Γράφει ο Πάνος Ν. Αβραμόπουλος
Πρίν λίγο μόλις καιρό κυκλοφόρησε η φήμη, ότι μέλλεται σύντομα να διαλυθεί η τρόϊκα και η ελληνική κυβέρνηση έτσι να «απελευθερωθεί» απο την πολιτική κηδεμονία των ξένων οικονομικών μας επιτρόπων. Το γεγονός αυτό προξένησε ηθική έξαρση στο εσωτερικό της χώρας, για την φυγή των «τυράννων». Τελείως διαφορετική ήταν όμως η απόκριση των αγορών στην πληροφορία, στοιχείο που παραπέμπει στα ερωτηματικά της αξιοπιστίας της χώρας. Ατυχώς ο «μεγάλος αδελφός»-οι αγορές του παγκόσμιου οικονομικού γίγνεσθαι, δεν έχουν πεισθεί ότι ο σύνολος πολιτικός μας κόσμος, μπορεί αποφασιστικά να προχωρήσει τις μεταρρυθμίσεις και να δρομολογήσει την αναπτυκιαξή ανασυγκρότηση της χώρας. Και οι ενστάσεις τους έχουν λόγο στις εξελίξεις…
Είναι γεγονός ότι τα τελευταία χρόνια έλαβαν χώρα κοσμοϊστορικές αλλαγές στο δημοσιονομικό μας πεδίο – με τις αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού, που επωμίσθη το άγος των αλλαγών – οι οποίες μάλιστα αποτελούν και πρόκληση για μια δημοκρατική χώρα. Ιδίως οι αλλαγές στο φάσμα της φορολόγησης της ακίνητης περιουσίας, δοκίμασαν οριακά τις αντοχές της ελληνικής δημοκρατίας. Ωστόσο υπήρξαν και σοβαρές υπαναχωρήσεις και παλινωδίες στο φάσμα των αλλαγών, που έχουν έντονα ενσπείρει τον σπόρο της αμφιβολίας, στον κύκλο των ευρωπαίων εταίρων μας και των υπολοίπων διεθνών ρυθμιστικών οικονομικών παραγόντων. Οι αγορές βλέπουν σήμερα με λελογισμένη αισιοδοξία τις προσπάθειες της παρούσας κυβέρνησης για την δημοσιονομική μας εξυγίναση, με μια παράλληλη όμως σοβαρή αμφιβολία για το κατά πόσον θα μπορούσε να συνεχιστεί αυτή η προσπάθεια για την χώρα, απο μια ενδεχόμενη κυβέρνηση της αντιπολίτευσης. Προεξάρχει δηλαδή στην σκέψη εταίρων και αγορών, ότι για να συνεχιστεί απαρέγκλιτα η δημοσιονομική εξυγίανση της Ελλάδος και να επιτευχθεί η αναπτυξιακή της ανασυγκρότηση, επιβάλλεται να εποπτεύεται η χώρα, απο θεσμικά ελεγκτικά όργανα τόσο της ευρωπαϊκής ένωσης, όσο και του ΔΝΤ. Και ασφαλέστερη απόδειξη για την ανησυχία των αγορών και των διεθνών οικονομικών παραγόντων, για το μέλλον της Ελλάδος, είναι αλματώδης αύξηση της απόδοσης του ελληνικού ομολόγου – έπιασε την υψηλότερη τιμή του διμήνου – με τις ακόλουθες παρατηρήσεις των οικονομικών αναλυτών, ότι η ελληνική οικονομία δεν έχει θωρακιστεί επαρκώς έναντι κερδοσκοπικών κινδύνων και ότι η κυβέρνηση είναι επιφυλλακτική σε δραστικές μεταρρυθμιστικές παρεμβάσεις.
Αυτονοήτως κανένας Έλληνας, δεν επιθυμεί την παρουσία της μισητής τροϊκας στην πατρίδα μας, όπως και τους επιτετραμένους της να οριοθετούν πολιτικά την λήψη δυσβάσταχτων για τον ελληνικό λαό εξυγιαντικών μέτρων. Ωστόσο για να επιτευχθεί η αλλαγή της λαομίσητης τρόικας, με μιαν αντίστοιχη ευρωπαϊκή ομάδα παρέμβασης –με καθαρά συμβουλευτικό χαρακτήρα - στην επίλυση σοβαρών προβλημάτων που εγκύπτουν στην εφαρμογή της δημοσιονομικής μας εξυγίανσης, θα πρέπει η κυβέρνηση να προχωρήσει στην λήψη γενναίων μέτρων, που θα στείλουν το μήνυμα ότι είναι διατεθειμένη να κλείσει αποτελεσματικά όλες τις χαίνουσες πληγές της εθνικής μας οικονομίας. Και η πρώτη απο όλες αυτές τις χαίνουσες πληγές σήμερα, είναι το καρκινοβατούν ασφαλιστικό μας σύστημα. Μια φλύκταινα στο εθνικό κορμό της χώρας, που αν είχε αρχίσει η αφαίρεσή της, με την εφαρμογή των εύτολμων μέτρων για την εποχή τους του Τάσου Γιανίτση το 2001, η ακόμα πο πίσω με την ανακαινιστική ασφαλιστικά προσπάθεια του Σιούφα το 1992, σήμερα η επίλυση του προβλήματος, δεν θα απαιτούσε τα οδυνηρά μέτρα που όλο το πολιτικό μας σύστημα αναγνωρίζει.
