Δημοτικός Σύμβουλος Ανδραβίδας - Κυλλήνης
Μέλος ΔΣ ΤΟΕΒ Μυρτουντίων