Τώρα πια το ασφαλιστικό μας πρόβλημα έχει «ξεχειλώσει» και χρειάζεται μια πολύ σοβαρή και επώδυνη για τον ελληνικό λαό προσπάθεια, για να εξορθολογικοποιηθεί σταδιακά και να πάρει ορθή ρότα. Πέραν τούτου όμως και δοθείσης της τραυματισμένης αξιοπιστίας της Ελλάδας, επιβάλλεται η χώρα να οριοθετήσει έναντι των εταίρων μας, ένα αυστηρό μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα, που θα πείθει για την αποφασιστικότητά μας, να απαλλαγούμε δια παντός απο τις μεγάλες μας εκκρεμότητες. Καθώς θα υλοποιούνται μεσομακροπρόθεσμα οι δεσμεύσεις αυτού του προγράμματος, οι εταίροι μας θα προβαίνουν σταδιακά στην μείωση του χρέους μας, μέσω της παράτασης του χρόνου αποπληρωμής των δανείων που έχουμε συνάψει, ή και με περαιτέρω μείωση ακόμα των δανειακών μας επιτοκίων.Σε μια τέτοια εκδοχή των πραγμάτων, ο έλεγχος απο τα ευρωπαϊκά ελεγκτικά όργανα θα είναι πολύ πιο αραιός σε ετήσια βάση και το σημαντικότερο όλων, τα δύσκολα εξυγιαντικά μέτρα που θα λαμβάνονται, δεν θα επιβάλλονται αυταρχικά απο τους ξένους παράγοντες, αλλά θα είναι απόρροια της εφαρμογής ενός σοβαρού, εύτολμου και λειτουργικού μεταρρυθμιστικού σχεδίου της ελληνικής κυβέρνησης. Ενός σχεδίου, που θα εστιάζει στην απάλειψη των «μαύρων τρυπών» του κράτους, στην ανάπτυξη, αλλά και στην άμβλυνση των κοινωνικών αδικιών, που αναπότρεπτα θα επιφέρει η εφαρμογή του.
Όμως τώρα ο χαρακτήρας αυτής της νέας «ίδιας επιτροπείας», θα είναι και ο καθοριστικός παράγοντας για την επιτυχή υλοποίηση του προγράμματος. Αφότου η Ελλάδα μπήκε στην δίνη της χρεοκοπίας και εσήχθη στον Ευρωπαϊκό Μηχανισμό Στήριξης, με την επαγόμενη σύσταση της επαχθούς τρόικας, τόσο απο πλευράς των ευρωπαίων εταίρων μας, όσο και απο πλευράς ΔΝΤ, εδόθη έμφαση στον χαρακτήρα της επιτροπείας των οδυνηρών μέτρων, που θα εξαναγκάζονταν να λάβει η χώρα, για να εξυγιανθεί και να αποφύγει την κατάρρευση. Τονίστηκε δηλαδή δεόντως η ανάγκη να γίνει συνείδηση σε όλους τους έλληνες πολίτες, ότι τα οδυνηρά μέτρα θα λαμβάνονταν απο τις δημοκρατικά εκλεγμένες ελληνικές κυβερνήσεις – όχι ξένες – και ότι κεντρική μέριμνα όλων των επώδυνων αλλαγών, θα ήταν μέσω της δημοσιονομικής μας εξυγίανασης, η προοδευτική καλυτέρευση της ζωής των ελλήνων πολιτών, που θα υποβάλλονταν και στις θυσίες. Και όχι βεβαίως η εμπέδωση απο την κοινωνία της λογικής, ότι η δημοσιονομική μας εξυγίανση επεβάλλετο απο ξένες κατοχικές δυνάμεις, που στόχο θα είχαν, όχι την αναπτυξιακή ανασυγκρότηση της χώρας, αλλά την υποδούλωσή της. Τελικά έγινε το δεύτερο ...
Είναι εμφανές λοιπόν, ότι ο χαρακτήρας των οικονομικής μας επιτροπείας, έχει διττή σημασία. Πρωτίστως ουσιαστική – αν οι έλληνες ελεύθερα και όχι με την εφαρμογή βίας αποφασίζουν την μεταρρυθμιστική ανασυγκρότησή τους – δευτερευόντως συμβολική. Κεντρικό μέλημα για την χώρα παραμένει η ταχεία αναπτυξιακή της ανασυγκρότηση μέσω των μεταρρυθμίσεων, η απάλειψη όλων των χαινουσών πληγών που την κατέπνιγαν στην κυριολεξία δημοσιονομικά και δεν την άφηναν να αναπνεύσει, η εφαρμογή κράτους δικαίου πρός όλους τους πολίτες, που θα τους εμπνεύσει το όραμα και μια νέα μορφή στα σύχρονα αιτούμενα πατριωτισμού, αλλά και η δραστική απαγγίστωσή της, απο τα θανατηφόρα πλοκάμια των συντεχνιών και των συνδικαλιστικών φατριών, που λειτουγούσαν παλιά έναντι της κοινωνίας με όρους μαφίας. Για να επιτευχθούν όλα αυτά όμως, που θα αλλάξουν άρδην την φυσιογνωμία και την μοίρα της χώρας, θα πρέπει συνολικά το πολιτικό μας σύστημα να συγκρουστεί αποφασιστικά με συνδικαλιστικά και επιχειρηματικά συμφέροντα, που μας έφεραν στο χείλος του γκρεμνού και που συχνά είναι ενδεδυμένα με τον μανδύα της υπεράσπισης των αδυνάτων !!! Προβάλλει έτσι αμείλικτο το ερώτημα, δίχως την αυστηρή επιτροπεία των ξένων θα το αποτολμήσει;
*Ο συγγραφέας Πάνος Ν. Αβραμόπουλος, είναι M.Sc Δ/χος Μηχανικός Ε.Μ.Π.
www.panosavramopoulos.blogspot.gr
